Η ευγνωμοσύνη είναι στολισμός της ψυχής

Κυριακή ΙΒ Λουκά

Απέραντη είναι η αγάπη του Θεού. Βρίσκει χίλιους τρόπους να εκδηλώνεται. Κοντά στα υλικά αγαθά χορηγεί και τα πνευματικά. Οι ευεργεσίες Του-δείγμα της στοργής και του αμέριστου ενδιαφέροντος για το πλάσμα Του-αφορούν ολόκληρη τήν ύπαρξή του.

Σπάνια στη ζωή τους οι άνθρωποι, ευσεβείς Χριστιανοί, συναντούν τόση μεγάλη ευεργεσία, όπως αυτή που συνάντησαν οι θεραπευθέντες δέκα λεπροί της σημερινής ευαγγελικής περικο- πής.Με θερμή παράκληση ικέτευαν τον Κύριο να τους απαλλάξει από τη φοβερή αρρώστεια της λέπρας. Και Εκείνος τους υπέδειξε να πάνε να δείξουν το σώμα τους στους ιερείς. Και καθ΄οδόν διεπίστωσαν με έκπληξη ότι είχαν θεραπευθεί. Ο Κύριος τους είχε ευεργετήσει.

Οι θεραπευθέντες ήταν δέκα. Ο ένας απ΄αυτούς ήταν Σαμαρείτης. Ήταν ο μόνος που επέστρεψε για να βρεί τον Κύριο και γονυκλινής να τον ευχαριστήσει. Οταν το είδε ο Κύριος,ευχα- ριστήθηκε πολύ για την εκδήλωση αυτή ,αλλά λυπήθηκε και εξίσου πολύ για την αγνωμοσύνη των άλλων. Και ρώτησε « ουχί οι δέκα εκαθαρίσθησαν; οι δε εννέα πού;». Το γεγονός αυτό, αδελφοί μου, μας δίνει την αφορμή για να σκεφθούμε και εμείς κατά πόσο καλλιεργούμε την ωραία αυτή αρετή της ευγνωμοσύνης.

Η ευγνωμοσύνη είναι στολισμός της ψυχής του λογικού ανθρώπου.Δεν παρατηρείται στήν άψυχη ή την άλογη δημιουρ- γία.Ούτε όμως και σ΄όλους τους ανθρώπους.Χρειάζεται αγώνα και εσωτερική καλλιέργεια για να αποκτηθεί.Ο Ιησούς επαίνεσε τον ευγνώμονα θεραπευμένο λεπρό.Η μεγάλη σημασία της ευγνωμο- σύνης που έδειξε πρός τον Κύριον,αποδεικνύεται και εκ του ότι ο Χριστός του χάρισε και την σωτηρία της ψυχής του.Νέα λοιπόν ευεργεσία πρός μία ευγνώμονα καρδιά.Ο Θεός αμείβει πάντα τους ενάρετους ανθρώπους.

«ΚΑΘΩΣ ΘΕΛΕΤΕ ίνα ποιώσιν υμίν οι άνθρωποι, και υμείς ποιείτε αυτοίς ομοίως». Δηλαδή, όπως θέλετε να συμπεριφέρονται οι άνθρωποι σε σας, κι εσείς να κάνετε σ’ αυτούς τα ίδια. Λόγια αθάνατα. Χρυσό κανόνα της Καινής Διαθήκης τα ονόμασαν οι ερμηνευτές. Εκφράζουν τον ασίγαστο πόθο κάθε ανθρώπινης ψυχής να βασιλεύει γύρω μας δικαιοσύνη. Φανερώνουν την μοναδική αξία της ανθρώπινης προσωπικότητας,τα ιερά της δικαιώματα, που θα πρέπει να γίνονται καθολικά σεβαστά. Η Παλαιά Διαθήκη την εντολή αυτή του Θεού μας την παραδίδει με αρνητική διατύπωση: «Ό μισείς, μηδενί ποιήσης» (Τωβ. 4, 15). Εδώ ο Κύριος τη διατυπώνει θετικά, όπως θετική θα πρέπει να είναι και η στάση μας ως χριστιανών μέσα στη ζωή.Θέλουμε οι άλλοι να μας σέβονται; Οφείλουμε κι εμείς να τους σεβόμαστε. Θέλουμε οι συνάνθρωποι μας να μην μας αδικούν;

Κι εμείς δεν πρέπει να αδικούμε τους άλλους. Θέλουμε να μας μιλούν με ειλικρίνεια, να μας λένε πάντα την αλήθεια; Το ίδιο χρωστούμε να κάνουμε κι εμείς. Θέλουμε να είναι συνεπείς στα λόγια και τις υποσχέσεις τους, έντιμοι στις συμφωνίες τους; Συνεπείς οφείλουμε να είμαστε κι εμείς. Η εντιμότητα να διακρίνει και το δικό μας χαρακτήρα. ΜΙΑ ΑΓΑΠΗ ΠΟΥ θα πρέπει να αγκαλιάζει και τους εχθρούς μας. Εκείνους που μας έβλαψαν, που μας πίκραναν, που μας αδίκησαν. «Πλην αγαπάτε τους εχθρούς υμών και αγαθοποιείτε και δανείζετε…». Εδώ βρίσκεται το μεγαλείο του χριστιανισμού και η μεγάλη διαφορά που έχει η χριστιανική αρετή από εκείνη του κόσμου.

Ο χριστιανός οφείλει να κάνει το καθήκον του χωρίς καμιά σκοπιμότητα και υστεροβουλία. Να είναι ο άνθρωπος της αγάπης, μιας αγάπης χωρίς όρους και όρια. Αγάπης που στο βάθος της θα φτάνει μέχρι τη θυσία, και το πλάτος της θα περιλαμβάνει ακόμη και αυτούς τους εχθρούς μας. Αλλά για να μπορέσουμε να αγαπήσουμε τους εχθρούς μας, θα πρέπει να διαθέτουμε μιαν ανεξίκακη καρδιά. Αληθινή αγάπη χωρίς ανεξικακία δεν είναι δυνατόν να υπάρξει. Την αγάπη αυτή δεν την έχουμε ως κήρυγμα, ως «καινή εντολή» μόνο (Ιω. 13,34). Την έχουμε και ζωντανή, ενσαρκωμένη στο θεανθρώπινο πρόσωπο και το άγιο παράδειγμα του Κυρίου. Ο Χριστός αγαπά όλους. Διψά την σωτηρία όλων. «Θέλει πάντας ανθρώπους σωθήναι…» (Α’ Τιμ. 2, 4). Είναι «χρηστός», ευεργετικός και ωφέλιμος δηλαδή, και προς τους αχάριστους και προς τους κακούς. «Ανατέλλει τον ήλιον αυτού επί πονηρούς και αγαθούς και βρέχει επί δικαίους και αδίκους» (Ματθ. 5,45).

Και στο όνομα της αγάπης συγχωρεί τους ίδιους τους σταυρωτές Του, την ώρα μάλιστα που δοκίμαζε την άφατη οδύνη του σταυρικού θανάτου «ΓΙΝΕΣΘΕ ΟΥΝ οικτίρμονες, καθώς και ο πατήρ υμών οικτίρμων εστί». Και τι είναι οι οικτιρμοί; Η συμπάθεια και η ευσπλαχνία, ο πόνος για τον άλλον, τον πονεμένο αδελφό του Χριστού, που είναι και δικός μας αδελφός. Η καρδιά μας, δηλαδή, να γεμίζει από συμπάθεια κι ευσπλαχνία για τον πόνο και τη δυστυχία, την ταλαιπωρία και την ανάγκη των άλλων. Και το μέτρο του ελέους και της συμπάθειας, που οφείλουμε να επιδεικνύουμε προς τους άλλους, είναι το έλεος και η φιλανθρωπία του ουρανίου Πατέρα μας.«Αυτό με το οποίο μπορούμε (κάπως)», διδάσκει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, «να εξισωθούμε με τον Θεό, είναι το ελεείν και οικτίρειν». Και συνεχίζει: «Δεν είπε, εάν νηστεύετε θα γίνετε όμοιοι με τον Πατέρα σας. Δεν είπε, εάν ασκείτε παρθενία. Ούτε είπε, εάν προσεύχεσθε θα γίνετε όμοιοι με τον Πατέρα σας…. Αλλά τι είπε; Γίνεσθε οικτίρμονες».Αδελφοί μου, Ζούμε σε μια εποχή με κραυγαλέες αντιφάσεις. Και οικοδομούμε έναν πολιτισμό που είναι ολοφάνερα ανάπηρος. Η τεχνολογία έφτασε σε απίθανα ύψη. Οι άνθρωποι όμως έχουμε αποθηριωθεί.

Ηθικά έχουμε ξεπέσει, ως οντότητες πνευματικές οπισθοδρομήσαμε. Η απληστία μας παραμερίζει κάθε έννοια ισότητας και δικαιοσύνης. Η φιλαυτία μας σκοτώνει την αγάπη.

Ο ατομισμός μας είναι αυτός που μας καθιστά σκληρούς και ανάλγητους μπροστά στον πόνο και τη δυστυχία των άλλων. Τι χρειαζόμαστε λοιπόν; Ένα γενναίο αναπροσανατολισμό. Ν’ ανακαλύψουμε τον θεμελιώδη σκοπό της ζωής. Να συνειδητοποιήσουμε το βαθύτερο νόημα της υπάρξεως μας. Αυτό ακριβώς που μας διαμηνύει ο λόγος του Κυρίου που ακούσαμε σήμερα: «Και έσεσθε υιοί του Υψίστου». Αμήν.

αρχιμ. Θεόφιλος Λεμοντζής

πηγή: http://imverias.blogspot.com

https://simeiakairwn.wordpress.com/