Ζυγός δικαιοσύνης

Πραγματικά, όσα έχει ως σπουδαία η παρούσα ιστορική συγκυρία να προσφέρει στον άνθρωπο, μοιάζουν με τα φτηνοπράγματα για τα οποία έχασαν κάποιοι εντυπωσιασμένοι πλούτο αμύθητο, προκαλώντας ζημιά και στους εαυτούς τους και στους επιγόνους τους. Αν κάποιος τα εξετάσει στην προοπτική της αιωνιότητας, οπότε το χείλος του τάφου είναι το όριό τους και το μυστήριο του θανάτου το πρίσμα μέσα από το οποίο ξεκαθαρίζουν κατάστάσεις και αποκτούν την πραγματική τους αξία, τότε εύκολα τόσα πολλά και τόσο «σπουδαία», άνετα προσδιορίζονται ως ασήμαντα, περιττά, βαρίδια στη ζωή.

Από την άλλη, έχουμε το παράδειγμα των ανθρώπων του Θεού, των όντως ανθρώπων, των Αγίων, οι οποίοι μέσα από τον τρόπο της ζωής τους αποδεικνύονται «οἱ μηδέν ἔχοντες καί τά πάντα κατέχοντες», αυτοί που κατ’ άνθρωπο φαίνονται να θυσιάζουν ή να «χάνουν» πολλά για να κερδίσουν τελικά τα πάντα. Αυτοί που σε κάθε περίπτωση πραγματικά ζουν και χαίρονται τη ζωή. Αυτούς που κι αν ακόμη κάποιοι άνθρωποι τους ξεχνούν, τους θυμάται ο Θεός γιατί τους ζει στην αιωνιότητά του, την ίδια στιγμή που οι «διάσημοι» κατά κόσμον καταντούν άσημοι στο διηνεκές.

Ο Σταυρός του Χριστού προβάλλεται ακόμη στους ναούς μας ως ζυγός δικαιοσύνης πια, επάνω στον οποίο μπορούμε να ζυγίζουμε τις επιδιώξεις, τα όνειρα, και τις αποφάσεις μας. Η δικαιοσύνη του Σταυρού, ως αξιακό σύστημα που δείχνει την αιωνιότητα, είναι το ασφαλέστερο κριτήριο για να μη χαραμίσουμε τη ζωή μας στο κυνήγι της ματαιότητας, υπηρετώντας σκοπιμότητες επαχθείς και πρόσκαιρες. Δεν υπάρχει αντιστάθμισμα στην απώλεια του αιώνιου Θεού. Η πορεία μας προς Αυτόν είναι η πλέον ασφαλής και ωφέλιμη απόφαση, στην οποία οφείλουν να υποτάσσονται οι όποιες άλλες επιδιώξεις στη ζωή αυτή.

(Από τη Φωνή Κυρίου 38-2016)