Τον Νυμφίον αδελφοί αγαπήσωμεν....

Γράφει ο Γεώργιος Τρυφωνόπουλος | Romfea.gr

Θεολόγος

Μας καλεί ν’ αγαπήσουμε τον Νυμφίο το α’ κάθισμα του όρθρου της αγίας και Μεγάλης Τρίτης που ψάλλεται την Μεγάλη Δευτέρα το βράδυ.

Στην αρχή της Μεγάλης Εβδομάδος, αυτή την πρόσκληση απευθύνει η εκκλησία ν’ αγαπήσουμε τον Νυμφίο.

Δεν είναι λίγες οι φορές και οι στιγμές που χάνεται το νόημα της ύπαρξης μας, ακριβώς επειδή η καρδιά μας αποπροσανατολίζεται και μαζί μ’ αυτήν και η ίδια μας η ζωή, προσπαθώντας να επιτύχουμε ορισμένους στόχους και σκοπούς.

Κέντρο γίνονται οι αρετές, ότι έχουμε καταφέρει στην πνευματική μας ζωή, ή κατευθύνεται η ίδια προς την επίτευξη όσων έχουμε θέσει.

Ν’ αποκτήσουμε πολλές αρετές, να γίνουμε καλοί χριστιανοί, να κερδίσουμε τον Παράδεισο, να προοδεύσουμε πνευματικά.

Μια ζωή γεμάτη στοχεύσεις, μέσα σ’ ένα μόνιμο άγχος για την επίτευξη τους. Εκεί μπορεί ν’ αναπαύεται ο εαυτός μας, να ηρεμεί η συνείδηση μας, καθότι εκπληρώνουμε, ή έστω προσπαθούμε ν’ ανταποκριθούμε σ’ όλες τις επιταγές που μας ορίζει η θρησκευτικότητα μας.

Όμως σ’ όλα αυτό το κυνηγητό, ξεπροβάλλει η Μεγάλη Εβδομάδα, αυτή που καθρεπτίζει την ζωή μας, που αναδεικνύει τις μορφές με τις οποίες μοίαζουμε κι έχουμε κοινό τρόπο σκέψης και ζωής.

Όλη η θεολογία της εκκλησίας και μαζί μ’ αυτήν και η ζωή μας συμπυκνώνονται μέσα στο ημερονύκτιο της εβδομάδα που σε λίγο ξεκινά, μέσα στα γεγονότα και τις ακολουθίες που εμπεριέχονται σ’ αυτήν.

Ένα Πρόσωπο προβάλλεται , στην συνάντηση του οποίου μας καλεί η εκκλησία να θέσουμε την ζωή μας, να κινηθούμε προς Αυτόν, να Τον αναζητήσουμε και να Τον αγαπήσουμε μ’ όλη την δύναμη της καρδιάς μας.

Θα σταθεί στο μέσον, αιμόφυρτος και κουρελιασμένος, ήρεμος και πράος για να προσκαλέσει τον καθένα να έρθει κοντά Του, ν’ αγάπησει αυτήν την ομορφή ασχημοσύνη ενός Θεού που αγάπησε αληθινά τον άνθρωπο κι ήρθε στον κόσμο να τον συναντήσει, να τον ανασηκώσει από τον ύπνο του θανάτου, να τον βγάλει από την φθορά και την αμαρτία.

Να τον θεώσει, όχι αυτόματα, αλλά ως κοινωνία αγάπης μ’ Εκείνον, την Πηγή της Ζωής.

Την Μεγάλη Εβδομάδα προσκαλούμαστε όλοι, να βγούμε από τον εαυτό μας, από τον πνευματικό μας ναρκισσισμό που μας προσφέρουν οι φαντασιακές πνευματικές μας επιδόσεις.

Από την αφ’ υψηλού θεώρηση της ζωή μας που κρίνει και καταδικάζει τους άλλους καθώς δεν έχουν αγγίξει την δική μας τελειότητα.

Ο Χριστός θα βρεθεί τόσο χαμηλά, θα δέσει την ποδιά για να πλύνει τα πόδια μας, θα έρθει να μας αγγίξει, ίσως να μας προσβάλλει όλο αυτό, ν’ αποτραβηχτούμε, αφού εμείς μάθαμε ότι η καταξίωση μας απέναντι στον Θεό είναι η πνευματική μας εξέλιξη κι όχι μυστήριο της αγάπης, που σαρκώνεται στην καρδιά μας ως καρπός της σχέσης μας με τον Θεό, στους άλλους.

Ένας Θεός που στέκεται στο δικό μας ύψος κλονίζει την εικόνα Του και σκανδαλίζει, ή ακόμα δεν μας αφορά, καθώς δεν μπορεί να μας καταξιώσει, ν’ αναγνωρίσει την ηθική ανωτερότητα που έχουμε κατακτήσει.

Αντίθετα, αναγνωρίζεται απ’ όλες εκείνες τις υπάρξεις που βίωσαν την πτώση τους,κατανοώντας ότι δεν θα μπορούσαν να πέσουν πιο κάτω από εδώ που βρίσκονται, αισθανθηκα όμως την παρουσία Του και Τον κράτησαν, συνομίλησαν μαζί Του στα ίσα, χωρίς επικαλύμματα, καθάρια, με πόνο καρδιάς κι ύστερα πήραν σφουγγάρι το έμιξαν με τα δάκρυα τους και τ’ αντιπρόσφεραν στην αγάπη Του.

Του χάρισαν τα κουρέλια της ψυχής τους κι Αυτός τα έκανε ενδύματα λαμπρά του Νυμφώνος και μπήκαν πρώτοι μαζί Του στην Βασιλεία Του, στον Παράδεισο της αγάπης Του, στην χαρά της Ανάστασης.

Όλη μας η ζωή έχει έναν στόχο μια άρχη, μια κίνηση, ν’ αγαπήσει τον Νυμφίο, Αυτόν της Εκκλησίας, ν’ ανταποκριθεί στο κάλεσμα Του, να παραδοθεί στην αγάπη Του άνευ όρων και ορίων.

Να μην ντραπεί τα χλευαστικά του ρούχα, την ψεύτικη χλαμύδα, το εμπαικτικό στεφάνι, αφού όλα αυτά τα δέχτηκε από αγάπη προς την κάθε νύμφη Του.

Αν πιστεύουμε ότι θα σωθούμε μόνοι μας, αν γυρεύουμε να μας δικαιώσουν οι πράξεις μας, σίγουρα το προσκλητήριο της Μεγάλης Εβδομάδος δεν μας αφορά, το κάλεσμα Του μας αφήνει αδιάφορους. Σαν τους Φαρισαίους και τους Γραμματείς που είχαν τον Νόμο και δεν είχαν ανάγκη τον Χριστό.

Γι’ αυτό κι ο κόσμος αργοπεθαίνει κι εμείς σιγά-σιγά σβήνουμε μαζί του, επειδή μέσα στους στόχους και στους σκοπούς της ζωή μας, είναι αχρείαστος ο Χριστός.

Οι μέρες αυτές, αποτελούν μια προετοιμασία για την Ανάσταση, μια διαδικασία να εμβανθύνουμε στον εαυτό μας, στην ζωή μας και να δούμε πόσο μας λείπει ο Χριστός, ότι η Ανάσταση Του αφορά την νέκρωση της καρδιάς μας, η σχέση που μας προτρέπει να συνάψουμε μαζί Του αποτελεί την απαρχή της νέας ζωής, αυτής που υπερβαίνει το γεγονός του θανάτου και πορεύεται προς την μακαριότητα, εκεί όπου θα Τον συναντήσουμε κατά Πρόσωπο στον ουράνιο Νυμφώνα.

http://www.romfea.gr/pneumatika/20909-ton-numfion-adelfoi-agapisomen