Μεθίσταται η Θεοτόκος και μεταβαίνει από τα επίγεια στα επουράνια, μετατίθεται ως μητέρα του ζώντος Θεού στην ατέρμονα και αγήρω μακαριότητα της αιωνίου ζωής. Κατοικεί στον ουρανό, αυτή που ανεδείχθη πλατυτέρα των ουρανών και δεν εγκαταλείπει ποτέ τη γη, αλλ’ ως σκέπη του κόσμου πλατυτέρα νεφέλης καλύπτει με την στοργική επιστασία της ολόκληρη την υφήλιο.
Στέκεται μεταξύ ουρανού και γης, «δι’ ἧς κατέβη ὁ Θεός», και ανυψώνει τον άνθρωπο που τον πλησιάζει «ὡς γέφυρα μετάγουσα τούς ἐκ γῆς πρός οὐρανόν». Στέκεται μεταξύ Θεού και ανθρώπων και πρεσβεύει αδιαλείπτως «ὡς παρρησίαν κεκτημένη» ενώπιον του Υιού της «ὑπέρ τῆς τοῦ κόσμου ζωῆς καί σωτηρίας καί ὑπέρ πάσης ψυχῆς θλιβομένης καί καταπονουμένης». Στέκεται σιωπηλή, όπως και στην επίγεια ζωή της, αλλά δέεται «στεναγμοῖς ἀλαλήτοις» για όλους όσους με πίστη και σεβασμό την πλησιάζουν και της ανοίγουν την ψυχή τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου