Οι Άγιοι Πάντες

Τήν πρώτη Κυριακή μετά τήν Πεντηκοστή ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία ὅρισε νά ἐπιτελεῖται ἡ μνήμη Πάντων τῶν Ἁγίων. Μέ τήν ἑορτή αὐτή τιμᾶται τό πλῆθος ὄχι μόνο τῶν γνωστῶν ἀλλά καί τῶν πολλῶν ἀνωνύμων καί ἀγνώστων Ἁγίων. Ἡ ἑορτή τῶν Ἁγίων Πάντων ἀποτελεῖ ἀφορμή γιά νά μᾶς παρακινήσει νά τούς μιμηθοῦμε. Γιατί ὅμως ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾶ τούς Ἁγίους Πάντες ἀμέσως μετά τήν Κυριακή τῆς Πεντηκοστῆς; 

Ἡ Πεντηκοστή, ὅπως ψάλλομε στά τροπάρια τῆς ἑορτῆς, εἶναι ἡ τελευταία μεγάλη κινητή ἑορτή. Τό Πεντηκοστάριο τελειώνει μέ τήν ἑορτή τῶν Ἁγίων Πάντων. Αὐτό σημαίνει ὅτι τό ἀνακαινιστικό ἔργο τοῦ Χριστοῦ ἔγινε γιά τόν ἁγιασμό τῶν ἀνθρώπων. Γι’ αὐτό ἡ Ἐκκλησία ἑορτάζει τούς καρπούς της, τούς Ἁγίους της. Ἡ χριστιανική ζωή εἶναι ζωή ἁγιότητας. Ἅγιος άπό τή φύση Του εἶναι μόνον ὁ Θεός. Ἅγιοι ὅμως γίνονται και οἱ ἄνθρωποι ὅταν μετέχουν στήν ἁγιότητα τοῦ Θεοῦ μέ τή χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἡ μίμηση ἐκ μέρους μας τῶν Ἁγίων εἶναι μίμηση καί κοινωνία τῆς ἁγιότητάς τους.

Ἡ παρουσία τῶν Ἁγίων εἶναι πολύτιμη γιά ὅλη τήν ἀνθρωπότητα. Οἱ Ἅγιοι εἶναι οἱ ταπεινοί δοῦλοι τοῦ Θεοῦ, μέλη τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ, εἰκόνες Του μέσα στήν ἱστορία πού μεσιτεύουν γιά τούς ἀνθρώπους στόν οὐρανό. Ὁ Ἅγιος δέν προβάλλει τήν ἀτομικότητά του, ἀλλά τήν ἀφανίζει γιά τή δόξα τοῦ Θεοῦ. Ὁ Θεός ἀναπαύεται στούς Ἁγίους, ὅπως καί ἐκεῖνοι στό Θεό. Οἱ Ἅγιοι ἀντανακλοῦν τή δόξα τοῦ Θεοῦ στόν κόσμο καί ὁ Θεός γίνεται «θαυμαστός ἐν τοῖς Ἁγίοις Αὐτοῦ». Τό ἦθος τῶν Ἁγίων εἶναι ἦθος τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας Του. Ἡ μίμηση τῶν Ἁγίων, δηλαδή ἡ προσέγγισή τους σέ πνευματικό ἐπίπεδο, ἔχει τήν ἔννοια τῆς μετοχῆς στό ἀδιαίρετο σῶμα τοῦ Χριστοῦ. Μέ αὐτήν ἀποβάλλει ὁ πιστός τήν ζωή τῶν παθῶν καί τῆς ἁμαρτίας καί ὑποδέχεται τήν ἀρετή. Ὅταν ὁ πιστός ἀναφέρεται στούς Ἁγίους καί βαδίζει στά ἴχνη τους ἐξοικειώνεται μέ τή διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας, ἀποκτᾶ «ὁμοήθεια» Χριστοῦ καί πορεύεται « πρός τό ἁγιασθῆναι ».