Αρκεί που υπάρχει η Εκκλησία Του

Δεν είναι η Ορθοδοξία μια από τις πολλές θρησκείες, ούτε παρακλάδι του Χριστιανισμού.
Δεν είναι η ακολουθία στο ναό δυνατότητα να εισπράξουμε τη βοήθεια του Παντοδύναμου για να λύσουμε τα μικρά ή τα μεγάλα προβλήματά μας.
Δεν γίνεται η προσευχή για να ηρεμήσουμε, δίκη γιόγκα ή ναρκωτικού, αρνούμενοι να δούμε την πραγματικότητα της ζωής μας.
Και ακόμα, δεν είναι η Εκκλησία του Χριστού μέσο ηθικής καταξίωσης, τρόπος για να γίνουμε καλύτεροι και ενάρετοι.
Όλα τα πιο πάνω δεν καταργούν το θάνατο! Κι ο άνθρωπος, όπου γης, ποθεί για ζωή χωρίς θάνατο. Πώς όμως θα γίνει αυτό, αφού παντού κυριαρχεί ο θάνατος, ακόμα και στους αγίους;
Η νίκη κατά του θανάτου δεν μπορεί να γίνει από εμάς! Έγινε ήδη στο πρόσωπο του Θεανθρώπου Χριστού «επί Ποντίου Πιλάτου». Γι’ αυτό κάθε φορά που μεταβαίνουμε από το μέσα μας θάνατο της αμαρτίας στη ζωή του Θεού, με τη μετάνοια, γευόμαστε τη νίκη κατά του θανάτου.
Πώς να εξηγήσεις τα βιώματα; Πώς να αποδείξεις λογικά την εμπειρία; Αυτό το «έρχου και ίδε» που ο Φίλιππος είπε στο φίλο του Ναθαναήλ, που αμφέβαλλε ότι μπορούσε στο πρόσωπο του Ιησού να συναντήσει τον αναμενόμενο Μεσσία, είναι η πρόκληση που απευθύνει η Εκκλησία στον καθένα μας για να «ψηλαφίσει» την αλήθεια για το πρόσωπο του σταυρωθέντος και αναστάντος Χριστού.
Τι σημασία έχει αν για κάποιους μεταβλήθηκε η Εκκλησία σε θρησκεία για εξυπηρέτηση των όποιων αδυναμιών τους, αναγκών τους, ακόμα και νευρώσεών τους; Τι κι αν υπάρχουν κληρικοί ή και λαϊκοί που έγιναν αυθεντία και, διεκδικώντας το αλάθητο, καθοδηγούν προς απώλεια τους οπαδούς τους;
Η αλήθεια παραμένει ανόθευτη στην Εκκλησία του Χριστού και ο Χριστός παραμένει ο Σωτήρας του κόσμου. Όποιοι κληρικοί, και κυρίως Επίσκοποι, «ορθοτομούν το Λόγο της Αληθείας», γίνονται φώτα που δείχνουν το Φως. Κι όποιοι τέτοιους πατέρες πνευματικούς βρήκαν, βρήκαν το Φως.
Στη σύγχυση για το πού βρίσκεται η Αλήθεια, στην απογοήτευση για την παρουσία του θανάτου με τις ποικίλες μορφές του, υπάρχει ο Χριστός που διά της Εκκλησίας Του χαρίζει ελπίδα σ’ όσους προβληματίζονται, σιγουριά και ασφάλεια σ’ όσους αφήνονται και κυρίως ενδιαφέρον σ’ όσους αναζητούν.
Γιατί δεν είναι στασιμότητα, ούτε ρουτίνα η ζωή με το Χριστό. «Έσονται οι έσχατοι πρώτοι και οι πρώτοι έσχατοι».
Αρκεί που υπάρχει η Εκκλησία Του που γεύεσαι τη Ζωή, κοινωνώντας από το ποτήριο της Ζωής, που γνωρίζεις την αγάπη του Θεού στην αμαρτωλότητά σου, που μπορείς να αμφιβάλλεις και να βεβαιώνεσαι χωρίς αποδείξεις, που μπορείς να πορεύεσαι εμπιστευόμενος τη Χάρη Του που τα «ασθενή θεραπεύει και τα ελλείποντα αναπληροί».

π. Ανδρέα Αγαθοκλέους
http://inpantanassis.blogspot.com/