Η ορθόδοξη πίστη ως λόγος και κυρίως ως βίωμα αποτελεί το κατεξοχήν ενωτικό στοιχείο του λαού μας, που θα πει ότι όσο με μεγαλύτερη συνέπεια ζει κανείς την πίστη του μέσα στην Εκκλησία τόσο κι ενώνεται με τους άλλους συνανθρώπους του και τόσο πιο γερά δένει τα θεμέλια του Έθνους του. Εκκλησία και Έθνος συμπορεύονται στους αιώνες, κι αυτήν τη συμπόρευση την εισπράττει ευεργετικά το ίδιο το Έθνος. Τι να κάνεις ένα έθνος χωρίς πίστη στον Χριστό; Τι νόημα θα έχει; Το διασπαστικό στοιχείο του εγωισμού θα ελλοχεύει ανά πάσα στιγμή. Αν η Ελλάδα μας στάθηκε όρθια σ’ όλους τους αιώνες, ήταν πρωτίστως γιατί βρέθηκαν Έλληνες, (ας θυμηθούμε τους περισσότερους ήρωες του '21, τον Καποδίστρια ή και τον όσιο Γέροντα Παΐσιο ως στρατιώτη την εποχή του ’40 για παράδειγμα), που την αγάπη στον Χριστό την είχαν πρώτη αξία στα στήθια τους. Γι’ αυτό και εύκολα όταν χρειάστηκε, έδωσαν και τη ζωή τους προς χάρη της πατρίδας. Οπότε βάζεις τον Χριστό σε πρώτη θέση, κι από κει και πέρα αναλώνεσαι και για την πατρίδα και για τους συνανθρώπους σου. Ο ευσυνείδητος χριστιανός είναι αυτονόητα πάντοτε εκτός από χριστιανός και θερμός πατριώτης. Αλλά κι η θέρμη του για την πατρίδα επίσης αυτονόητα δεν σημαίνει εχθρότητα προς οποιοδήποτε άλλο έθνος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου