Δεν θα πάνε στον Παράδεισο οι καλοί άνθρωποι, αλλά αυτοί που έχουν μετανοήσει

Δεν θα πάνε στον Παράδεισο οι καλοί άνθρωποι αλλά αυτοί που έχουν μετανοήσει. Και ποιος είναι τελικά καλός άνθρωπος; Αυτός που κάνει καλές πράξεις;
Μα μόνο αυτό κάνει; Κατά τ’ άλλα δεν έχει κανένα ψεγάδι; Μήπως καλός είναι ο ενάρετος; Μα ποιος έχει μόνο αρετές; Μόνο οι άγιοι μπορούμε να πούμε ότι είναι μόνο ενάρετοι κι αυτό γιατί ομοιάζουν στο Χριστό. Το Χριστό όμως δεν τον ενδιαφέρει αν είμαστε καλοί ή όχι. Τον ενδιαφέρει αν έχουμε μετανοήσει ή όχι.
Μας το κατέδειξε αυτό όταν ήταν ακόμα πάνω στο σταυρό και έβαλε μέσα στον Παράδεισο, πρώτο, έναν όχι καλό αλλά μετανοημένο… το ληστή. Μας το δήλωσε και με την άφεση των αμαρτιών της πόρνης. Η πόρνη δεν ήταν καλή και ενάρετη… έκανε άσωτη ζωή. Όμως ήρθε σε μετάνοια και ο Κύριος τη συγχώρεσε.
Καλοί δεν μπορούμε να είμαστε πάντα. Θα γίνουμε και δυσάρεστοι και ενοχλητικοί και σκληροί και θα πέφτουμε και θα ξανασηκωνόμαστε γιατί αυτό έχει σημασία. Η καλοσύνη είναι παγίδα. Δεν αρκεί για να μας ανοίξει την πόρτα του Ουρανού. Η μετάνοια μάς την ανοίγει. Και ναι, μπορεί να έχω μετανοήσει αλλά να μην είμαι και η προσωποποίηση της καλοσύνης γιατί είμαι άνθρωπος με πάθη, αδυναμίες και ελαττώματα. 
Από τη στιγμή όμως που μπήκα κάτω από το πετραχήλι του πνευματικού μου και ο Κύριος με συγχώρεσε και μου άνοιξε την αγκαλιά Του και επέστρεψα στο δρόμο Του, αγωνίζομαι καθημερινά και προσεύχομαι όχι μόνο καλός να γίνω αλλά άγιος! Γιατί θέλω να μοιάσω στον
Αγαπημένο μου, γιατί θέλω να ζήσω αιώνια κοντά Του! Δεν ξέρω αν θα αγιάσω ποτέ… το πιθανότερο είναι όχι με τα χάλια που έχω αλλά έχοντας αυτό τον πόθο τώρα κάνω καλές πράξεις όχι επειδή πρέπει αλλά επειδή έτσι το νιώθω και επειδή αγαπώ το Χριστό. Και έτσι ελεύθερα και αβίαστα λειτουργώντας, αισθάνομαι πως δεν ενεργώ εγώ αλλά Εκείνος μέσα από μένα!
Και δεν πειράζει αν δεν είμαι πάντα καλή, σημασία έχει να είμαι πάντα εν μετανοία. Και ας σταματήσει πια η εντύπωση στους ανθρώπους πως οι χριστιανοί είναι αψεγάδιαστοι και αναμάρτητοι. Όχι, οι χριστιανοί είναι άνθρωποι μετανοημένοι και αυτή ακριβώς η μετάνοια είναι που τους διαφοροποιεί από τους υπόλοιπους ανθρώπους που είναι ακόμα αμετανόητοι. 
Είναι άνθρωποι που νοιάζονται και παλεύουν για τη σωτηρία της ψυχής τους. Και είναι στενή και με πολλές θλίψεις και κόπους η οδός που οδηγεί στη Βασιλεία των Ουρανών.
Ο Κύριος όμως μας έδειξε όταν ήταν πάνω στο Σταυρό πόσο μεγάλη είναι η Αγάπη Του για μας και το Έλεος Του κι έτσι τώρα μπορώ να ελπίζω ότι μια μέρα θα μπω κι εγώ η αμαρτωλή σαν το ληστή και την πόρνη στον Παράδεισο και εύχομαι οι Πύλες του Ουρανού να ανοίξουν για όλους τους ανθρώπους γιατί αυτό θα σημαίνει ότι όλοι οι άνθρωποι πόθησαν και αγάπησαν τον Χριστό… (Α.Κ.Β)

http://inpantanassis.blogspot.com/