Το επόρκεστον Έλαιον

Ιάσονος ιερομ.

 Λάβαμε λάδι, εκείνο το καρπό της υπόσχεσης του Θεού στον άνθρωπο. Έστειλε ο Νώε μια λευκή περιστερά να πάει σ’ ολάκερη τη γη ν’ αναζητήσει ένα δείγμα ζωής, μια ένδειξη στο Νώε και στην οικογένειά του, ότι ζωή υπάρχει και η ζωή θα συνεχιστεί. Κι ήρθε το περιστέρι και βεβαίωσε τον Νώε που τον Θεό είχε εμπιστευτεί, ότι να υπάρχει κάπου ζωή, λιβάδια με ελαιόδεντρα, που μπορεί να μη μοιάζουν σ’ εκείνα που αυτός πριν τον Κατακλυσμό είχε συνηθίσει να βλέπει. Κι όμως δίνουνε ζωή και υπόσχονται τη συνέχεια της, μετά από το μεγάλο κατακλυσμό που την οικουμένη κατέκλυσε.

 Από αυτό τον καρπό πήραμε λάδι και εμείς, σώματα και ψυχές να ετοιμαστούν για το βάπτισμα, να δωθούν στη διάδοση του Ευαγγελίου της Ειρήνης. Υπόσχεση ότι η ζωή πολιτεύεται, υπόσχεση ότι κάπου αλλού φύονται ελιές που ενώνονται με την Άμπελο, υπόσχεση ότι αυτό το Ευαγγέλιο διαδίδεται. Σαν αθλητές στου κόσμου τα παλαίσματα, σαν αθλητές του Χριστού στον Στίβο που οδηγά στην Ιερουσαλήμ εκείνη που ο Κύριος υποσχέθηκε. 

 Κάθε φορά σκέφτομαι πόσο σημαντικό είναι αυτό το Έλαιον, που στην Εκκλησιά μας γίνεται επόρκεστον με την Επίκληση του ονόματος του Θεού «ώστε δε καίει μόνο τα ίχνη των αμαρτημάτων, αλλά και όλες τις δυνάμεις του πονηρού εκδιώκει».

Έτσι στην Αγία Εκκλησία του Χριστού ετοιμάζονται για το βάπτισμα εκείνοι που ο ίδιος ο «πανίσχυρος Κύριος, έκανε τον πυθμένα του βυθού της θάλασσας να φανεί και από την ξήρα είλκυσε το λαό Του στην απέναντι ακτή» (ειρμός α’ ωδής Θεοφανίων) στην ακτή της Βασιλείας, μιας Βασιλείας που έχει ήδη έρθει και του Χριστού οι μαθητές, τα διαφορετικά ελαιόδεντρα, αγωνίζονται καρπό να φέρουν και να καλούν τον Ερχόμενο Χριστό στη Βασιλεία που πανηγυρίζει μέσα τους και μεγαλύνεται στην οικουμένη όλη.

 Δόξα στον Άγιο Θεό που έρχονται για να βαπτισθούν οι αδερφοί, κάτι στην Εκκλησία κατηχούνται να εξέλθουν στη μόνιμη με τον Χριστό ένωση με μιαν ένταξη στην Εκκλησία όχι τυπική αλλά βαθιά και εσωτερική: αν δε λάμψουμε μέσα μας, πώς θα λάμπουνε τα έξω μας; Κι αν δε λάμπουνε τα έξω μας πώς θα γίνουμε εκείνο το λυχνάρι που λάμπει σ’ όλους εκείνους που βρίσκονται μες το σπίτι;

 Δεν είναι τυχαίο που ο Κύριος μιλά για το λυχνάρι που φέγγει μέσα στο σπίτι. Σπίτι όλων μας η Οικουμένη. Μικρές λαμπάδες αναμμένες στη διάδοση του Ευαγγελίου και εκείνες των αδελφών μας που κράτησαν την ημέρα της Βάπτισής τους: σύμβολα που δεν συμβολίζουν αλλά συμβάλλουν στη δική μας κατανόηση «να μια ζωντανή υπόσχεση της Παρουσίας του Θεού!», άλλη μια ελπίδα για τη διάδοση του Λόγου Του. Και τον Χριστό δεν Τον διδάσκουμε μονάχα ‘μεις οι παπάδες. Τα παιδιά που βαφτίσαμε από τώρα θα μάθουν και μετά μες τη ζωή τους, θ’ αγωνίζονται, μέσα στις γειτονιές και τις κοινωνίες που ίσως να ‘ναι κι ολότελα ξένες από τις δικές μας – τις ασφαλείς –ακόμα- χριστιανικές- να διαδίδουν τον Χριστό. Κάθε φορά που βάπτιση σημαίνει παιανίζεται η Κυριακάτικη νίκη του Θανάτου, είναι μια υπόσχεση ότι ο κατακλυσμός δε σκέπασε τον κόσμο όλο.

Κι αν σήμερα μέσα στις κοινωνίες «δυτικού τύπου» αγκομαχούμε και χάνουμε καμιά φορά τη πίστη μας, ο Θεός δε μας αφήνει. Το περιστέρι της ελπίδας μας, έρχεται από μέρη που μέχρι χθες δε ξέραμε πως υπάρχουνε στο χάρτη. Και λαβαίνουμε τα νέα ότι νέοι οι αδελφοί μας βαπτίσθηκαν. Κι εκεί που είχαμε τα χέρια υψωμένα, όπως ο Νώε, και παρακαλούσαμε το Θεό να μας φανερωθεί: να τα Θεοφάνια, ορίστε η Πεντηκοστή του Κυρίου, ο σπόρος που πέφτει στην αγαθή γη. Και μιλήσαμε – με τη χάρη του Θεού, κατηχήσαμε- ανθρώπους που αγωνίζονταν να βρούνε το Θεό – Αύτη η ημέρα Κυρίου! Στο σπίτι μας, στην Οικουμένη, ορίστε κι άλλα λυχνάρια που ποθούν να μείνουν αναμμένα για πάντα. Αγωνίζονται να ζήσουν το Φως του Χριστού, αυτό το ίδιο που φωτίζει τους αιώνες της δικής μας ιστορίας.

 Σα να ακούγονται και σήμερα τα βήματα των Αποστόλων εκείνα που βάδισαν σε ξένη γη και πέρασαν ξένες θάλασσες. Σα να ακούγεται σε κάθε μας βήμα: Αυτόν τον Θεό που αναζητάτε, ήρθα να σας κηρύξω» του Απ. Παύλου στους Αθηναίους. Αναζητά ο άνθρωπος το Θεό, ανεξάρτητα αν εμείς ζούμε τον κατακλυσμό, τρανταχτά το «ζει Κύριος ο Θεός» το φωνάζουν οι Άγιες εκείνες τράπεζες που δαμάζουν αθλητές του Ευαγγελίου σε όλα τα μήκη και πλάτη της Γης.

 Κι είμαστε σίγουροι σα το Νώε ότι το περιστέρι της υπόσχεσης του Θεού, ότι θα είναι για πάντα μαζί μας ως τη συντέλεια του κόσμου γυρνάει και προσκομίζει το κλαδί της ελιάς, θα γυρίζει όσο κι εμείς αγωνιζόμαστε για τους νέους αθλητές του Χριστού της Μίας και Αδιαίρετης Εκκλησίας τους. Όχι στη ταυτότητα, αλλά στην πράξη. Κι εκεί που αισθανόμαστε σα να βρισκόμαστε σε αλυσίδες όπως ο Πέτρος, έρχεται ο καλός λογισμός της καλής μάνας Εκκλησιάς και γίνεται δύναμη που σπάει τις αλυσίδες κι ακούμε τον άγγελο του Κυρίου να μας ψυθιρίζει στο αυτί, εκείνο το «ανάστα εν τάχει» (Πραξ. 12, 7) .

 Αυτής της Εκκλησίας έγιναν οι αδερφοί μας μέλη και ποτίζονται πιά από το ίδιο αίμα που και εμείς ποτιζόμαστε, εκείνο του Σωτήρα Χριστού, του Ουράνιου Άρτου που θρέφει το κάθε μέλος της Εκκλησίας Του. Αναγεννημένοι από Νερό και Πνεύμα Άγιο, αλειμμένοι με το επόρκιστον έλαιον, σύμβολο των παλαισμάτων, αθλητές Χριστού. 

Καλούνται από τον ίδιο τον Χριστό, όπως και εμείς, να δώσουνε την καλή Μαρτυρία, την αναγγελία στον κόσμο ότι ο Χριστός αναστήθηκε και ο θάνατος αφανίστηκε. Μ’ αυτόν τον Χριστό και οι αδελφοί μας, με τον ίδιο Χριστό και εμείς ανεβήκαμε στο Σταυρό, κατεβήκαμε στον τάφο, αναστηθήκαμε την τρίτη ημέρα: τούτο το βάπτισμά μας δηλώνει. Ήμασταν ρίζες δεμένες με τη Γη και στην Εκκλησία με το Βάπτισμα γινόμαστε τα κραταιά στον ουρανό ελαιόδεντρα που χαρίζουν κλαδί στην περιστερά των σημερινών μας κατακλυσμών. Και μαζί με εμάς και τούτοι εδώ οι αδερφοί μας θα φέρουν έλαιον, έλαιον πολύ και επόρκιστον για να βαφτιστούν στο όνομα του Κυρίου κι άλλοι, κι άλλοι αδελφοί μας, καρποφορώντας στην Εκκλησία του Χριστού, την Σωτήρια κιβωτό από τον κατακλυσμό του θανάτου.

https://proskynitis.blogspot.