Η Αναμαρτησία της Παναγίας

Ως εμψύχω Θεού κιβωτώ ψαυέτω μηδαμώς χειρ αμυήτων
Χείλη δε πιστών τη Θεοτόκω
Ασιγήτως φωνήν του αγγέλου αναμέλποντα
Εν αγαλλιάσει βοάτω
Όντως ανωτέρα πάντων υπάρχεις, Παρθένε αγνή.
Εσένα που είσαι ζωντανή κιβωτός του Θεού
Ας μη σε αγγίζει ολότελα χέρι άπιστο
Αλλά χείλια πιστά ας ψάλλουνε
Δίχως να σωπάσουνε τη φωνή του αγγέλου κι ας κράζουνε:
Αληθινά, είσαι ανώτερη απ' όλα Παρθένε αγνή
Πράγματι το μυστήριο περί του προσώπου
Και της ζωής της Θεοτόκου αποτελεί βιβλίο
"Κατεσφραγισμένον σφραγίσιν επτά"
Για τους αμύητους, τους μη έχοντας την αποκάλυψη, την θεία Χάρη.
Μυστήριο αληθινό και τολμηρό, θείο και ανθρώπινο ανέγγικτο από τον χοϊκό άνθρωπο.
Πως μπορεί κάποιος να νοήσει τα υψηλότερα, τα περί της Θεοτόκου
Αφού δεν έχει πείρα ούτε των κατωτέρων;
Πως μπορεί ο άνθρωπος που δεν έχει καθαρισθεί από τα πάθη να ομιλεί με αυθεντία περί θεώσεως;
Στα ευαγγέλια αποσιωπάται η ζωή της Παναγίας Παρθένου
Και μόνο λίγα μας αποκαλύπτονται.
Πολλά όμως άλλα, όπως και την σημασία και έννοια των ευαγγελικών αναφορών
Τα διδάσκει το Άγιο Πνεύμα με την Παράδοση της Εκκλησίας μας
Τα αποκαλύπτει πολλές φορές η ίδια η Θεοτόκος
Στους πιστούς δούλους Της
Στους Πατέρες της Εκκλησίας.
Η Υπεραγία Θεοτόκος σύμφωνα με την διδασκαλία της Ορθόδοξης Εκκλησίας
Είναι "Αειπάρθενος".
Δηλαδή παρθένος προ του τόκου, εν τω τόκω και μετά τον τόκον.
Αυτή η παρθενία δεν έγκειται μόνο στην σωματική της καθαρότητα
Αλλά κυρίως στην ψυχική.
Διότι η παρθενία ως απλή βιολογική κατάσταση
Δεν έχει καμμία θεολογική ή σωτηριολογική σπουδαιότητα.
Δηλαδή το "Αειπάρθενον" της Θεοτόκου
Ταυτίζεται με την τελεία καθαρότητα την αναμαρτησία.
Αναμαρτησία προ του τόκου, εν τω τόκω και μετά τον τόκον.
Η αναμαρτησία της δεν προέρχεται από άσπιλη σύλληψη της
Όπως κακώς δογμάτισε η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία με τον πάπα Πίο Θ’ το 1854
Αλλά από την ελεύθερη προσωπική της αποστροφή προς την αμαρτία.
Ο πανάγιος βίος, η αναμαρτησία της Παρθένου, που έγινε αφορμή για να γίνει Θεοτόκος
Και Θεομήτωρ εξηγούν αυτήν την ιδιαίτερη θέση Της, που ομολογούμε
Ότι έχει μετά τον Θεό και πάνω από τους αγγέλους και τους Αγίους.
Με την υποστατική ένωση της θείας και ανθρωπινής φύσεως στο πρόσωπο του Χριστού
Και την δημιουργία της θεανθρωπίνης οικογενείας και κοινωνίας
Η  Παναγία γίνεται η Μητέρα της καινής κτίσεως.
Η  Παναγία μας είναι το "μεθόριον μεταξύ κτιστής και ακτίστου φύσεως"
Η "Μετά Θεόν Θεός, η τα δευτερεία της Τριάδος έχουσα"
Η "Τιμιωτέρα των Χερουβείμ και ενδοξότερα ασύγκριτος των Σεραφείμ"
Η "Αγία Αγίων μείζων"
Αυτή που "δύναται πάντα όσα θέλει"
Και μόνο σε αυτήν οφείλουμε δουλική προσκύνηση, λατρευτική βέβαια προς τον Θεό
Και τιμητική προς τους αγίους.
Γι΄ αυτό, νομίζω, δεν θα είμαστε εκτός του πνεύματος των Αγίων Πατέρων μας
Αν απευθύνουμε το εφύμνιο προς την Παναγία μας:
"Χαίρε, αναμάρτητε Θεόνυμφε Δέσποινα".
Αμήν.

Απόσπασμα από την εισήγηση στο Θεομητορικό Συνέδριο
"Παναγία η Πάντων Χαρά"
Του Αρχιμανδρίτη  Εφραίμ Βατοπαιδινού
Καθηγούμενου της Ιεράς Μεγίστης Μονής Βατοπαιδίου
http://lllazaros.blogspot.