Ἡ παιδικότητα τῶν µεγάλων

Ἠλιόπουλος Ἄνθιμος (Ἀρχιμανδρίτης)

Μπορεῖς νὰ δεῖς τὸ µικρὸ παιδὶ. Δὲς πόσο γρήγορα ἀποσπᾶται ἀπὸ τὰ βιώµατά του. Ξεχνάει τὶς σκέψεις του γιὰ κάποιες ἄλλες. Περνάει εὔκολα σὲ νέα κατάσταση. Ἀλλάζει διάθεση στὴν στιγµή.

Ὁ µεγάλος ὅµως; Δές τον πόσο δύσκολα ἀφήνει τοὺς λογισµούς του, τὰ βιώµατά του. Θὰ τὸν δεῖς νὰ κατατρώγεται µὲ τὶς σκέψεις του, τὶς ἐπιθυµίες του, τὰ συναισθήµατά του, τὶς εἰκόνες του. Εἶναι ὁ κόσµος του. Σκληρὸς καὶ δύσκαµπτος.

Σὰν νὰ γερνάει ὁ µέσα ἄνθρωπος. Δυσκολεύεται. Χάνει τὴν εὐκινησία του. Δύσκολα πιὰ ξεχνᾶ τὰ δυσάρεστα. Δύσκολα ξεφεύγει ἀπὸ κάτι ποὺ τὸν τραυµάτισε καὶ τὸν πλήγωσε. Μένει ἐκεῖ πολλὲς φορὲς γιὰ χρόνια µαραζώνοντας. 

Μὰ καὶ πιὸ ἁπλὰ πράγµατα δὲν µπορεῖ νὰ ξεπεράσει. Τὸν βλέπεις, γιὰ παράδειγµα, µέσα στὴν Θεία Λειτουργία χαµένο στὶς σκέψεις του καὶ τὰ συναισθήµατά του. Καὶ ἐνῶ ἔχει µπεῖ στὴν βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ποὺ ὁλόκληρη ἀνοίγεται µπροστά του, αὐτὸς βουλιαγµένος στὰ δικά του δὲν µπορεῖ νὰ νιώσει τὸ µεγαλεῖο µέσα στὸ ὁποῖο βρίσκεται. 

Γερνάει λοιπὸν ὁ µέσα ἄνθρωπος, ὅταν κλείνεται στὰ δικὰ του. Γερνάει καὶ δὲν ἀνοίγεται. Ὅσο πιὸ κλειστὸς εἶναι ὁ κόσµος µας τόσο πιὸ δύσκολα µπορεῖ νὰ φωτισθεῖ. Τόσο πιὸ δύσκολα βγαίνει ἀπὸ τὴν δική του κατάσταση χάριν ἑνὸς ἄλλου κόσµου, µιᾶς ἄλλης πραγµατικότητος. Ἀκόµα καὶ στὸ κατ’ ἐξοχὴν µυστήριο τῆς σχέσης καὶ τῆς ἑνότητας τῶν πάντων, τὴν Θεία Λειτουργία, αὐτὸς ζεῖ τὴν φυλακή του. 

Αὐτὸς ὁ ἐγκλεισµὸς ὀνοµάζεται φιλαυτία, ἐγωισµὸς. Ὅσο πιὸ ἀταπείνωτο εἶναι τὸ φρόνηµά µας, ὅσο πιὸ γερασµένο, τόσο πιὸ πολὺ νιώθουµε ἀδύναµοι νὰ ἀνοιχτοῦµε σὲ κόσµους ποὺ ξανοίγονται µπροστὰ µας. Οἱ σκέψεις καὶ τὰ συναισθήµατα µοιάζουν τότε νὰ µὴν παράγουν φῶς. Εἶναι ὅλα βαρειὰ καὶ δυσκίνητα. Οἱ λέξεις δύσκολα βρίσκουν στόχο. Ἠ νευρωτικότητα κυριαρχεῖ. Ὁ ἄλλος γίνεται ἐχθρὸς, τὸν φοβούµεθα. 

Ἀντίθετα, ὅταν νιώσει κανεὶς µέσα του τὸ φρόνηµά του νὰ ταπεινώνεται, τότε µὲ κάποιο τρόπο µυστικὸ βλέπει οἱ δυνάµεις του νὰ ἰσχυροποιοῦνται, οἱ λογισµοί του νὰ τακτοποιοῦνται, ἡ νευρωτικότητα νὰ ἠρεµεῖ. Τότε, ἄν βρεθεῖ στὴν θεία Λειτουργία, νιώθει νὰ βρίσκεται µέσα στὸ µυστήριο. Καταλαβαίνει. Ὁ ἴδιος ὁ Θεὸς, οἱ ἄλλοι ἄνθρωποι, µοιάζουν νὰ ἔχουν ἔλθει πιὸ κοντά. Τὸ µυστήριο χύνει τότε τοὺς καρπούς του στὴν καρδιά τοῦ ἀνθρώπου.

Καὶ στὶς γιορτές, σὰν αὐτὴ ποὺ ζοῦµε τώρα, ταπείνωση χρειάζεται. Ὅλος ὁ κόσµος µας στέκεται µπροστὰ σὲ ἕνα βρέφος. Εἶναι µεγάλο πράγµα νὰ µπορέσουµε βγαίνοντας ἀπὸ αὐτὸ ποὺ ξέρουµε γιὰ δικό µας κόσµο, δηλαδὴ τὶς ἀπόψεις µας, τὶς ἰδέες µας, τὰ βιώµατα, τὰ συναισθήµατα, νὰ µπορέσουµε, ὅσο εἶναι δυνατόν, νὰ µποῦµε στὴν δική του πραγµατικότητα. Νὰ ἀφήσουµε τὸ βάρος τοῦ δικοῦ µας κόσµου, µὲ ὅ,τι αὐτὸς περιέχει, καὶ σὰν µικρὰ παιδιὰ νὰ µεταφερθοῦµε στὸν δικό Του κόσµο. Σὰν µικρὰ παιδιά. 

Ταπείνωση χρειάζεται. Παιδικότητα χρειάζεται γιὰ νὰ µποῦµε στὸ νόηµα τῆς γιορτῆς. Καὶ ὄχι τὴν φοβισµένη νοοτροπία τοῦ µεγάλου. Ἡ γιορτή, καὶ κάθε γιορτή, τὴν ταπείνωση τῶν παιδιῶν χρειάζεται. Τότε δικαιώνουµε τὸ νόηµα τῆς γιορτῆς µέσα µας. 

http://www.agiazoni.gr/article.php?id=63993125013074760315