του Ιωάννου Κανδρή
Ήταν αργά. Ο χιονιάς με όλο το γινάτι του φυσούσε απειλητικά. Το τσουχτερό κρύο πιρούνιαζε κάθε τι που πέρναγε στον δρόμο. Έκλεισα την κουρτίνα του παραθύρου μου και «ξεκίνησα» να κάνω το μικρό απόδειπνο μιας και είχε προβάλει στον πνευματικό ορίζοντα «η φίλη μου» η Αμέλεια.
Άνοιξα το προσευχητάρι του Σιμώνωφ και πριν προλάβω να πω το «Βασιλεύ Ουράνιε»…
Ντριν! Ντριν! Το τηλέφωνο. Κοίταξα το ρολόι μου, περασμένες ένδεκα. «Ποιος να είναι τέτοια ώρα;» αναρωτήθηκα. Άφησα το προσευχητάρι και σήκωσα το τηλέφωνο.
–Παρακαλώ; Ποιος είναι;
Στην άλλη άκρη του τηλεφώνου μου ήταν ο ψάλτης της ενορίας μου ο Γιώργος Βητζηλαίος, αδερφικός φίλος και ευσεβής χριστιανός.
–Ιωάννη καλησπέρα και συγγνώμη για το ακατάλληλο της ώρας, αλλά να, σε πήρα αδερφέ μου να μοιραστώ μαζί σου κάτι συγκλονιστικό!
-Συγκλονιστικό; Σε ακούω λοιπόν…
είπα βαριεστημένα μιας και η ώρα ήταν περασμένη.
-Είχα τελειώσει το φαγητό μου και δεν κατάλαβα πώς, αλλά να, άνοιξα αυτό το ρημάδι το χαζοκούτι. Εκείνη την ώρα είχε μια εκπομπή ριάλιτι, πώς το λένε, και χάζευα δίχως να ξέρω γιατί! Άνδρες και γυναίκες με όμορφα ρούχα, πολύ κέφι και χαμόγελο παρουσίαζαν διάφορα θέματα. Να σου πω φίλε μου, παρασύρθηκα και χωρίς να το καταλάβω είχα πάρει «πρώτη θέση» στην πολυθρόνα μου!
-Καλά βρε Γιώργο, με πήρες νυχτιάτικα να μου πεις ότι έβλεπες ένα ριάλιτι;
-Άκουσε με σε παρακαλώ, δεν θα σε κουράσω!
Και συνέχισε με μια παράξενη σοβαρότητα.
Εκεί που χάζευα το χαζοκούτι, ξαφνικά γέμισε η καρδιά μου με θέρμη. Στην αρχή δεν έδωσα σημασία, αλλά το φαινόμενο ολοένα και δυνάμωνε μέσα μου!Υπεραγία Θεοτόκε ψέλλισα… φοβισμένα. Και τότε άρχισα, χωρίς να θέλω, να βλέπω με τα μάτια της καρδιάς! Έβλεπα πράγματα σε άλλη διάσταση, καταλάβαινα νοήματα που ούτε στον ύπνο μου δεν θα τα έβλεπα!
-Δηλαδή τι νοήματα;
-Να, έβλεπα στους παρουσιαστές, σε ένα καλά στημένο σκηνικό, τα χαμόγελα ήταν προσποιητά. Τα πάντα ήταν ένα καλοστημένο έργο! Έβλεπα τις καρδιές τους πλημμυρισμένες από θλίψη και ταυτόχρονα τα πάθη, με προεξάρχον αυτό της φιληδονίας να στέκεται δίπλα τους! Τα μάτια τους ήταν κατακόκκινα, έτοιμοι να ορμήξουν και να κατασπαράξουν ο ένας τον άλλον για το ποιος θα επικρατήσει! Φοβερό! Το ψέμα και η κολακεία διαδεχόταν το ένα το άλλο. Παντού βασίλευε η Υποκρισία!
«Θεέ μου! Πού πάμε;» μουρμούρισα στεναχωρημένος για το θέαμα που έβλεπα μπρος μου ,συνειδητοποιώντας πως ήμουν κι εγώ μέσα σε αυτό το έργο! Και τότε άκουσα φωνή να μου λέει…
«Γεώργιε αυτός ο δρόμος είναι της απώλειας. Στην αρχή είναι εύκολος γεμάτος απόλαυση και καλοπέραση αλλά μετά είναι οδυνηρός! Όσο και αν με ψάξεις, δεν θα με βρεις εδώ. Θα είμαι έξω, στον δρόμο, περιμένοντας υπομονετικά μήπως και βγει κάποιος και με αναζητήσει. Να ‘ξερες πόσο χαίρομαι όταν με αναζητούν! Ένα βήμα ανθρώπινο, εκατό εγώ! Γιώργο αν και είμαι δίπλα σας, εντούτοις δεν μπορείτε να με δείτε γιατί δεν με γνωρίζετε! Προσέξτε μήπως έρθω ξαφνικά και δεν με γνωρίσετε!»
Χριστέ μου!!! Φώναξα με όλη μου τη δύναμη! Κάμε έλεος για όλον τον κόσμο! Η αρχική έκπληξή μου είχε μετατραπεί σε θεϊκή κατάνυξη. Η καρδιά μου ένιωθε το νέκταρ της γλυκύτητας του Ιησού. Κατάλαβα πως με αυτόν τον τρόπο ζωής που κάνουμε σίγουρα δεν θα μπορούσα να διακρίνω τον Κύριο μας, απλά γιατί δεν θα τον γνώριζα! Έκλεισα γρήγορα την τηλεόραση και χωρίς δεύτερη σκέψη αποφάσισα να την προσφέρω στο πνευματικό κέντρο της ενορίας για τις ανάγκες των κατηχητικών.
Διάβασα την παράκληση της Θεοτόκου και το απόδειπνο με τους χαιρετισμούς, για να δοξολογήσω και να ευχαριστήσω τον Κύριο που με αξίωνε, εμένα τον αμαρτωλό, μιας τέτοιας ουράνιας εμπειρίας.
Είχα γαληνέψει και να, σε πήρα τηλέφωνο για να μοιραστώ μαζί σου τούτο το απρόσμενο για μένα θαύμα.
Καληνύχτα φίλε μου Ιωάννη. Να με συγχωρείς και ο Θεός μαζί μας.
-Παρακαλώ αδελφέ μου, παρακαλώ, καλό ξημέρωμα είπα, μην μπορώντας να κρατήσω τα δάκρυα μου.
Τούτο το τηλεφώνημα δεν ήταν σαν όλα τα άλλα. Δίχως να το πολυσκεφτώ πήρα γρήγορα την απόφαση να γνωριστώ κι εγώ με τον Ιησού. Απόψε η νύχτα ήταν διαφορετική. Είχα πάρει ένα μεγάλο δώρο από τον φίλο μου.
Είχε ανάψει μέσα μου ο θείος πόθος, ο θείος έρωτας. Άναψα κεράκι, θυμιάτισα και άνοιξα το προσευχητάρι.
… Βασιλεύ Ουράνιε Παράκλητε …
Του Ιωάννου Κανδρή για το ιστολόγιο Ελληνική Ναύς
http://theomitoros.blogspot.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου