Χαίρε των Αποστόλων το ασίγητον στόμα, χαίρε των αθλοφόρων το ανίκητον θάρσος

πρωτοπρεσβύτερος Θεμιστοκλής Μουρτζανός

 Ο άνθρωπος ο οποίος αναζητά νόημα στη ζωή του το βρίσκει όταν αισθάνεται ότι έχει μία αποστολή. Και τα δύο λειτουργούν αλληλένδετα. Η αποστολή εμπεριέχει το νόημα και το νόημα την αποστολή. Χωρίς αποστολή η ζωή δεν έχει περιεχόμενο. Ο άνθρωπος άγεται και φέρεται από τον χρόνο, τις επιλογές τω άλλων, τις επιθυμίες του. Ζει εική και ως έτυχε. Άνευ νοήματος ζωής, οποιαδήποτε αποστολή είναι αυτόνομη και περιστασιακή. Μπορεί φαινομενικά να προσφέρει περιεχόμενο στον άνθρωπο. Στην πράξη όμως γίνεται μία κίνηση, μία πορεία χωρίς νόημα. Δεν υπάρχει τελικός στόχος. Δεν μπορεί να βοηθήσει τον άνθρωπο να αισθανθεί πληρότητα. Διότι η αποστολή είναι η υπέρβαση αυτού που ονομάζουμε «μερικότητα» στη ζωή και η θέση της μέσα από μία συνολική προοπτική. 

      Στο κείμενο των Χαιρετισμών της Παναγίας διαβάζουμε τον εξής λόγο: «χαίρε των  Αποστόλων το ασίγητον στόμα, χαίρε των αθλοφόρων το ανίκητον θάρσος».

Η Παναγία γίνεται το ασίγητο στόμα των Αποστόλων του Χριστού και την ίδια στιγμή το ανίκητο θάρρος όλων εκείνων που ως αθλοφόροι δίδουν  την μαρτυρία της όντως ζωής στον κόσμο. Απόστολοι και Μάρτυρες γνωρίζουν γιατί ζούνε και κυρίως για Ποιον ζούνε. Διακηρύττουν την Αλήθεια που είναι ο Εσταυρωμένος και Αναστάς Θεάνθρωπος σε όλο τον κόσμο. Οι μεν δια του λόγου, οι δε δια του θάρρους που οδηγεί στο μαρτύριο. Και είναι η Παναγία που τους ωθεί σ’  αυτή την πορεία. Η Παναγία καθιστά το στόμα των Αποστόλων ασίγητο και το θάρρος των Αθλοφόρων ανίκητο. Διότι πρώτη αυτή μίλησε για τον Χριστό και πρώτη αυτή πορεύτηκε με θάρρος στη ζωή της.

       Είναι ασίγητον στόμα η Υπεραγία Θεοτόκος διότι βοά τα μεγαλεία του Θεού. Ότι ο Θεός αγαπά τόσο τον άνθρωπο, ώστε να γίνεται άνθρωπος και να δείχνει στον άνθρωπο την οδό για να γίνει Θεός. Βοά ακόμη ότι ο Θεός βλέπει τους ταπεινούς ανθρώπους, αυτούς που δε έχουν οίηση, υπερηφάνεια, αυτούς που εμπιστεύονται το θέλημά Του  και τους καθιστά άξιους μακαρισμού, τους δίνει πνευματική δόξα και αναγνώριση εις τους αιώνας. Στο πρόσωπό της αποτυπώνεται το έλεος του Θεού, αλλά και η αγιότητα, η τελειότητά Του. Ότι ο Θεός αγαπά και ευσπλαχνίζεται, αλλά και είναι αψεγάδιαστος. καθώς φανερώνει στον κόσμο το σχέδιό Του για την σωτηρία του ανθρώπου.

     Και την ίδια στιγμή καθαιρεί αυτούς που δυναστεύουν τους άλλους, αυτούς που εξουσιάζουν χωρίς να αγαπούνε, υψώνει τους ταπεινούς, αυτούς που πεινάνε και διψάνε για δικαιοσύνη, ανθρωπιά, αγάπη δεν τους αφήνει ούτε ως προς τα υλικά και αφήνει στον κόσμο αυτούς που έχουν πλουτίσει από υλικά αγαθά, αλλά δεν αγαπούνε Θεό και πλησίον, κενούς, άδειους, χωρίς σκοπό στη ζωή τους. Με το ασίγητον στόμα της η Παναγία ζητά από όλους μας  να θυμόμαστε το έλεος του Θεού, το ότι είναι βοηθός μας, ότι μιλά στη ζωή μας εφόσον Τον εμπιστευτούμε.         

       Είναι ανίκητον θάρσος η Υπεραγία Θεοτόκος διότι δείχνει ότι όποιος πιστεύει στον Θεό και του εμπιστεύεται τον εαυτό του, αλλά και τα πάντα, μπορεί να πορεύεται συνήθως προς τον σταυρό του, αλλά δεν τον σηκώνει μόνος του. Είναι ο Ίδιος ο Χριστός που παρηγορεί και φροντίζει τον κουρασμένο και ταλαιπωρημένο άνθρωπο και τον αναπαύει. Και την ίδια στιγμή του δίνει δύναμη να υπερασπίζεται αυτό που είναι, δηλαδή χριστιανός, έναντι των ισχυρών του κόσμου, των αμφισβητούντων την αλήθεια, όλων εκείνων που καγχάζουν ότι κατέχουν την αλήθεια, την πρόοδο, ότι ξέρουν να ζούνε και να απολαμβάνουν, ενώ στην ουσία αποτυπώνουν το πνευματικό και υπαρξιακό τους κενό. Του δίνει δύναμη να αντέχει και εναντίον των αμφιβόλων λογισμών, που χαρακτηρίζουν κάθε άνθρωπο ο οποίος σκέπτεται και αγωνίζεται εναντίον του πονηρού, αλλά και εναντίον του κοσμικού πνεύματος.

Το ανίκητον θάρσος όμως διαφαίνεται όχι μόνο έναντι της ζωής, αλλά και έναντι του θανάτου, τόσο του προσωπικού όσο και των αγαπημένων προσώπων. Και η Υπεραγία Θεοτόκος, παρά τον πόνο της μάνας, συνόδευσε τον Υιό της μέχρι το τέλος του Σταυρού, αλλά και δεν απογοητεύτηκε, καθώς ως μυροφόρα προσδοκούσε την Ανάσταση. Και φωτίζει και ενισχύει όλους όσους θέλουν να είναι χριστιανοί να μη λυγίζουν μπροστά στους σταυρούς και τις απώλειες και να πορεύονται με θάρρος στον αγώνα να βρίσκουν νόημα σε κάθε πρόκληση της ζωής αντλημένο από τη χαρά της πίστης.

   Όποιος πιστεύει και αγαπά τον Θεό, όποιος βλέπει στο πρόσωπο της Υπεραγίας Θεοτόκου την αποστολή που δε σταματά μέχρι το τέλος, όπως επίσης και τη δύναμη της ψυχής που γίνεται ακατανίκητη μπροστά σε κάθε πρόκληση και αμφισβήτηση είτε από τον πονηρό είτε από τους άλλους είτε από τους μάταιους κάποια στιγμή λογισμούς μας.

 Και βάζει τη ζωή του σε μία συνολική προοπτική. Αυτή της αποστολής να είναι και να φαίνεται χριστιανός σε κάθε περίσταση, να ξέρει τον εαυτό του ότι υπάρχει εκ του Θεού και πορεύεται προς τον Θεό και δια του Θεού, αλλά και ότι δεν είναι μόνος του. 

Θα αντέξει και σε κάθε περίσταση της ζωής θα βλέπει την αγάπη του Θεού, η οποία με πατρική τρυφερότητα θα τον βοηθά να διορθώνει τα μικρότερα ή μεγαλύτερα λάθη του, να ζητά την μεταμόρφωση των παθών του, να γίνεται φάρος που προσφέρει ελπίδα στους πάντες. Και έτσι ζωή και θάνατος θα έχουν άλλο νόημα. Αυτό της φωτισμένης από τον Θεό ύπαρξης που Τον αναζητεί στην αγάπη και χαίρεται διότι ο Θεός είναι παρών και αγιάζει τη ζωή!

https://proskynitis.blogspot.