Προανάκρουσμα τῆς ἑβδομάδος τῶν παθῶν καί τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου εἶναι ἡ εὐαγγελική περικοπή τῆς Κυριακῆς τῶν Βαΐων. Οἱ ὕμνοι καί τά ἱερά ἀναγνώσματα μᾶς ὀδηγοῦν στήν οἰκειοποίηση τοῦ μυστηρίου τοῦ Σταυροῦ καί τῆς Ἀναστάσεως. Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Λαζάρου προεικονίζει ἤδη τήν Ἀνάσταση τοῦ ἴδιου τοῦ Χριστοῦ. Μᾶς προετοιμάζει νά κατανοήσουμε τή νίκη τοῦ Χριστοῦ ἐπάνω στό θάνατο, στόν ᾅδη: Ἡ νίκη αὐτὴ τόν κάνει «νά τρέμει καί νά ὀδύρεται πικρά». Ὁ Λάζαρος, ὁ ἀγαπημένος φίλος τοῦ Χριστοῦ ἀποτελεῖ τήν προσωποποίηση κάθε άνθρώπου καί ἡ Βηθανία, σύμβολο ὁλόκληρης τῆς οἰκουμένης, εἶναι ὁ τόπος κατοικίας ὅλων πάνω στὴ γῆ. Ὁ λόγος τοῦ Κυρίου «Λάζαρε, δεῦρο ἔξω» εἶναι ἡ μετουσίωση τῆς ἀγάπης πού γίνεται δύναμη καί νικᾶ τόν θάνατο διότι Ἀγάπη εἶναι ὁ Θεός καί ἡ Ἀγάπη εἶναι Ζωή. Ὁ Χριστός, ἡ ἀλήθεια, εἶναι «ἡ πάντων χαρά, , τό φῶς καί ἡ ζωή, τοῦ κόσμου ἡ ἀνάστασις» (Κοντάκιον τῆς Ἑορτῆς).
Ὁ Ἰησοῦς ἐπάνω στόν «υἱό ὑποζυγίου» πορεύεται πρός τά Ἱεροσόλυμα. Ἡ πορεία φθάνει στό τέλος της. Εἰσερχόμεθα στήν Ἑβδομάδα τῶν Παθῶν. Οἱ ἐπόμενες ἡμέρες εἶναι μεγάλες καί Ἅγιες. Μᾶς ὁδηγοῦν στό Πάσχα. Πάσχα σημαίνει πέρασμα στήν αἰώνια Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Τό «σήμερον» πού ἀκοῦμε στούς ὕμνους μέσα στόν λειτουργικό χρόνο τῆς Ἐκκλησίας μεταβάλλεται σέ ἕνα αἰώνιο παρόν. Ἡ λειτουργικὴ πράξη ἐξαφανίζει παρελθὸν καί μέλλον καὶ ὅλα βιώνονται ὡς διαρκὴς παρουσία τῆς θείας Χάριτος, ἀφοῦ ξημέρωσε ἡ ἡμέρα τῆς σωτηρίας μας. «Τά πάθη τά σεπτά ἡ παροῦσα ἡμέρα, ὡς φῶτα σωστικά ἀνατέλλει τῷ κόσμῳ», μᾶς ἀναγγέλλει ὁ ἱερός ὑμνωδός. Σέ λίγες ὧρες θά εἰσέλθουμε στὴν ἔνταση τῶν ρυθμῶν τῆς λειτουργικῆς περιόδου τῆς Ἅγίας καί Μεγάλης Ἑβδομάδος. «Ἰδού ὁ Νυμφίος ἔρχεται» ἀκοῦμε καί προσδοκοῦμε μὲ πίστη τήν Ἀνάσταση. Ὁ θάνατος τοῦ Χριστοῦ ἔγινε Ζωὴ καὶ Ἀνάσταση καθώς νίκησε τή δύναμη τοῦ θανάτου. Ὁ Χριστός ἔρχεται γιά νά ἀναγεννήσει καί νά ἀναστήσει τόν καθένα μας. Ἄς κάνουμε κι ἐμεῖς ἕνα βήμα γιά νά Τον συναντήσουμε, νὰ νοιώσουμε τὴ ζωοποιό δύναμή Του καί νά ἑορτάσουμε μαζί μέ τή δική Του καί τή δική μας Ἀνάσταση.
Α.Π.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου