H στενή πύλη

Μακριά δεν είναι η εκκλησία,όπου η θεοσεβής μητέρα μου πήγαινε τακτικά,

στη Γοργοεπήκοο ή την ελπιδοφόρο Δεξιά.

Παλιά κι άλλη εκκλησία, γλυκειά η Γρηγορήτρα «η Παναγούδα» ως την αποκαλούσαν η μάμμη, η προμάμμη, όλες γυναίκες φιλόθρησκες, σεμνές και σοβαρές,στέκονταν στα στασίδια και προσεύχονταν τις κατανυκτικές τους επικλήσεις, αγνές, συνεσταλμένες έψαλλαν παρακλήσεις μικρές και τις μεγάλες δεήσεις, αγιασμούς και ωραία τροπάρια,στις αγρυπνίες ολονύκτιες

κι άνοιγαν τα κλεισμένα παρεκκλήσια για ευχαριστίες,

υπέρ υγείας αγαπημένων προσώπων, όταν ασθενούσαν, 

και διάβαζαν ευχές. 

Κι όταν υπέφεραν, προσέτρεχαν, επιμελώς,εκοίταζαν και μάθαιναν τη σοβαρότητα της μορφής Σου, Υπεραγία,«των θλιβόμενων η χαρά»,

διδάσκονταν την εγκαρτέρηση της έκφρασής Σου, την οδυνηρή χαρά. 

Τώρα, Σεπτή,είναι μεγάλη η επιβουλή και η ευλάβεια μικρή

κι η πίστη παίρνει άλλη δύναμη.

''Τα ποιήματα της Ζωής Καρέλλη'', τ. Β’, 1955-1973

«Οι εκδόσεις των Φίλων», Αθήνα 1973

https://proskynitis.blogspot.com/