Αν υπάρχει φόβος στις μέρες μας και αγωνία ακόμη και σ' όσους αγωνίζονται να ομολογήσουν Χριστό, είναι γιατί δεν έχουν τον Θεό βοηθό.

 

  Αν υπάρχει φόβος στις μέρες μας και αγωνία ακόμη και σ' όσους αγωνίζονται να ομολογήσουν Χριστό, είναι γιατί δεν έχουν τον Θεό βοηθό.
   "Μάκαριος ου ο Θεός βοηθός αυτού" λέει ο Δαβίδ και υπενθυμίζει συνεχώς στα αντίφωνα η Εκκλησία στις Λειτουργίες.
  Μακάριος, λέει, αυτός που έχει τον Θεό βοηθό. Τι θα πει έχω κάποιον βοηθό; Θα πει ότι του αναθέτω πράγματα να κάνει και τα κάνει. Λες στον βοηθό "φέρε μου νερό" και σου φέρνει, "κάτσε στο μαγαζί" και κάθεται.
   Κι ενώ ο Θεός θέλει να Τον έχουμε βοηθό και να του αναθέτουμε πράγματα για να μη μεριμνούμε εμείς, εντούτοις ας ρωτήσει ο καθένας και ας εξετάσει τον εαυτό του αν έχει αναθέσει στον Θεό έστω και ένα πράγμα. Έστω ένα, που να μη μεριμνά καθόλου γι' αυτό.
  Γνωρίζω και από διαλόγους που έχω ότι οι περισσότεροι δεν ασχολούνται μ' αυτόν τον μακαρισμό. Παλεύουν μονάχοι. Δεν έχουν τον Θεό βοηθό και δεν Του έχουν εμπιστευτεί έστω κι ένα θέμα τους όπως είναι η τροφή ή τα παιδιά, ή η εργασία.
Ενηνθρώπησε ο Θεός για να μας βοηθήσει να βγούμε από τα στενά όρια των δυνάμεών μας, να μας απαλλάξει από τα βάρη των αμαρτιών και των μόχθων αλλά μέχρι και σήμερα αποδεικνύεται τρανώς ότι δεν έχουμε καταλάβει τίποτα...
Και ο Κύριος δοξολογεί τον Θεό Πατέρα, ότι αυτά που λέμε τώρα δεν τ' απεκάλυψε σε όλους αλλά μόνο στους νηπίους, αυτούς που δηλαδή έχουν τη διάθεση και τη συμπεριφορά νηπίου, που αγκιστρώνονται δηλαδή επάνω Του και παύουν να ανησυχούν για τα δευτερεύοντα.
  Δεν μας ρώτησε ο Κύριος "ουκ εστίν μείζων η ψυχή του σώματος"; Κι όμως για να σωθούν ψυχές λιγότερο ασχολούμαστε από το να σωθούν σώματα. Λιγότερο ασχολούμαστε να σβηστεί μια αμαρτία από τους πλησίον μας. Ακόμη και τώρα. Κι ακόμη χειρότερα τους φορτώνουμε και μ' άλλες επιμένοντας να λέμε αυτά που απορρίπτουν, ίσως για να φανούμε εμείς σωστοί.
Όλοι οι λόγοι του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού επαληθεύονται, μέχρι κεραίας και ο Χριστιανός θα έπρεπε να έχει χαρά, να νιώθει εξασφάλιση ότι όπως επαληθεύονται τα προφητευμένα, θα υλοποιηθούν και οι υποσχέσεις που μας έχει δώσει ο Κύριος.
Γιατί ο Κύριος δεν είναι άνθρωπος για να μην μπορεί ή να τα παίρνει πίσω.
"Είπα και ποιήσω", μας λέει ξανά και ξανά με κάθε δοκιμασία που έρχεται. "Τα ξέρω όλα. Έχω μεριμνήσει για όλα. Το είπα και θα το κάνω. Εμπιστευθείτε με."
  Αλλά εμείς όπως και ο άλλοτε Ισραήλ δεν ακούμε τη φωνή του Κυρίου και ούτε αγωνιζόμαστε πολλές φορές κατά Θεόν και έτσι αντί να λάμπει η πίστις μας, λάμπει η ολιγοπιστία μας. Αντί να ακτινοβολείται η χαρά μας που έχουμε τέτοιο Θεό βοηθό, ακτινοβολεί η απόγνωσή μας. Και τελικά αντί να είμαστε το φως του κόσμου, καινοί άνθρωποι, είμαστε άνθρωποι όπως όλοι, με τις ίδιες αγωνίες και τις ίδιες ελλείψεις.
 Δείτε τον Μνήστορα Ιωσήφ, πόσης βοηθείας αξιώθηκε επειδή ήταν Δίκαιος! Και δεν ήταν καν βαπτισμένος, ούτε κοινώνησε Χριστό στην επίγεια ζωή του, ούτε είχε τις υποσχέσεις που έχουμε μετά την Ανάστασιν του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Αλλά εμείς ούτε είμαστε δίκαιοι, ούτε αγωνιζόμαστε να γίνουμε. Θέλουμε απλώς να τελειώσει όλο αυτό. Δεν θέλουμε στεφάνια παραδεισένια, δεν θέλουμε να εξασφαλίσουμε περισσότερη δόξα στον Παράδεισο, δεν μας χαροποιεί η προοπτική αυτή.
  Και μόνο ότι ο Κύριος επαληθεύεται μέχρι κεραίας που μας είπε ότι εχθροί οι οικιακοί του ανθρώπου που θέλει να ζήσει κατά Θεόν εάν είναι μακράν του Θεού εκείνοι, ότι 'παραδώσει γονεύς τέκνον εις θάνατον και τέκνον τον γονέα αυτού'', ότι θα διωχθούμε, ότι θα μας ζητήσουν τον χιτώνα, να δώσουμε και το ιμάτιο... Για όλα αυτά θα έπρεπε να ξεχειλίζουμε από δοξολογία όπως ο Δαβίδ που αναφωνεί: ''Δίκαιος ει Κύριε και ευθείαι αι κρίσεις σου. Ευλογητός ο Θεός ο των πατέρων ημών επί πάσιν'', αναφωνούν οι Τρείς Παίδες χωρίς να ανησυχούν για τίποτα.
 Δεν είναι ακόμη το τέλος. Υπάρχει πολλή δουλειά μπροστά. Ο Χριστιανός έχει πολύ έργο να κάνει μέχρι να κλείσει τα μάτια του, πρωτίστως πνευματικό. Να βάλουμε στόχο να μειώσουμε τον πληθυσμο της κολάσεως κατά 1 άτομο μέχρι την εκδημία μας. Η δύναμη της Εκκλησίας φτάνει και πέραν του τάφου, μην το ξεχνάμε αυτό.
Τα όσα γίνονται τα αναμέναμε. Προειδοποιήσαμε γι' αυτά. Το είπαμε ότι το πιστοποιητικό είναι επικίνδυνο. Ότι είναι ανελευθερία και ότι είναι ο τρόπος τους να κρατάνε τους ανθρώπους με την ιδέα ότι δεν χρειάζεται να αντιδράσουν. Ότι θα πάρουν πιστοποιητικό νόσησης κι όλα καλά... Αλλά με τον διάβολο και τον Καίσαρα παζάρια ο Χριστιανός δεν πρέπει να κάνει.
Σάμπως στον πειρασμό του Κυρίου τον τρίτο όταν του έδειξε τις βασιλείες εν στιγμή χρόνου, έλεγε αλήθεια ότι ήταν δικές του και τις έκανε ό,τι ήθελε; Ψέματα τού έδειξε. Στο χέρι του Θεού είναι, όχι το δικό του. Αν θέλει ο Θεός, ένα τσαφ κάνει και φεύγουν από την ζωή όλοι αυτοί που δήθεν κινούν τα νήματα και μένουν όλα μετέωρα. Τόσο εύκολο είναι αλλά αν το κάνει, δεν θα δοκιμαστούμε εμείς και δεν θα διορθωθούμε και θα κολαστούμε.
Μη φοβάστε να απορρίψετε τον ζυγό τους. Ο Κύριος θα φροντίσει. "Επίρριψον επί Κύριον την μέριμνάν σου κι αυτός σε διαθρέψει".
Να ζητάμε από τον Κύριο τη δύναμη να αποτινάξουμε τον ζυγό της αμαρτίας, να διώξουμε ει δυνατόν μια αμαρτία από τους γύρω μας και να έχουμε χαρά ότι ο Κύριος είναι βοηθός μας.
Χαίρετε εν Κυρίω πάντοτε!

Stefanos Panagopoulos
https://proskynitis.blogspot.com/