Πώς και γιατί γιορτάζουμε;

Μητροπολίτη Λεμεσού Γέροντα Αθανασίου
Ἄν ἡ Ἐκκλησία καθόριζε τίς ἑορτές τῶν Ἁγίων καί τῶν γεγονότων τῆς ζωῆς τοῦ Χριστοῦ, ἁπλῶς γιά νά τά θυμόμαστε, θά μποροῦσε νά συναθροιζόμαστε σέ ἕνα τόπο νά κάνομε μία ὁμιλία καί νά τά θυμόμαστε ἤ ἀκόμη καί νά διαβάζαμε ἕνα σχετικό βιβλίο. Ἡ Ἐκκλησία καθόρισε νά γιορτάζουμε τίς γιορτές αὐτές τελοῦντες τή Θεία Εὐχαριστία ὅλοι μαζί μέσα σέ αὐτή τή σύναξη τῆς εὐχαριστίας τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ, γιατί ἡ Ἐκκλησία γνωρίζει ἀπό τήν πείρα της ὅτι αὐτές τίς ἅγιες ἡμέρες κατά τίς ὁποῖες ὅλη ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ γιορτάζει τά γεγονότα αὐτά, ὑπάρχει μία ἰδιαίτερη χάρις ἀπό τόν Θεό στόν ἄνθρωπο.
Αὐτό εἶναι ἀποδεδειγμένο ἀπό τήν πείρα καί τή ζωή τῶν Ἁγίων, τή ζωή τῆς ἴδιας τῆς Ἐκκλησίας. Ἔτσι παρατίθεται μπροστά μας μία «πλούσια τράπεζα» πνευματική. Ἕνα «γεῦμα» πλουσιότατο, τό ὁποῖο ὅμως εἶναι γεμάτο μέ τή χάρι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Αὐτή ἡ χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος βγαίνει μέσα ἀπό ὅλα αὐτά τά ὁποῖα μᾶς δίνει ἡ Ἐκκλησία, καί κυρίως τίς ἱερές ἀκολουθίες.
 Γι’ αὐτό θά πρέπει νά μετέχουμε στίς ἀκολουθίες αὐτές, ὅπως π.χ. στίς Μεγάλες ὧρες τῶν Χριστουγέννων. Εἶναι μία θαυμάσια ἀκολουθία μέ ὅλα ἐκεῖνα τά ἀναγνώσματα ἀπό τήν Παλαιά Διαθήκη μέ τίς Προφητεῖες, τούς ψαλμούς, τά εὐαγγελικά καί ἀποστολικά ἀναγνώσματα. Ἐν συνεχείᾳ ἔχουμε τόν ἑσπερινό τῶν Χριστουγέννων. Μετά εἶναι ἡ νηστεία ἡ ὁποία ἐξαγνίζει τό σῶμα, τήν ψυχή μας, τόν νοῦ καί τήν καρδιά μας ἀπό τά πάθη μας. Ἀποκορύφωμα εἶναι ἡ ἀκολουθία τῆς ἡμέρας τῶν Χριστουγέννων, πού καλό εἶναι νά μάθουμε νά χρησιμοποιοῦμε καί τά λειτουργικά βιβλία τῆς Ἐκκλησίας, πού γράφουν ὅλες αὐτές τίς ἀκολουθίες.
Αὐτή εἶναι ἡ πνευματική «τράπεζα» πού παραθέτει ἡ Ἐκκλησία. Αὐτή ἡ «τράπεζα» βέβαια δέν εἶναι μόνο στίς 25 Δεκεμβρίου, ἀλλά κάθε μέρα εἶναι ἑορτή, κάθε μέρα εἶναι Χριστούγεννα καί Πάσχα, γιατί παρουσιάζει τό ἑξῆς παράδοξο: ὅταν γιορτάζουμε μία ἑορτή ἀπό τή ζωή τοῦ Χριστοῦ μας δέν ἑορτάζουμε ἕνα κομμάτι τοῦ Χριστοῦ ἤ ἕνα κομμάτι τῆς ζωῆς του ἀλλά γιορτάζουμε ὅλον τόν Χριστό. Ὅπως καί ὅταν εἶναι ὁ ἅγιος Ἄρτος στό ἅγιο Δισκάριο καί τόν παίρνει ὁ ἱερέας καί τόν κόβει μικρά κομματάκια γιά νά κοινωνήσει ὁ κόσμος ὅλος καί λέει ὅτι εἶναι ὁ ἀμνός τοῦ Θεοῦ «ὁ μελιζόμενος καί ὁ μή διαιρούμενος, ὁ πάντοτε ἐσθιόμενος καί μηδέποτε δαπανόμενος». Αὐτά τά μικρά τεμάχια δέν εἶναι ἕνα μέρος τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά ὅλος ὁ Χριστός. Οὔτε εἶναι πολλοί Χριστοί, ἀλλά ἕνας. Αὐτό τό ψιχίο πού θά πάρουμε ὅταν θά κοινωνήσουμε, δέν εἶναι ἕνα τμῆμα τοῦ Χριστοῦ ἀλλά ὅλος ὁ Χριστός.
Ἔτσι ὅταν ἑορτάζουμε μία ἑορτή τῆς ζωῆς τοῦ Χριστοῦ δέν γιορτάζουμε ἕνα μέρος, ἀλλά ὅλη τήν κίνηση τοῦ Θεοῦ πού ἔκανε γιά μᾶς, προκειμένου νά γίνει ἄνθρωπος γιά νά μᾶς σώσει. Αὐτό εἶναι σημαντικό, γιατί ἔτσι μετέχουμε στή ζωή τοῦ Χριστοῦ πού λειτουργεῖ ὡς παρεκτική χάριτος γιά μᾶς.

http://www.isagiastriados.com/