Πόσο αναπαύεται η ψυχή, όταν ευρίσκεται μέσα εις το φώς σου, Κύριε! Εικόνα σου είναι ή ψυχή μου, Κύριε, και ή ζωή της είναι ή ιδική σου καταφυγή. Η χαρά μου είναι ο Ιησούς. Η αναπνοή μου, ο Ιησούς. Η προσευχή μου, ο Ιησούς. Η ελπίδα μου, ο Ιησούς. Η καταφυγή μου, ο Ιησούς. Η απέκδυσις παντός νοήματος κατα την ώραν της προσευχής δίδει μεγάλη δύναμι και χαρά ανέκφραστη εις την ψυχήν.
Αυτός είναι ο σαββατισμός της ψυχής. Η κατάπαυσις εκ παντός νοήματος. Αυτή είναι ή αληθινή ανάπαυσις της ψυχής. Όταν αργή και καθαρίζεται από των αισχρών και ρυπαρών λογισμών του σατανά και αναπαύεται εις την αιωνίαν ανάπαυσιν και χαράν του Κυρίου. Εις αυτήν την ανάπαυσιν μας προσκαλεί ο Ιησούς Χριστός λέγων: «Δεύτε πρός με πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι, καγώ αναπαύσω υμάς» (Ματθ. ια΄ 28).
Καί ο όσιος Ιωάννης ο Καρπάθιος μας συμβουλεύει: «Εάν θέλωμεν πραγματικά να ευαρεστήσωμεν εις τον Θεόν και να επιτύχωμεν την μακαριωτάτην φιλίαν μαζί του, ας παρουσιάσωμεν τον νούν μας γυμνόν εες Αυτόν, χωρίς να μεταφέρωμεν μαζί μας κανένα πράγμα του παρόντος αιώνος, ούτε τέχνην, ούτε νόημα, ούτε τέχνασμα, ούτε δικαιολογία, ακόμη και εάν γνωρίζωμεν όλην την σοφίαν του κόσμου».
Απεκδυομένη ή ψυχή τα νοήματα του κόσμου τούτου, δέχεται τον φωτισμόν του Θεού. Φωτιζομένη, γίνεται απλή και ο νούς ελέγχει τα πάντα. Εες την απλότητα αυτήν της ψυχής δεν υπάρχει λογισμός· δεν λειτουργούν τα πάθη· καταπαύει ο ψυχόλεθρος μετεωρισμός. Η ψυχή ζή εν Θεώ και ή ευχή λειτουργεί έντονα. Η καθαρότης της ψυχής που υπάρχει τότε, δίδει μεγάλην άνεσιν εες την ψυχήν και αισθάνεται το μέγα δώρο της Παρθενίας.
Η Υπεραγία Θεοτόκος ήταν πάντοτε ενδεδυμένη το Θείον Φώς και διά τούτο δεν μπορούσε να προσβληθή από κανένα λογισμό. Δια τούτο ή Παναγία μας έγινε δοχείον της χάριτος και εσκήνωσεν και εσαρκώθη εις αυτήν ο Ήλιος της δικαιοσύνης, ο Ιησούς Χριστός, επειδή ήτο περιβεβλημένη ως ιμάτιον το Θείον Φώς.
Η υγεία της ψυχής ευρίσκεται μέσα εις αυτό το βίωμα. Να έχη ή ψυχή μέσα της αυτό το άγιο φώς και να το αισθάνεται. Έτσι έπλασε ο Θεός τον άνθρωπο. Με αυτόν τον στολισμόν επροίκισε την ψυχήν. Και ή ψυχή, τότε είναι εικόνα του Θεού, όταν διατηρή αυτό το φώς.
Όταν λειτουργούν τα πάθη, παραχαράσσεται ή εικόνα της ψυχής και παραμορφώνεται, διότι το σκότος και ή δυσωδία των παθών εμποδίζουν την ψυχή να δέχεται τον φωτισμόν του Θεού. Ευρισκομένη δε ή ψυχή κάτω από μιά συνεχή συννεφιά μαραζώνει και δεν ανθοφορεί και δεν καρποφορεί. Και έπειτα, μαραμένη όπου είναι, λυπείται και παραπονείται και καθοδηγείται από τα πονηρά πνεύματα.
Η ψυχή όμως που δέχεται το φώς του Θεού έχει δύναμι, έχει χαρά, έχει αγάπη καθαρή και συνέχεια δέχεται τους καρπούς του Αγίου Πνεύματος· «ο δε καρπός του Πνεύματός εστιν αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, αγαθωσύνη, πίστις, πραότης, εγκράτεια» (Γαλ. ε΄ 22-23).
Είσελθε, ψυχή μου, εις αυτήν την χαράν και εις αυτό το φώς. Είσελθε εις την αληθινήν ζωήν. Ομοίαζε πρός τήνΥπεραγίαν Θεοτόκον, όπου εισήλθε εις τα Άγια των Αγίων και ετρέφετο υπό του Αγγέλου.
Σύναζε, ψυχή μου, τάς δυνάμεις σου εντός σου και εόρταζε εορτήν μυστικήν και ευφρόσυνον· εορτήν χαράς και αγαλλιάσεως ανεκλαλήτου. Τούτο είναι το αληθινόν φώς και ή αληθινή ανάπαυσις της ψυχής και θυσία ευάρεστος εες τον Θεόν: ή λατρεία του Θεού εκ καθαράς καρδίας.
Δώρησαί μοι, Κύριε, το πύρ το νοερόν, το φωτίζον τάς διανοίας και φλογίζον τάς αμαρτίας, διά να φωτίση με τάς μυστικάς του ακτίνας τα σκότη της ψυχής μου· διά να κατακαύση τα ξύλα, τον χόρτον, τα φρύγανα και ό,τι άλλο περιττόν εσύναξε εν τη άμελεία και αγνοία και ραθυμία της ή ψυχή μου. «Εε δε τις εποικοδομεί επί τον θεμέλιον τούτον χρυσόν, άργυρον, λίθους τιμίους, ξύλα, χόρτον, καλάμην, εκάστου το έργον φανερόν γενήσεται· ή γάρ ημέρα δηλώσει· ότι εν πυρί αποκαλύπτεται· και εκάστου το έργον οποίόν εστι το πύρ δοκιμάσει» (Α΄ Κορ. γ΄ 12-13).
Ώ θαύμα παράδοξον· πως ή πηλίνη φύσις, το σώμα το χοϊκόν, δέχεται την νοεράν και άυλον χάριν του Αγίου Πνεύματος!
Ώ πόσον μεγάλην αξίαν έχει «ο κρυπτός της καρδίας άνθρωπος», όταν έχη ως κόσμημα τον άφθαρτον στολισμόν της χάριτος του Αγίου Πνεύματος (Α΄ Πέτρ. γ΄ 4).
Ανάβαινε, ψυχή μου, εες σκηνώματα άγια διά να δέχεσαι τον θείον φωτισμόν και ιματισμένη και σωφρονούσα να δοξάζης τον Πατέρα και τον Υιόν και το Άγιον Πνεύμα, την μίαν αδιαίρετον Τριάδα εες αιώνας αιώνων. Αμήν.
Από το βιβλίο: Αίσθησις ζωής αιωνίου, Μοναχού Μαρκέλλου Καρακαλληνού
Πηγή: https://agiosdimitrioskouvaras.blogspot.com/2019/01/blog-post_9.html
Πηγή: https://synaxipalaiochoriou.blogspot.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου