Ουδέποτε προσβάλλομε ή λυπούμε άνθρωπο, ουδέποτε τον κάνουμε να νοιώσει στερημένος, ελαττωμένος, να νοιώσει κατωτερότητα, διότι του ''σκοτώνουμε'' την ψυχή. Αυτός ο άνθρωπος θα τραυματιστεί και δεν θα μπορεί να επιτύχει στην ζωή του. Αναθέτεις για παράδειγμα, σε κάποιον να ψάλλει και εκείνος κάνει λάθος τον ήχο και τότε εσύ του λες: "Πάλι πήρες στραβά το τροπάριο''. Κάθε φορά που θα πηγαίνει να ψάλλει, θα το θυμάται και θα λέει: Πρέπει να προσέξω μην το πάρω στραβά. Και θα το παίρνει πάλι στραβά. Ποιός θα φταίει; Αυτός που του έκανε την παρατήρηση. Ποτέ δεν τονίζουμε σε κάποιον την αδυναμία του, το πρόβλημά του. Ποτέ δεν του υπενθυμίζουμε την κακία του, την αμαρτία του. Μόνον τον έπαινο χρησιμοποιούμε, αλλά τον ευγενή έπαινο, όχι τον αφελή. Διότι ο άνθρωπος ουδέποτε διορθώνεται μέ ονειδισμό, όπως και με παρατήρηση. Πρέπει να είναι πολύ άγιος, για να δεχτεί να διορθωθεί με τον ονειδισμό, την υπόδειξη ή την παρατήρησή σου. Αλλά, εάν ήταν τόσο άγιος, δεν θα είχε αυτό το ελάττωμα, για το οποίο χρειάστηκε να του κάνεις παρατήρηση εσύ...
(Γέροντας Αιμιλιανός ο Σιμωνοπετρίτης)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου