...εγώ θα πρέπει να ευωδιάζω Χριστό...

[....] Πού βρίσκεται τελικά ο Χριστός στη ζωή μου; Είναι σημείο υπαρξιακής αναφοράς; ή απλά ένα θρησκευτικό είδωλο για να μας πάνε καλά τα πράγματα;
Ο Χριστός για να έρθει στη ζωή μου θα πρέπει να Του φωνάξω, να τον εντάξω μέσα στη ζωή μου , στην καθημερινότητα μου. Να γίνει κάθε μέρα ένα σκαλοπάτι προς την Βασιλεία των Ουρανών κρατώντας το χέρι του Πατέρα μου, δηλαδή του Κυρίου. Αυτό θα γίνει όταν νοηματοδοτικά προσανατολίσω όλη μου την ύπαρξη ώστε να γίνει αναφορά σε Εκείνον.
Από το απλό καλημέρα στον γείτονα ,μέχρι τη δυσάρεστη είδηση από τον γιατρό, από την αγκαλιά του παιδιού μου ,μέχρι τον πόλεμο που μου κάνει ο συνάδελφος στη δουλειά εγώ θα πρέπει να ευωδιάζω Χριστό, μέχρι τα σ’ αγαπώ και τη συγγνώμη που θα βγούν από την καρδιά μου.
Στα μεγάλα διλήμματα που κρατάω το χέρι της γυναίκας μου και του παιδιού μου και πρέπει να πάρω κάποιες αποφάσεις. Αν δεν φωνάξω τον Χριστό η πορεία της ζωής μου δεν θα ανοίξει στην ανατολή αλλά στην δύση του φωτός και σε άσχημες καταστάσεις. Να ευωδιάζει Χριστό και η ψυχή και το σώμα μου, απο το βλέμμα μου, την χειραψία που θα δώσω σε κάποιον μέχρι το πώς αναπνεύω. 
Τα πάντα να μαρτυρούν την παρουσία Του στη ζωή μου και ότι είμαι ένας συνοδοιπόρος μαζί Του και αυτός είναι ο ενεργών στην ζωή μου. Να με βλέπει ο άλλος και το πρώτο πράγμα που θα σκέφτεται να είναι ότι ανήκω στον ουρανό απλά περπατάω στη γή σαν επισκέπτης για λίγο διάστημα. Σχέση με τον Χριστό χωρίς υπακοή και εμπιστοσύνη δεν υπάρχει.
Για να πάω και να βαθύνω τη σχέση με τον Χριστό πρέπει να τον γνωρίσω. Δυστυχώς δεν μελετάμε Αγία Γράφή και δεν γνωρίζουμε το πρόσωπο του Κυρίου. Πώς θα πάω τη σχέση παραπέρα όταν δεν γνωρίζω το πρόσωπο με το οποίο σχετίζομαι ώστε να το αναγνωρίζω και την παρουσία Του μέσα στη ζωή μου;
...Ας εγκαταλείψουμε λοιπόν την φιλοσοφημένη αοριστολογία και ας πάμε στην ουσία της σχέσης...απλά και συγκεκριμένα… Με καρδιά και με πράξη...
Από το ξεκίνημα της ημέρας η πρώτη καλημέρα ανήκει στον Χριστό με την προσευχή και την προσφορά του θυμιάματος ώς σφραγίδα του παραδείσου με τα όμορφα αρώματα στον τραυματισμένο μας κόσμο. Το κλείσιμο της ημέρας πάλι ανήκει σε Εκείνον με την βραδινή προσευχή και αναφορά του ημερήσιου απολογισμού για να πάω πνευματικά λιγάκι παραπέρα.
Όλη την υπόλοιπη μέρα να Τον έχω μέσα στην καρδιά μου και να προσπαθώ να τον ακούω. Να Τον καλώ σε κάθετι από το πιό μικρό μέχρι το πιο μεγάλο. Η κραυγή ότι Τον έχω ανάγκη και Τον θέλω βαθαίνει στη σχέση , τη στερεώνει , και ο άνθρωπος ανακαλύπτει περισσότερα διαμάντια στο κάστρο της καρδιάς του.
Δεν προσεύχομαι γιατί έχει ανάγκη ο Θεός να με ακούσει. Προσεύχομαι διότι εγώ έχω ανάγκη Εκείνον. Δεν προσεύχομαι απλά για να πω κάποια λογάκια έτσι αόριστα. Προσεύχομαι διότι θέλω να του μιλήσω όπως μιλούσα στον πατέρα μου όταν ήμουνα μικρός και θέλω να μου απαντήσει. 
Έχω ανάγκη να μου απαντήσει, διότι ξέρω ότι η απάντηση Του δεν θα είναι κάποιες φράσεις αλλά ακτίνες της δικής Του παρουσίας στη δική μου ζωή για να βρώ και πάλι τον δρόμο της επιστροφής.
Καλή πορεία επιστροφής ...

 π. Σπυρίδων Σκουτής
http://inpantanassis.blogspot.com/