«Καλά, Αγία μου, θα σου τα φέρω»

Στον περίγυρο της εκκλησίας της Αγίας [της Αγίας Παρασκευής], υπήρχαν τρία πελώρια και πανάρχαια πουρνάρια, που τα σέβονταν όλοι σαν περιουσιακό κειμήλιο της εκκλησίας. Δεν τα πείραζε κανείς.

Όταν ο πατέρας μου ήταν παιδί, έλεγαν οι παλιοί πως περνούσε από εκεί μια γριούλα με τις αγελάδες της. Αυτή λοιπόν κάποια μέρα που πέρασε πάλι από αυτά τα πανύψηλα και αιωνόβια δέντρα είδε ότι μερικά από τα κλαδιά τους είχαν σπάσει από τον αέρα και είχαν πέσει κάτω. Έτσι, μάζεψε κι αυτή μερικά στην αγκαλιά της.

Όταν έφτασε στο σπίτι της και πήγε ν’ αφήσει τα ξύλα κάτω, διαπίστωσε πως το χέρι της δεν άνοιγε. Πήρε πάλι τον δρόμο για την εκκλησία, λέγοντας συνεχώς «καλά, Αγία μου, θα σου τα φέρω» και ζητώντας επίμονα συγχώρηση.

Μόλις έφτασε στο εκκλησάκι, με μια κίνηση, ξεπιάστηκε το χέρι της, κι έπεσαν τα κλαδιά κάτω. Η γριούλα σταυροκοπήθηκε συγκινημένη και γύρισε και είπε το θαύμα σε όλο το χωριό.

Από το βιβλίο του Παρασκευά Λαμπρόπουλου, «Οι εμπειρίες μου κοντά στον Άγιο Πορφύριο”, 

των εκδόσεων η “Μετάμορφωσις του Σωτήρος».

http://inpantanassis.blogspot.com/2018/08/blog-post_91.html