Εκεί στην έρημο του αγίου Αντωνίου βρέθηκε κ’ ένας που κυνηγούσε άγρια ζώα, και όταν είδε τον Γέροντα να χαριεντίζεται με τους μοναχούς σκανδαλίστηκε. Τότε, θέλοντας ο Γέροντας να του δείξει την αρετή της διακρίσεως και ότι πρέπει πότε πότε να δείχνει μια συγκατάβαση προς τους ασκούμενους αδελφούς, του λέει:
-Βάλε ένα τόξο στο βέλος σου και τέντωσέ το.
Ο κυνηγός έκανε αυτό που του είπε.
-Τέντωσέ το ακόμη, του λέει ο Γέροντας.
Ο κυνηγός υπάκουσε πάλι. Και ο Γέροντας του λέει για τρίτη φορά:
-Τέντωσέ το ακόμη πιο πολύ.
Και τότε ο κυνηγός του λέει:
-Αν το τεντώσω περισσότερο από τα μέτρα του, το τόξο θα σπάσει!
Και ο Γέροντας ήρεμα του λέει:
-Έτσι ακριβώς συμβαίνει και με το έργο του Θεού∙ αν φορτώσουμε υπερβολικά και υπέρμετρα τους αδελφούς, γρήγορα θα λυγίσουν, γιατί δεν θ’ αντέξουν. Πρέπει, λοιπόν, να δείχνουμε πότε πότε συγκατάβαση, για να είναι η ωφέλεια σταθερή και βέβαιη.
Ο κυνηγός, όταν άκουσε αυτή την εξήγηση, γέμισε από αίσθημα κατανύξεως και αναχώρησε πολύ ωφελημένος από τον Γέροντα. Το ίδιο και οι μοναχοί, οι οποίοι στηρίχθηκαν στη μοναχική κλίση τους κ’ έφυγαν για τα κελλιά τους.
Μικρό Γεροντικό στ’,Π.Β.Πάσχου. Εκδ. Αρμός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου