Δε μου αρέσει να κάνω απολογισμούς και προϋπολογισμούς. Άλλωστε για ποιο θέμα να απολογηθώ; Για τα λάθη μου; Ναι, είναι πολλά και μεγάλα. Ε και; Έγιναν. Πάνε. Χάθηκαν μες στην αγάπη του Θεού και στα δικά μου δάκρυα.
Εάν έμαθα κάτι απ’ αυτά κέρδος ζωής είναι. Εάν πάλι δεν κατάλαβα τίποτα, πολύ απλά θα φάω ξανά τα μούτρα μου, μέχρι να ωριμάσει το πάθος μου.
Να κάνω προϋπολογισμό; Αστεία πράγματα. Γελάει ο Θεός με τα σχέδια μας. Τα όνειρα και τις επιθυμίες μας τις σέβεται απεριόριστα, μα εκείνα τα μεγάλα λόγια και τις σπουδαίες δηλώσεις, τις βλέπει κωμικές. Ξέρει ότι τις περισσότερες φορές ντύνουμε το ψέμα μας με μια μεγάλη «αλήθεια».
Για μένα η μόνη αλήθεια είναι η ζωή που ζούμε, στο εδώ και τώρα. Εκεί φαίνεται εάν γιορτάζουμε ή όχι. Εάν η κάθε μας στιγμή είναι μια αποκάλυψη. Μια πρόκληση και πρόσκληση να ζήσουμε τα δώρα που μας χαρίζει ο Θεός. Μου έλεγε ένας παππούλης «εγώ δεν βαριέμαι γιατί ρουφάω την κάθε στιγμή ως μοναδική». Πως το κάνεις αυτό ρε πάτερ τον ρώτησα. «Έχω μπροστά μου τον θάνατο, και τον ξεγελάω μου απάντησε».
Για μένα γιορτή δεν είναι ημερομηνίες, ώρες και χρόνοι. Αλλά το κάθε μέρα, το κάθε τώρα, που κτίζω με χαρά, παρουσίες και απώλειες. Και τώρα μου μυρίζει η βασιλόπιτα, το όμορφο φαγητό, οι μουσικές που ηχούν στο σπίτι, η παρουσία του άλλου, τα μάτια, οι αγκαλιές, τα φιλιά, ο ήχος από το ποτήρι που τσουγκρίζει, το γέλιο εκείνου που βρήκε το φλουρί, τα φώτα που αναβόσβησαν στο τέλος του μετρήματος, το καντήλι που χαρούμενο φωτίζει τα εικονίσματα και όλα τούτα που αύριο θα λουσθούν στο φως της Θείας Λειτουργίας. Ώστε η γιορτή να μην είναι εκείνη που γράφει το ημερολόγιο μα εκείνη που ζει η καρδιά μας…..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου