Πέρα ἀπό τό «ὡραῖο ταξίδι»…

Ἀρχιμ. Γρηγόριος Γ. Λίχας
Πῆγε κάποτε ὁ ἀββᾶς Ἠσαΐας σ’ ἕνα χωράφι, ὅπου μόλις εἶχε τελειώσει ὁ θερισμός, καί ὁ ἰδιοκτήτης πλήρωνε τούς ἐργάτες γιά τήν ἐργασία τους, γιά τόν κόπο τους.
Ἀνάμεσά τους ἦταν καί μερικοί μοναχοί, πού, ὅπως συνηθιζόταν ἐκείνη τήν ἐποχή, λόγῳ τῆς φτώχειας τους, ξενοδούλευαν στά χωράφια τῶν γαιοκτημόνων.

Τήν ὥρα τῆς ἀμοιβῆς ὅλων αὐτῶν πού εἶχαν δουλέψει, πῆγε κοντά σ’ αὐτούς καί ὁ πατήρ Ἠσαΐας.
Ὁ νοικοκύρης, ὅμως, βλέποντάς τον, δέν τοῦ ἔδωσε τίποτα, καί τόν ρώτησε αὐστηρά:
– Δούλεψες, ἐσύ, πάτερ, στό χωράφι μου;
– Ὄχι.
– Ἔ, τότε, πῶς θέλεις νά πάρεις μισθό;
– Δηλαδή, ὅποιος δέν δουλέψει πρῶτα, δέν δικαιοῦται μισθό;
– Ὄχι, βέβαια!
Ἄλλοι ἀπό τούς παρευρισκόμενους γελοῦσαν σέ βάρος τῶν μοναχῶν, ἄλλοι
σκανδαλίστηκαν. Κάποιοι πῆραν τό θάρρος νά νουθετήσουν τόν πατέρα Ἠσαΐα.
– Τί εἶναι αὐτό πού ’κανες; Γιατί τό ἔκανες; Δέν τό ξέρεις ὅτι δέν δικαιοῦσαι μισθό;
Ἀπάντησε σταθερά ὁ γέροντας:
– Τό ἤξερα, καί πολύ καλά μάλιστα! Ὅμως γιά σᾶς τό ἔκανα!
Γιατί βλέπω ὅτι, ἐνῶ γιά τά ὑλικά τό ἔχετε βάλει καλά μέσα σας ὅτι ὅποιος δέν δουλέψει, δέν δικαιοῦται μισθό, γιά τά πνευματικά, ὅπως οἱ ἀρετές, συμπάθεια καί καλοσύνη στόν συνάθρωπό μας, ἀγάπη καί εὐσπλαχνία στόν πάσχοντα, πλησίασμα στόν Χριστό, ἀκόμη δέν τό ἔχετε βάλει μέσα σας βαθιά ὅτι, ἄν δέν δουλέψετε «ἐδῶ καί τώρα», δέν δικαιοῦσθε οὔτε ἐπίγειο, οὔτε ἐπουράνιο μισθό ἀπό τόν Θεό!

Ἐπίκαιρο καί ὁδηγητικό τό περιστατικό αὐτό. Καιρός συγκομιδῆς οἱ μῆνες αὐτοί. Τώρα ὁλοκληρώνεται καί δικαιώνεται ὁ μόχθος πολλῶν κοινωνικῶν ὁμάδων.
Ἀπό τούς γεωργούς μέ τά προϊόντα τους, μέχρι τούς μαθητές καί τούς φοιτητές μέ τίς ἐξετάσεις τους. Τώρα φτάσαμε στόν «θερισμό».
«Ὁλοχρονίς προσπαθεῖ αὐτός πού ὀργώνει κι αὐτός πού ἁλωνίζει, ἀποβλέποντας καί ἐλπίζοντας νά συμμετάσχει στή συγκομιδή» (Α΄ Κορ. 9, 10).
Δηλαδή, μοχθεῖ μέ ὅλο του τόν νοῦ στραμμένο στήν –ὅσο γίνεται– πιό πλούσια καρποφορία.
Δέν εἶναι «Ἡ Ἰθάκη» (= ὁ σκοπός τῆς ζωῆς) τό «ὡραῖο ταξίδι», ὅπως μᾶς πιπιλίζουν κάποιοι. Τό ταξίδι μπορεῖ νά εἶναι «ὡραῖο» (ἀλήθεια, πόσο ὡραῖο μπορεῖ νά εἶναι μακριά ἀπό τόν Χριστό, τήν πηγή τῆς ἀληθινῆς ὀμορφιᾶς;
Ἀλλά, ἄς δεχτοῦμε πρός στιγμήν ὅτι μπορεῖ νά ἔχει κάποια ὀμορφιά. Μᾶς βοηθάει αὐτό σέ κάτι στέρεο καί οὐσιαστικό; Θά κρίνουμε μέ βάση κάποια ἀμφίβολα συναισθήματα; Θά σταθοῦμε στόν ἀπατηλό καί πρόσκαιρο συναισθηματισμό;
Ἄς προσγειωθοῦμε!
Πέρα ἀπό τό ἐνδιαφέρον μας γι’ αὐτό καί μόνο τό «ταξίδι», πιό ἐποικοδομητικό εἶναι νά ἑστιάσουμε τήν προσοχή μας στό νά διορθώνουμε τά «στραβοπατήματά» μας καί τίς «ἐκτροπές» πού κάνουμε στήν πορεία τοῦ ταξιδιοῦ αὐτοῦ.
Καί, ὅσον χρόνο μᾶς ἀφήνει ἀκόμα στή γῆ ὁ Θεός, νά σηκώνουμε τακτικά τό βλέμμα μας καί τήν καρδιά μας σ’ Ἐκεῖνον, πού καί θέλει καί μπορεῖ νά μᾶς βοηθήσει καί νά μᾶς ὀμορφύνει οὐσιαστικῶς!

ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ
Μηνιαῖο περιοδικόἙλληνορθόδοξης Μαρτυρίας
­Χριστιανική Στέγη Καλαμάτας
Ἔτος 54o – Ἰούνιος -Ἰούλιος 2020 – Τεῦχος 550
https://oikohouse.wordpress.com/