Αμαρτία και τιμωρία

Εἶναι δίκαιο γιά μία ἁμαρτία που διήρκησε λίγα λεπτά νά τιμωρεῖσαι γιά πολλλά χρόνια μέ ἐξορίες, φυλακίσεις ἤ διωγμούς; Ἡ κοσμική δικαιοσύνη δέν εὐσπλαχνίζεται.
Ἐλεήμων καί φιλάνθρωπος σέ τέλειο βαθμό εἶναι μόνον ὁ Θεάνθρωπος, ὁ ὁποῖος ἀνατέλλει τόν ἥλιο γιά δικαίους καί ἀδίκους. Δέν ἀπομονώνει, δέν νεκρώνει· καλεῖ τούς ἁμαρτωλούς, τούς προσλαμβάνει καί τούς θεώνει.
Ἡ Ἐκκλησία ὡς Μητέρα τοῦ ἐλέους καί “ταμειοῦχος τῆς χάριτος”, προσφέρει ἐλπίδα στόν ἀπελπισμένο ἁμαρτωλό πού λόγω ἄγνοιας καί ἀδυναμίας πέφτει σέ σφάλματα.
Δέν γνωρίζω νά ὑπάρχει ἄνθρωπος πού νά ἀγαπάει τίς ἀδυναμίες του. Ὅμως, αὐτές, παραμένοντας μακροχρόνια μέσα του γίνονται τρόπος ζωῆς καί δύσκολα ἀποβάλλονται.
Ὁ Θεός ἐπιτρέπει τίς ἀδυναμίες μας γιά νά παραμένει ἡ ταπείνωση στήν ψυχή, τό ἀκατάκριτο γιά τούς συνανθρώπους μας.
Ὄχι πώς θέλει τίς ἁμαρτίες, ἀλλά πολλές φορές τίς ἐπιτρέπει γιά νά γεννηθεῖ μέσα μας τό πένθος τῆς μετανοίας καί τό αἴσθημα τῆς μηδαμινότητάς μας .
Ἡ ἀνθρώπινη δικαιοσύνη προσπαθεῖ νά θεραπεύσει τήν κοινωνία τιμωρώντας τά ἄρρωστα μέλη της. Ἡ θεία δικαιοσύνη θεραπεύει τήν κοινωνία ἀγκαλιάζοντας τά ἄρρωστα μέλη της.
Ἡ πρώτη νεκρώνει, περιθωροποιεῖ· ἡ δεύτερη προσλαμβάνει, νουθετεῖ, ἐνισχύει, ζωοποιεῖ, ἀνορθώνει.
Ὅλοι οἱ ἄνθρωποι εἴμαστε παιδιά τοῦ Ἀδάμ, ἀδέλφια πνευματικά καί κανείς λογικός καί σώφρων δέν θέλει νά βλέπει τά ἀδέλφια του νά ὑποφέρουν.
Ἀντίθετα, προσπαθεῖ ἐκεῖνα πού χάνονται νά τά ξαναβάλει στή μάντρα, ὅπου ὁ καλός ποιμήν, ὁ Χριστός, παρέχει ἄφθονη τροφή καί τό «ζῶν ὕδωρ».

Ἀρχιμ. Ἀρσενίου Κωτσόπουλου, “Ἐκπλήξεις Χάριτος”, Ἀθήνα 2010, σελ. 332-333
https://www.askitikon.eu/