Άκουσα για έναν αδελφό, ότι όταν επισκεπτόταν κάποιον άλλον αδελφό και έβλεπε το κελλί του ασυγύριστο, απεριποίητο, σκεπτόταν: ''Είναι μακάριος αυτός ο αδελφός, γιατί κατάφερε και ξεπέρασε την μέριμνα όλων των γήινων πραγμάτων και ανύψωσε έτσι όλο τον νου του στον Θεό, ώστε δεν διακόπτει την πνευματική του εργασία, ούτε για να τακτοποιήσει και αυτό ακόμα το κελλί του''. Πάλι αν πήγαινε σε άλλον και έβλεπε το κελλί του συγυρισμένο, καθαρό, τακτοποιημένο, σκεπτόταν: ''Όπως ακριβώς είναι η ψυχή του αδελφού καθαρή, το ίδιο καθαρό είναι και το κελλί του. Ανάλογα με την κατάσταση της ψυχής του, είναι και η κατάσταση του κελλιού του''. Και ποτέ δεν έλεγε: ''Είναι ανοικοκύρευτος ή είναι ματαιόδοξος''. Αλλά επειδή ο ίδιος βρισκόταν σε καλή πενυματική κατάσταση, τον ωφελούσαν και οι δύο.
(ΑββάςΔωρόθεος)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου