Η προσευχή και το αίσθημα

 Του Μόσχου Λαγκουβάρδου

Γυρίζοντας στο διαμέρισμα από την πρωϊνή βόλτα στο Αλκαζάρ προσευχόμουν στο δρόμο. Περνώντας μπροστά από την είσοδο μιας πολυκατοικίας όπου πριν από χρόνια έγινε ένα στυγερό έγκλημα θυμήθηκα το θύμα , μια νεαρή φοιτήτρια, Η συμπόνια γι' αυτήν με συνεπήρε. Ήταν περιττό να πω "Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ανάπαυσε την ψυχή της δούλης σου". Λέγοντας τα λόγια της Ευχής, με την καρδιά μου γεμάτη οίκτο για την αδικοχαμένη κοπέλα, δεν ήταν δυνατόν η προσευχή μου να μην είναι κι αυτή γεμάτη από το αίσθημα αυτό. Γι' αυτό που έχουμε στο νου και στην καρδιά, γι' αυτό προσευχόμαστε.

       Στην προσευχή το πνεύμα του ανθρώπου ενώνεται με το πνεύμα του Θεού. Διαφορετικά δεν υπάρχει επικοινωνία. Η νοερά προσευχή είναι επικοινωνία με το Θεό. Επικοινωνία όπως με τον παλιό ασύρματο και με το σύγχρονο ραντάρ. Ο π.Ηλίας που στο στρατό υπηρέτησε ως ασυρματιστής, ονόμαζε αυτούς που δεν προσεύχονται «σπασμένους ασύρματους». 

    Στο ραντάρ βλέπουμε αυτό που εμφανίζεται στην οθόνη του. Δεν βλέπουμε κάτι άλλο, εκτός αν υπάρχουν παράσιτα και πρέπει να τα διώξουμε για να έχουμε επικοινωνία. 

     Λένε και το πιστεύω, πως «αυτό που λέγεται με αγάπη, θα ακουστεί». Αυτό που λέγεται με αγάπη, είναι αυτό που έχουμε στην καρδιά μας. Αυτό που έχουμε στην καρδιά μας, την ώρα που προσευχόμαστε, αυτό θα εισακουστεί. Δεν γίνεται αλλιώς, αφού η καρδιά μας με ό,τι νιώθουμε τη στιγμή που προσευχόμαστε, γίνεται ένα πνεύμα με το Θεό.

http://moschoblog.blogspot.