Γέροντας Ιλαρίων «Αν δεν υπήρχαν αρετές δεν θα υπήρχαν τέτοιοι πειρασμοί»

Ο πατήρ Ιλαρίων ήταν ελληνικής καταγωγής και το έτος 1849 πήγε στη Μονή του οσίου Σάββα του Ηγιασμένου κοντά στα Ιεροσόλυμα όπου έμεινε τέσσερα χρόνια και έγινε ρασοφόρος.
Κατόπιν έζησε εντός της πόλεως των Ιεροσολύμων έως το 1857. Τότε ανεχώρησε για το Άγιον Όρος και έζησε ένα χρόνο περίπου στη Μονή Κουτλουμουσίου.

Αναζητώντας έμπειρον Γέροντα, πήγε πρώτα στη Σκήτη της Μικράς Αγίας Άννης, στο κελλί του Γέροντος, Χαρίτωνος, αλλά δεν έμεινε πολύ μαζί του.
Έφυγε για τη Σκήτη του Αγίου Βασιλείου και από εκεί πάλι μετακόμισε σε καλύβα της Σκήτης της Μικράς Αγίας Άννης ψάχνοντας όλον αυτόν τον καιρό για καθοδηγητή.
Απαντώντας στις εγκάρδιες ευχές του, ο Κύριος του εχάρισε Γέροντα τον π. Γεράσιμο, που τότε ζούσε στα Κατουνάκια. Ο π. Ιλαρίων τον παρακάλεσε να τον ενδύσει το Σχήμα και να τον δεχθεί υπό την καθοδήγησή του.
Ο Γέροντας εξεπλήρωσε τον πόθο του π. Ιλαρίωνος, ο οποίος επέστρεψε στο καλύβι του στη Σκήτη του Αγίου Βασιλείου, και έμεινε δέκα χρόνια.
Κάποτε, όταν οι γείτονες επισκέφθηκαν τον π. Ιλαρίωνα, τον ρώτησαν:
– Πού είναι καλύτερα να ζει κανείς; Εδώ ή στα Ιεροσόλυμα;
– Κατά την αδυναμία μου, απάντησε ο Γέροντας, καλύτερα είναι εδώ, επειδή, όταν κάποιος δεν είναι έτοιμος για ο,τιδήποτε, ο τόπος δεν τον προστατεύει. Εκείνος όμως που είναι έτοιμος, έχει την δυνατότητα και εκεί να ζήσει και να είναι παράδειγμα για όλους.
Τα μέρη αυτά είναι φυσικά καλύτερα για ησυχία και προσευχή, αν και ο αγώνας εδώ είναι μεγαλύτερος. Προσευχηθείτε στον Χριστό να βάλω καλή αρχή.
– Δεν είναι πληκτικά και στενόχωρα να ζεις εδώ; Ρώτησαν εν συνεχεία τον Γέροντα
– Όταν για κάποιες επείγουσες ανάγκες πρέπει να βγω από το καλύβι, τότε πράγματι είναι ανιαρό και άβολο! Είπε αυτός, κοιτάζοντας τους επισκέπτες σοβαρά και με αυστηρότητα.
– Και η οκνηρία, Γέροντας δεν σε καταλαμβάνει;
– Αυτή είναι τυρρανική, μαρτυρική! Είπε ο Ιλαρίων, κουνώντας την κεφαλή
Οι επισκέπτες για να τον παροτρύνουν σε περαιτέρω συζήτηση τον ρώτησαν:
– Πάτερ όταν σε κυριεύσει φοβερή στενοχώρια, που δεν επιτρέπει ούτε να αγωνιστείς εναντίον της και ο άνθρωπος σε τέτοια κατάσταση φαίνεται σαν να καταστράφηκε εντελώς – τότε με τι παρηγορείσαι αφού είσαι μόνος;
– Απορρίπτω κάθε ανθρώπινη ελπίδα και αφού συγκεντρωθώ στρέφομαι προς τον Θεό με λύπη. Τότε ο Κύριος παρηγορεί. Ο άνθρωπος όταν ζει μόνος, είναι αναγκασμένος να αγωνίζεται εναντίον όλων των παθών.
Από τη συζήτηση περί του βίου των εκεί ερημιτών έγινε γνωστό ότι όλοι όσοι ζουν στην ίδια έρημο, αν και μένουν σε διάφορες καλύβες, είναι ομόψυχη και πάντα ο ένας αισθάνεται μεγάλη αγάπη προς τους άλλους.
Μια φορά ένας από τους συνασκητάς ήλθε στον γέροντα Ιλαρίωνα και τον παρεκάλεσε θερμά να μην τον λησμονεί στις προσευχές του, επειδή εκείνο τον καιρό θλιβόταν από την πίεση πολλών πειρασμών για τους οποίους ο Γέροντας είχε κάποια γνώση.
– Αν δεν υπήρχαν αρετές, του είπε, δεν θα υπήρχαν ούτε τέτοιοι πειρασμοί. Επειδή όμως υπάρχουν, πάντα πρέπει να ακολουθούνται από θλίψεις. Διαφορετικά δεν γίνεται!
Τα τελευταία χρόνια της ζωής του, επειδή τον π. Ιλαρίωνα τον είχαν εγκαταλείψει πλέον οι σωματικές του δυνάμεις, πήγε να ζήσει στην Καψάλα και εκοιμήθει εκεί το 1880.

(Απόσπασμα από το βιβλίο «Αγιορείτες Πατέρες 2» Ιερομονάχου Αντωνίου – Εκδόσεις Ίνδικτος)
Πηγή: Αθωνικά
https://oikohouse.wordpress.com/