Η Σωτηρία μας είναι κοντά στον Χριστό
«Νῦν ἐγγύτερον ἡμῶν ἡ σωτηρία ἤ ὅτε ἐπιστεύσαμεν» (Ρωμ. 13.11).
Μέ μία διαπίστωση ἄρχισε, ἀδελφοί μου, τό σημερινό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα, μέ μία διαπίστωση, στήν ὁποία δέν χωρᾶ γιά τόν ἀπόστολο Παῦλο πού τήν κάνει καμία ἀπολύτως ἀμφιβολία. «Νῦν», τώρα, αὐτή τή χρονική στιγμή πού μιλᾶμε, γράφει ὁ ἀπόστολος Παῦλος πρός τούς Χριστιανούς τῆς Ρώμης, εἶναι ἡ σωτηρία πιό κοντά ἀπό κάθε ἄλλη φορά, ἀπό κάθε τι πού νομίζαμε ποτέ καί πιστεύαμε. Καί αὐτό τό «νῦν», αὐτό τό τώρα, δέν εἶναι μία χρονική στιγμή στό παρελθόν πού ἔχει ἤδη περάσει καί τήν ἔχουμε χάσει, ἀλλά εἶναι ἕνα διαρκές παρόν, εἶναι ἡ κάθε στιγμή τῆς ζωῆς μας καί τοῦ χρόνου πού ὁ Θεός μᾶς χαρίζει.
῾Ο λόγος, λοιπόν, σήμερα γιά τή σωτηρία καί γιά τό πόσο κατανοοῦμε καί συμμεριζόμαστε καί ἐμεῖς, οἱ πιστοί τοῦ 21ου αἰώνα, τήν ἄποψη τοῦ πρωτοκορυφαίου ἀποστόλου ὅτι ἡ ἡ σωτηρία εἶναι κοντά μας.
Ἡ λέξη σωτηρία εἶναι μία λέξη πού ἐπανέρχεται συχνά στό ἐκκλησιαστικό μας λεξιλόγιο, ὅμως οἱ περισσότεροι ἀπό ἐμᾶς νομίζουμε πώς εἶναι κάτι μακρυνό, κάτι μελλοντικό, κάτι πού δέν ἐξαρτᾶται ἀπό ἐμᾶς ἀλλά ὀφείλουμε νά ἀγωνισθοῦμε γιά νά τό ἀποκτήσουμε.
Ἡ σωτηρία ὅμως, ἀδελφοί μου, δέν εἶναι μία ἐπιδίωξη σάν ὅλες τίς ἄλλες, γιατί οἱ ἄλλες, οἱ ἀνθρώπινες ἐπιδιώξεις, ἔχουν ἕνα περιορισμένο χρονικό ὁρίζοντα. Εἴτε τίς ἐπιτύχουμε εἴτε ὄχι τά ἀποτελέσματά τους ἀκυρώνονται στό τέλος τῆς ζωῆς μας. Μόνο ἡ σωτηρία εἶναι αὐτή πού θά μᾶς συνοδεύει καί θά μᾶς ἐξασφαλίσει τήν αἰώνια ζωή, ἐάν καί ἐφόσον τήν κάνουμε ἀπό τώρα προτεραιότητα τῆς ζωῆς μας, ἐάν καί ἐφόσον συνειδητοποιήσουμε αὐτό πού μᾶς προτρέπει νά ἀντιληφθοῦμε ὁ ἀπόστολος Παῦλος: «νῦν ἐγγύτερον ἡμῶν ἡ σωτηρία ἤ ὅτε ἐπιστεύσαμεν». Γιατί σωτηρία εἶναι ἡ λύτρωση καί ἡ ἀπαλλαγή ἀπό τίς συνέπειες τῆς πτώσεως τῶν πρωτοπλάστων, εἶναι ἡ λύτρωση καί ἡ ἀπαλλαγή ἀπό τό βάρος τῶν δικῶν μας ἁμαρτιῶν ἐξαιτίας τῆς φυσικῆς μας ροπῆς πρός τό κακό καί τῆς ἐπιρροῆς τοῦ πονηροῦ. Καί αὐτή τή σωτηρία καί τή λύτρωση τήν ἔφερε στόν κόσμο καί τήν προσέφερε στόν κάθε ἄνθρωπο αὐτός πού ὀνομάζουμε σωτήρα καί λυτρωτή μας, δηλαδή ὁ Χριστός.
Ἄν, λοιπόν, πιστεύουμε πράγματι στόν Χριστό ὡς σωτήρα, τότε πρέπει νά πιστεύουμε ὅτι ἡ σωτηρία εἶναι δίπλα μας, εἶναι κοντά μας, γιατί ἡ σωτηρία εἶναι διαθέσιμη γιά τόν καθένα μας ἐδῶ καί δύο χιλιάδες χρόνια.
Ἴσως ὅμως κάποιοι διερωτῶνται: ἄν ὁ Θεός μᾶς χαρίζει τή σωτηρία, τότε γιατί χρειάζεται νά ἀγωνιζόμαστε καί νά κοπιάζουμε γιά τήν ἀπόκτησή της; τότε γιατί ἡ Ἐκκλησία μας διαρκῶς μᾶς προτρέπει καί μᾶς παρακινεῖ νά προσπαθοῦμε γι᾽ αὐτήν;
Ἡ ἀπάντηση στά ἐρωτήματα αὐτά περιέχεται, ἀδελφοί μου, στό νόημα καί τό περιεχόμενο τῆς ἔννοιας «σωτηρία». Σωτηρία σημαίνει τήν ἀπαλλαγή ἀπό τά δεσμά τῆς ἁμαρτίας, σωτηρία σημαίνει ἀπελευθέρωση ἀπό τήν καταδυναστεία τοῦ διαβόλου, σωτηρία σημαίνει τή συνύπαρξή μας μέ τόν Θεό, ἀλλά δέν εἶναι δυνατόν νά τήν ἀπολαύσουμε, ἄν δέν πληροῦμε τίς ἀπαραίτητες προϋποθέσεις. Γι᾽ αὐτές ὅμως τίς προϋποθέσεις εἶναι ἀνάγκη νά ἀγωνιζόμαστε καί νά προσπαθοῦμε καθημερινά, ἀδελφοί μου. Γιατί δέν εἶναι δυνατόν νά ζοῦμε μέ τόν Θεό καί ταυτόχρονα νά εἴμαστε δέσμιοι τῶν παθῶν καί τῶν ἀδυναμιῶν μας. Δέν εἶναι δυνατόν νά ἀπολαμβάνουμε τήν παρουσία τοῦ Θεοῦ, ὅταν εἴμαστε ἀπορροφημένοι ἀπό τά ἐγκόσμια καί τά ἐπίγεια. Δέν εἶναι δυνατόν νά συζοῦμε μέ τόν καθαρώτατο Θεό καί ἐμεῖς νά εἴμαστε βουτηγμένοι στή λάσπη τῆς ἁμαρτίας, τῶν ἡδονῶν καί τῶν παθῶν. Δέν εἶναι δυνατόν νά δεχόμαστε τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, ὅταν ἡ δική μας εἶναι προσκολλημένη στά ὑλικά ἀγαθά καί στίς ἐγκόσμιες μέριμνες.
Ἄν, λοιπόν, ἡ ζωή μας δέν εἶναι ἐναρμονισμένη μέ τή ζωή καί τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, τότε δέν θά μπορέσουμε, ἀδελφοί μου, νά ζήσουμε τή σωτηρία, δέν θά μπορέσουμε νά συνυπάρξουμε μέ τόν Θεό, ὄχι γιατί ὁ Θεός μᾶς στερεῖ αὐτή τή δυνατότητα, ἀλλά γιατί ἐμεῖς ἀποκλείουμε τόν ἑαυτό μας ἀπό αὐτήν.
Γι᾽ αὐτό, ἀδελφοί μου, ἄς πιστεύσουμε στά λόγια τοῦ ἀποστόλου Παύλου ὅτι «νῦν ἐγγύτερον ἡμῶν ἡ σωτηρία», καί ἄς προσπαθήσουμε μέσα ἀπό τίς εὐκαιρίες πού μᾶς προσφέρει ὁ Θεός καί ἡ Ἐκκλησία μας τήν περίοδο τῆς ἁγίας καί μεγάλης Τεσσαρακοστῆς πού ἀρχίζει ἀπό αὔριο, μέσα ἀπό τίς ἀκολουθίες, τή νηστεία, τή συμμετοχή μας στά μυστήρια καί τόν πνευματικό ἀγώνα νά καταστήσουμε τούς ἑαυτούς μας ἱκανούς νά ἀπολαύσουν τή σωτηρία, γιά τήν ὁποία ὁ Χριστός θυσιάσθηκε ἐπί τοῦ σταυροῦ.
Μητροπολίτης Βεροίας κ. Παντελεήμων
http://imverias.blogspot.com/
«Νῦν ἐγγύτερον ἡμῶν ἡ σωτηρία ἤ ὅτε ἐπιστεύσαμεν» (Ρωμ. 13.11).
Μέ μία διαπίστωση ἄρχισε, ἀδελφοί μου, τό σημερινό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα, μέ μία διαπίστωση, στήν ὁποία δέν χωρᾶ γιά τόν ἀπόστολο Παῦλο πού τήν κάνει καμία ἀπολύτως ἀμφιβολία. «Νῦν», τώρα, αὐτή τή χρονική στιγμή πού μιλᾶμε, γράφει ὁ ἀπόστολος Παῦλος πρός τούς Χριστιανούς τῆς Ρώμης, εἶναι ἡ σωτηρία πιό κοντά ἀπό κάθε ἄλλη φορά, ἀπό κάθε τι πού νομίζαμε ποτέ καί πιστεύαμε. Καί αὐτό τό «νῦν», αὐτό τό τώρα, δέν εἶναι μία χρονική στιγμή στό παρελθόν πού ἔχει ἤδη περάσει καί τήν ἔχουμε χάσει, ἀλλά εἶναι ἕνα διαρκές παρόν, εἶναι ἡ κάθε στιγμή τῆς ζωῆς μας καί τοῦ χρόνου πού ὁ Θεός μᾶς χαρίζει.
῾Ο λόγος, λοιπόν, σήμερα γιά τή σωτηρία καί γιά τό πόσο κατανοοῦμε καί συμμεριζόμαστε καί ἐμεῖς, οἱ πιστοί τοῦ 21ου αἰώνα, τήν ἄποψη τοῦ πρωτοκορυφαίου ἀποστόλου ὅτι ἡ ἡ σωτηρία εἶναι κοντά μας.
Ἡ λέξη σωτηρία εἶναι μία λέξη πού ἐπανέρχεται συχνά στό ἐκκλησιαστικό μας λεξιλόγιο, ὅμως οἱ περισσότεροι ἀπό ἐμᾶς νομίζουμε πώς εἶναι κάτι μακρυνό, κάτι μελλοντικό, κάτι πού δέν ἐξαρτᾶται ἀπό ἐμᾶς ἀλλά ὀφείλουμε νά ἀγωνισθοῦμε γιά νά τό ἀποκτήσουμε.
Ἡ σωτηρία ὅμως, ἀδελφοί μου, δέν εἶναι μία ἐπιδίωξη σάν ὅλες τίς ἄλλες, γιατί οἱ ἄλλες, οἱ ἀνθρώπινες ἐπιδιώξεις, ἔχουν ἕνα περιορισμένο χρονικό ὁρίζοντα. Εἴτε τίς ἐπιτύχουμε εἴτε ὄχι τά ἀποτελέσματά τους ἀκυρώνονται στό τέλος τῆς ζωῆς μας. Μόνο ἡ σωτηρία εἶναι αὐτή πού θά μᾶς συνοδεύει καί θά μᾶς ἐξασφαλίσει τήν αἰώνια ζωή, ἐάν καί ἐφόσον τήν κάνουμε ἀπό τώρα προτεραιότητα τῆς ζωῆς μας, ἐάν καί ἐφόσον συνειδητοποιήσουμε αὐτό πού μᾶς προτρέπει νά ἀντιληφθοῦμε ὁ ἀπόστολος Παῦλος: «νῦν ἐγγύτερον ἡμῶν ἡ σωτηρία ἤ ὅτε ἐπιστεύσαμεν». Γιατί σωτηρία εἶναι ἡ λύτρωση καί ἡ ἀπαλλαγή ἀπό τίς συνέπειες τῆς πτώσεως τῶν πρωτοπλάστων, εἶναι ἡ λύτρωση καί ἡ ἀπαλλαγή ἀπό τό βάρος τῶν δικῶν μας ἁμαρτιῶν ἐξαιτίας τῆς φυσικῆς μας ροπῆς πρός τό κακό καί τῆς ἐπιρροῆς τοῦ πονηροῦ. Καί αὐτή τή σωτηρία καί τή λύτρωση τήν ἔφερε στόν κόσμο καί τήν προσέφερε στόν κάθε ἄνθρωπο αὐτός πού ὀνομάζουμε σωτήρα καί λυτρωτή μας, δηλαδή ὁ Χριστός.
Ἄν, λοιπόν, πιστεύουμε πράγματι στόν Χριστό ὡς σωτήρα, τότε πρέπει νά πιστεύουμε ὅτι ἡ σωτηρία εἶναι δίπλα μας, εἶναι κοντά μας, γιατί ἡ σωτηρία εἶναι διαθέσιμη γιά τόν καθένα μας ἐδῶ καί δύο χιλιάδες χρόνια.
Ἴσως ὅμως κάποιοι διερωτῶνται: ἄν ὁ Θεός μᾶς χαρίζει τή σωτηρία, τότε γιατί χρειάζεται νά ἀγωνιζόμαστε καί νά κοπιάζουμε γιά τήν ἀπόκτησή της; τότε γιατί ἡ Ἐκκλησία μας διαρκῶς μᾶς προτρέπει καί μᾶς παρακινεῖ νά προσπαθοῦμε γι᾽ αὐτήν;
Ἡ ἀπάντηση στά ἐρωτήματα αὐτά περιέχεται, ἀδελφοί μου, στό νόημα καί τό περιεχόμενο τῆς ἔννοιας «σωτηρία». Σωτηρία σημαίνει τήν ἀπαλλαγή ἀπό τά δεσμά τῆς ἁμαρτίας, σωτηρία σημαίνει ἀπελευθέρωση ἀπό τήν καταδυναστεία τοῦ διαβόλου, σωτηρία σημαίνει τή συνύπαρξή μας μέ τόν Θεό, ἀλλά δέν εἶναι δυνατόν νά τήν ἀπολαύσουμε, ἄν δέν πληροῦμε τίς ἀπαραίτητες προϋποθέσεις. Γι᾽ αὐτές ὅμως τίς προϋποθέσεις εἶναι ἀνάγκη νά ἀγωνιζόμαστε καί νά προσπαθοῦμε καθημερινά, ἀδελφοί μου. Γιατί δέν εἶναι δυνατόν νά ζοῦμε μέ τόν Θεό καί ταυτόχρονα νά εἴμαστε δέσμιοι τῶν παθῶν καί τῶν ἀδυναμιῶν μας. Δέν εἶναι δυνατόν νά ἀπολαμβάνουμε τήν παρουσία τοῦ Θεοῦ, ὅταν εἴμαστε ἀπορροφημένοι ἀπό τά ἐγκόσμια καί τά ἐπίγεια. Δέν εἶναι δυνατόν νά συζοῦμε μέ τόν καθαρώτατο Θεό καί ἐμεῖς νά εἴμαστε βουτηγμένοι στή λάσπη τῆς ἁμαρτίας, τῶν ἡδονῶν καί τῶν παθῶν. Δέν εἶναι δυνατόν νά δεχόμαστε τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, ὅταν ἡ δική μας εἶναι προσκολλημένη στά ὑλικά ἀγαθά καί στίς ἐγκόσμιες μέριμνες.
Ἄν, λοιπόν, ἡ ζωή μας δέν εἶναι ἐναρμονισμένη μέ τή ζωή καί τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, τότε δέν θά μπορέσουμε, ἀδελφοί μου, νά ζήσουμε τή σωτηρία, δέν θά μπορέσουμε νά συνυπάρξουμε μέ τόν Θεό, ὄχι γιατί ὁ Θεός μᾶς στερεῖ αὐτή τή δυνατότητα, ἀλλά γιατί ἐμεῖς ἀποκλείουμε τόν ἑαυτό μας ἀπό αὐτήν.
Γι᾽ αὐτό, ἀδελφοί μου, ἄς πιστεύσουμε στά λόγια τοῦ ἀποστόλου Παύλου ὅτι «νῦν ἐγγύτερον ἡμῶν ἡ σωτηρία», καί ἄς προσπαθήσουμε μέσα ἀπό τίς εὐκαιρίες πού μᾶς προσφέρει ὁ Θεός καί ἡ Ἐκκλησία μας τήν περίοδο τῆς ἁγίας καί μεγάλης Τεσσαρακοστῆς πού ἀρχίζει ἀπό αὔριο, μέσα ἀπό τίς ἀκολουθίες, τή νηστεία, τή συμμετοχή μας στά μυστήρια καί τόν πνευματικό ἀγώνα νά καταστήσουμε τούς ἑαυτούς μας ἱκανούς νά ἀπολαύσουν τή σωτηρία, γιά τήν ὁποία ὁ Χριστός θυσιάσθηκε ἐπί τοῦ σταυροῦ.
Μητροπολίτης Βεροίας κ. Παντελεήμων
http://imverias.blogspot.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου