Ήλθε κάποτε στη Σκήτη ένας δαιμονιζόμενος και έγινε γι’ αυτόν ευχή στην εκκλησία, άλλ’ ο δαίμονας δεν έβγαινε..

~ Ήλθε κάποτε στη Σκήτη ένας δαιμονιζόμενος καί έγινε γι’ αυτόν ευχή στην εκκλησία, άλλ’ ό δαίμονας δεν έβγαινε -ήταν σκληρός καί ανελέητος.

Καί λέγουν οι κληρικοί: «τι να κάνουμε με αυτόν τον δαίμονα; Κανένας δεν μπορεί να τον βγάλει εκτός από τον αββά Βησσαρίωνα. Καί αν τον παρακαλέσουμε, δεν θα έλθει [από ταπείνωση] ούτε και στην εκκλησία της Σκήτεως (για την ακολουθία). Τούτο λοιπόν θα κάνουμε:

Ό αββάς έρχεται πρωί στην εκκλησία, πριν από όλους. Θα βάλουμε τον πάσχοντα (δαιμονιζόμενο) να κοιμηθεί στο ναό στο σημείο όπου στέκεται εκείνος, καί καθώς θα εισέρχεται ό αββάς, θα σταθούμε σε προσευχή καί θα του πούμε «ξύπνησε καί τον αδελφό, αββά»».

Έτσι καί έκαναν. Όταν ήλθε το πρωί ό γέροντας, στάθηκαν σε’ προσευχή καί του λέγουν:

«Ξύπνησε καί τον αδελφό». Καί του είπε ό γέροντας: «Σήκω, έβγα, έξω». Καί αμέσως βγήκε από αυτόν ό δαίμονας καί από την ώρα εκείνη θεραπεύθηκε.

Είπε ό αββάς Βησσαρίων: να σαράντα μερόνυχτα όρθιος ανάμεσα σε ξύλαγκαθιές (παλιούρια) χωρίς να κοιμηθώ».

Έναν αδελφό που αμάρτησε, τον απέπεμπε (αφόριζε) ό πρεσβύτερος από την εκκλησία. Καί ό αββας Βησσαρίων σηκώθηκε καί βγήκε έξω μαζί με αυτόν λέγοντας: «Κι εγώ αμαρτωλός είμαι».

Ό ίδιος αββάς Βησσαρίων είπε: «Σαράντα χρόνια δεν κοιμήθηκα επάνω στο πλευρό, αλλά κοιμόμουν καθιστός η όρθιος».

Ό ίδιος είπε: «Όταν βρίσκεσαι σε (πνευματική) ειρήνη καί δεν πολεμείσαι, τότε να ταπεινώνεσαι περισσότερο, για να μην εισέλθει στην ψυχή αλλότρια (δαιμονική) χαρά καί καυχηθούμε, καί έτσι παραδοθούμε σε πόλεμο (πειρασμούς). Πολλές φορές ό Θεός, λόγω των αδυναμιών μας, δεν επιτρέπει να παραδοθούμε σε πόλεμο, για νά μην απολεσθούμε».

ΕΚ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΙΚΟΥ – ΔΙΜΗΝΙΑ ΕΚΔΟΣΗ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΦΙΛΟΙ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΚΟΙΝΟΒΙΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΠΕΝΤΑΛΟΦΟΥ ΓΟΥΜΕΝΙΣΣΗΣ

(Από τη «Φιλοκαλία…» της σειράς Ε.Π.Ε., Αποφθέγματα Γερόντων, τόμ. 1, σελ.169-171.)

https://simeiakairwn.wordpress.com/