Το περιστέρι και η σπίθα !

* Ένα ακόμη θαυμαστό περιστατικό από την Ορθόδοξη Ιεραποστολή της Ι.Μ. Γρηγορίου στο μακρινό Κονγκό!

Ἀνάμεσα στούς κληρικούς καί ἐργάτες τῆς Ἱεραποστολῆς Κολουέζι ἐργάζεται καί ὁ παπᾶ Λάζαρος. Διακρίνεται γιά τήν πολλή ὑπακοή του, τήν ταπείνωσι καί τήν ἐργατικότητα. Κάποια ἡμέρα τόν πλησίασα καί τοῦ ἔκαμα τήν ἐρώτηση:

-Πάτερ Λάζαρε, πῶς ἔγινες ὀρθόδοξος;

-Ἐγώ, πάτερ, μέχρι τό 1983 ἤμουν ἀβάπτιστος. Ἄκουσα γιά τήν προτεσταντική κοινότητα τῶν Μεθοδιστῶν καί πῆγα κατ᾿ ἀρχήν σ᾿ αὐτούς. Ἄκουσα τά μαθήματά τους, ἀλλά στήν πρότασί τους νά πάρω τό δικό τους βάπτισμα, ἡ ψυχή μου ἀντιδροῦσε. Μετά πῆγα στούς Πεντηκοστιανούς, ἀλλ᾿ ἔφυγα κι ἀπ᾿ ἐκεῖ γιά τόν ἴδιο λόγο. Πουθενά δέν ἀναπαυόταν ἡ ψυχή μου.

Κάποια ἡμέρα περνώντας ἀπέξω ἀπό τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ὁ λογισμός μου μέ παρεκίνησε νά μπῶ μέσα. Αἰσθάνθηκα χαρά καί ἐσωτερική εἰρήνη. Μιά φωνή μέσα μου μέ πληροφοροῦσε ὅτι «αὐτή εἶναι ἡ Ἐκκλησία που ζητεῖς».

Πράγματι, ἀνεζήτησα τόν ἱερέα. Τότε ἦταν ὁ π. Κοσμᾶς. Ἄκουσα κατηχητικά μαθήματα καί μετά ἀπό ἕνα χρόνο μαζί μέ ἄλλους ἀδελφούς βαπτίσθηκα. Ὅταν βγῆκα ἀπό τό βαπτιστήριο εἶδα μέ τά μάτια μου ἕνα περιστέρι νά πετᾶ πάνω ἀπό τά κεφάλια τῶν νεοφωτίστων ἀδελφῶν. Τό εἶδαν καί ἄλλοι ἀδελφοί. Ὁ π. Κοσμᾶς μᾶς ἐξήγησε ὅτι τό περιστέρι συμβολίζει τήν κάθοδο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὅπως συνέβη καί στήν Βάπτισι τοῦ Χριστοῦ στόν Ἰορδάνη ποταμό.

-Καί πῶς ἔγινες διάκονος;

-Ὁ π. Κοσμᾶς μέ πρότεινε στόν Δεσπότη μας, τόν κ. Τιμόθεο, γιά ν᾿ ἀναλάβω αὐτή τήν ὑψηλή διακονία. Θυμᾶμαι τά ἑξῆς περιστατικά. Ὅταν ἔσκυψα τό κεφάλι μου μπροστά στό Ἅγιο Θυσιαστήριο καί ὁ Δεσπότης ἔβαλε τό χέρι του ἐπάνω μου κι ἄρχισε νά διαβάζει τήν εὐχή, ἄναψε μέσα στήν καρδιά μου μιά φλόγα κεριοῦ. Εἶχα τότε πολλή χαρά καί παρακαλοῦσα τόν Χριστό νά μή σβήσει αὐτή ἡ φλόγα ἀπό μέσα μου. Σέ λίγο καιρό λιγόστεψε. Παρακάλεσα τόν Χριστό νά μή μοῦ σβήσει τελείως. Μιά φωνή μέσα μου μέ παρηγόρησε λέγοντάς μου ὅτι θά μείνη πάντοτε μία μικρή σπίθα. Αὐτή τήν σπίθα τήν αἰσθάνομαι ἄλλοτε νά μεγαλώνει μέσα μου κι ἄλλοτε νά μικραίνει.

Ἔνα ἄλλο περιστατικό πού, νομίζω, ὅτι μπορεῖ νά καταταχθῆ στά λεγόμενα σημεῖα εῖναι καί τό ἑξῆς. Συνέβη στόν ἴδιο καθηγητή, τήν ἡμέρα τῆς βαπτίσεώς του στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία.

Ὅταν βαπτίσθηκα τόν Ἰανουράριο τοῦ 2000 , μαζί μέ ἄλλους τρεῖς καθηγητές τοῦ γυμνασίου μας, ὁ π. Μελέτιος μᾶς φόρεσε στόν λαιμό καί ἀπό ἕνα σταυρό. Ἤταν κοκάλλινος καί ἀντί γιά σχοινί εἴχε λουρί. Ἐμένα δέν μοῦ ἄρεσε τό λουρί καί τήν ἄλλη ἡμέρα ἐπῆγα σ’ ἕνα μαγαζί κι ἀγόρασα ἐπίχρυση ἁλυσίδα. Ἐνῶ εἴχα περάσει τόν σταυρό καί ἤμουν ἕτοιμος, κρατώντας τον στά χέρια γιά νά τόν φορέσω, ξαφνικά κόπήκε στά τρία τεμάχια. Τά δύο ἄκρα ἔμειναν στά χέρια μου καί τό μεσαῖο τεμάχιο μαζί μέ τόν σταυρό ἔπεσε κάτω στό πάτωμα. Τότε κατάλαβα ὅτι καί τό λουρί τοῦ σταυροῦ εἴναι ἁγιασμένο, γι’αὐτό ἴσως ἐπέτρεψε ὁ Πανάγαθος Θεός νά μοῦ συμβῆ αὐτό τό γεγονός.

από : ΘΑΥΜΑΣΤΕΣ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ – Μοναχού Δαμασκηνού Γρηγοριάτη

 http://inpantanassis.blogspot.co.at/