Ο π. Θαδδαίος δίδασκε ακούραστα σε όλους τους χριστιανούς που κατέφευγαν σε αυτόν, την αλήθεια της απ' αιώνων εμπειρίας της Εκκλησίας (που τόσο εύκολα ξεχνιέται και αγνοείται στη σημερινή εποχή): ότι ο άνθρωπος είναι πλάσμα που ενεργεί και νοεί, μια ύπαρξη νοητικών ενεργειών.
Δίδασκε ότι οι περισσότεροι απ΄ τους λογισμούς που μας βασανίζουν εσωτερικά, δεν είναι καθόλου δικοί μας, αλλά προέρχονται από τους δαίμονες, ότι ο καθένας από εμάς διαθέτει την θεόσδοτη δύναμη και ελευθερία να αρνηθεί αυτούς τους λογισμούς, και πως οι ζωές μας εξαρτώνται από την ποιότητα των λογισμών που καλλιεργούμε στον νου και την καρδιά μας.
«Όλα τα πράγματα εδώ σ' αυτό τον κόσμο», λέει ο π. Θαδδαίος, «κάθε καλό και κάθε κακό – όλα – προέρχονται απ' τους λογισμούς μας. Οι λογισμοί καθορίζουν τη ζωή μας.
Εάν είναι ήσυχοι, πράοι και απλοί, η ζωή μας θα είναι ίδια, και θα έχουμε ειρήνη μέσα μας. ειρήνη που θα εκπέμπεται έσωθεν και θα επηρεάζει τα πάντα γύρω μας – τους ανθρώπους, τα ζώα, ακόμα και τα φυτά. Τέτοιος είναι ο “μηχανισμός των λογισμών”, που παράγει λογισμούς δια των οποίων επηρεάζουμε όλους τους άλλους ανθρώπους. Και όλοι περιμένουν από εμάς ειρήνη, παρηγοριά, αγάπη και σεβασμό».
Ο άνθρωπος εκείνος που ζει μέσα του τη Βασιλεία των Ουρανών ακτινοβολεί άγιους λογισμούς. Θείους λογισμούς. Η Βασιλεία του Θεού δημιουργεί μέσα μας μια ατμόσφαιρα παραδείσου, εν αντιθέσει προς την ατμόσφαιρα της κολάσεως, την οποία ακτινοβολεί όποιος έχει τον Άδη στην καρδιά του. Ο ρόλος των χριστιανών στον κόσμο είναι να φιλτράρουν την ατμόσφαιρα της γης, ώστε να κερδίζει διαρκώς έδαφος η ατμόσφαιρα της Βασιλείας του Θεού.
Μπορούμε να περιφρουρούμε ολόκληρο τον κόσμο περιφρουρώντας την ατμόσφαιρα του παραδείσου μέσα μας, διότι αν χάσουμε τη Βασιλεία των Ουρανών, δεν θα σώσουμε ούτε τον εαυτό μας ούτε τους άλλους. Εκείνος που έχει μέσα του τη Βασιλεία του Θεού θα τη μεταδώσει ανεπαίσθητα και στους άλλους.
Οι άνθρωποι θα ελκύονται από την εντός μας ειρήνη και ζεστασιά. θα θέλουν να είναι κοντά μας και η ατμόσφαιρα του ουρανού θα περάσει σταδιακά και σε κείνους. Σχεδόν δεν είναι καν απαραίτητο να μιλάμε στους ανθρώπους γι΄ αυτή.
Η ατμόσφαιρα του παραδείσου θα ακτινοβολεί από μέσα μας ακόμα κι όταν σιωπούμε ή μιλάμε για πράγματα καθημερινά. Θα ακτινοβολεί από μέσα μας ακόμα κι αν δεν έχουμε συναίσθηση ότι συμβαίνει.
Η Βασιλεία του Θεού δεν καθιστά ενδιαίτημά της την καρδιά ενός ανθρώπου που δεν έχει υπακοή, διότι ένας τέτοιος άνθρωπος θα θέλει πάντοτε να γίνεται το δικό του θέλημα κι όχι το θέλημα του Θεού. Στη Βασιλεία του Θεού δεν υπάρχει δυνατότητα για ένα ξέχωρο βασίλειο εντός του βασιλείου. Αυτός ήταν και ο στόχος των πεπτωκότων πνευμάτων και γι' αυτό άλλωστε εξέπεσαν από την κοινωνία με τον Κύριο, τον Βασιλέα της Δόξης.
Ένας άνθρωπος που είναι παγιδευμένος στον φαύλο κύκλο των χαοτικών λογισμών, στην ατμόσφαιρα του Άδη, ή έχει βλαφτεί έστω κάποια στιγμή από αυτούς τους λογισμούς, αισθάνεται τους κολασμούς της κολάσεως. Για παράδειγμα, διαβάζουμε τις εφημερίδες ή κάνουμε έναν περίπατο στους δρόμους, και κατόπιν αισθανόμαστε αίφνης ότι κάτι δεν πάει καλά με την ψυχή μας – νιώθουμε ένα κενό, νιώθουμε θλίψη. Αυτό συμβαίνει επειδή διαβάζοντας κάθε είδους είδηση, ο νους μας αποπροσανατολίζεται και η ατμόσφαιρα του Άδη αποκτά ελεύθερη πρόσβαση μέσα μας.
Οι Άγιοι Πατέρες μας λένε ότι με το που θα ξυπνήσουμε το πρωί θα πρέπει να προσηλώνουμε αμέσως την προσοχή μας στον Κύριο, να ενώνουμε τους λογισμούς μας με Εκείνον καθόλη τη διάρκεια της ημέρας, και να Τον θυμόμαστε σε κάθε στιγμή. Οι Άγιοι Πατέρες προσεύχονταν να ελευθερωθούν από τη λήθη, διότι τα πράγματα του κόσμου μας παρασέρνουν συχνά μακριά και μας κάνουν να λησμονούμε τον Κύριο…
Λησμονούμε ότι είναι πανταχού παρών και ότι κάθε δουλειά που κάνουμε και κάθε έργο που επιτελούμε είναι δικό Του. Νομίζουμε ότι η δουλειά που κάνουμε είναι κάποιου άλλου και επιτελούμε τα έργα μας συχνά απρόθυμα. Όταν επιτελούμε ένα έργο απρόθυμα, γεννιέται σύντομα μέσα μας αντίσταση και ένα αίσθημα αηδίας, και κατόπιν η ζωή μας γεμίζει από αντίσταση και αηδία για καθετί, και τα χρόνια περνούν με το να γερνάμε κατ' αυτό τον τρόπο.
Οι λογισμοί σας επιβαρύνονται, επειδή επηρεάζεστε από τους λογισμούς των συνανθρώπων σας. Προσευχηθείτε στον Κύριο να σηκώσει από τους ώμους σας αυτό το βάρος. Αυτοί είναι οι λογισμοί των άλλων που διαφέρουν από τους δικούς σας. Εκείνοι έχουν το δικό τους σχέδιο και το δικό τους σχέδιο είναι να σας επιτεθούν με τους λογισμούς τους. Κι αντί να τους προσπεράσετε, επιτρέψατε στον εαυτό σας να γίνει μέρος του σχεδίου τους, και κατά συνέπεια ασφαλώς υποφέρετε.
Αν είχατε αγνοήσει την επίθεση, θα είχατε διατηρήσει την ειρήνη σας. Θα μπορούσαν να σκεφτούν και να πουν ό,τι θέλουν για σας, εσείς όμως θα είχατε παραμείνει ήρεμος και ειρηνευμένος. Σύντομα όλος ο θυμός τους θα έχει εκπνεύσει, σαν ξεφουσκωμένο μπαλόνι, εξαιτίας των αγνών και ειρηνικών λογισμών που θα έχουν προέλθει από σας.
Αν είστε έτσι ήρεμος και γεμάτος αγάπη, αν τον νου σας μονοπωλούν αγαθοί και καλοσυνάτοι λογισμοί, θα σταματήσουν να σας μάχονται με τους λογισμούς τους και δεν θα σας απειλούν πλέον.
Αν όμως απαιτείτε οφθαλμόν αντί οφθαλμού, αυτό σημαίνει πόλεμο. Και όπου υπάρχει πόλεμος δεν μπορεί να υπάρξει ειρήνη. Πώς να υπάρξει ειρήνη σε ένα πεδίο μάχης, όταν όλοι κοιτάζουν καχύποπτα και προσπαθούν να προβλέψουν μια αιφνίδια επίθεση του εχθρού;
Οι Άγιοι Πατέρες αγωνίστηκαν να αποκτήσουν την ειρήνη. Ένας από τους Αγίους Πατέρες έχει πει: «Ο νους είναι μεγάλος πλάνης. Πάντοτε ταξιδεύει. Δεν μπορεί να βρει ανάπαυση έως ότου κάνει την εμφάνισή του Εκείνος που μπορεί να του χαρίσει την ανάπαυση».
Αν οι Άγιοι Πατέρες πάλεψαν τόσο σκληρά προκειμένου να αποκτήσουν την ειρήνη, τότε κι εμείς πρέπει πάντοτε να έχουμε κατά νου ότι πρέπει να πασχίζουμε να είμαστε καλοί κάθε ώρα και στιγμή. Κι έτσι, αυτό σημαίνει ότι ο νους μας δεν μπορεί να αποκτήσει την ειρήνη παρεκτός κι αν ο Παντοδύναμος, το Άγιο Πνεύμα, μας φωτίσει.
Κι αυτό γίνεται όταν μαθαίνουμε να τηρούμε τον νου μας με τον σωστό τρόπο, και όταν φτάνουμε πια να συνειδητοποιήσουμε ότι οι ήσυχοι και ευγενείς λογισμοί, οι γεμάτοι αγάπη και συγχώρηση, αποτελούν το δρόμο προς την ειρήνη και την ησυχία.
Γιατί άραγε ο Κύριος εντέλλεται να αγαπάμε τους εχθρούς μας και να προσευχόμαστε γι' αυτούς; Όχι για δικό τους καλό, αλλά για δικό μας! Διότι όσο κρατάμε μνησικακία σε κάποιον και κρατάμε μέσα μας την προσβολή του, δεν πρόκειται να έχουμε ειρήνη.
Αν η κεφαλή μιας οικογένειας είναι επιβαρυμένη με μέριμνες και σκοτούρες για το μέλλον της οικογένειας, δεν πρόκειται να ειρηνεύσει ποτέ. Όλα τα μέλη της οικογένειας θα νιώθουν την ανησυχία του. θα γνωρίζουν ότι κάτι πηγαίνει στραβά, αλλά δεν θα ξέρουν τι ακριβώς. Τότε μπορεί κανείς να δει πόσο επηρεάζουν οι λογισμοί μας τους άλλους. Και συμβαίνουν και παρεξηγήσεις μέσα στην οικογένεια εξαιτίας των λογισμών μας.
Έτσι πρέπει να ζήσουμε – ελέγχοντας τους λογισμούς μας. Δεν είναι καλό να κλωθογυρίζουμε κάθε λογισμό που μας έρχεται κατά νου, γιατί θα χάσουμε την ειρήνη μας. Αν μάθουμε να αρνούμαστε τέτοιες υποβολές, θα είμαστε εν ειρήνη. Δεν θα φαντασιωνόμαστε ούτε θα πλάθουμε εικόνες στο μυαλό μας.
Στη διάρκεια της προσευχής δεν θα πρέπει κανείς να έχει λογισμούς, αλλά μάλλον να κενώνεται από τον εαυτό του. Ακόμα και οι Άγιοι Πατέρες το λένε αυτό: «Όσο προσεύχεσαι, να συμπεριφέρεσαι σαν να μην υπήρχε κάποιος άλλος στον κόσμο, παρά μόνο εσύ και ο Θεός».
Όταν προσευχόμαστε, δεν πρέπει να μας απασχολεί ο εαυτός μας, διότι σ' αυτή την περίπτωση απορροφόμαστε τόσο από τις δικές μας ανάγκες, που γινόμαστε οι ίδιοι επιβλαβείς για την προσευχή μας. Προκαλούμε περισπασμό στην ίδια μας την προσευχή. Γινόμαστε εμείς εμπόδιό μας. Πιστεύουμε συχνά ότι το κακό βρίσκεται «κάπου εκεί έξω».
Αν όμως δεν υπήρχε ήδη το κακό που φωλιάζει μέσα μας, το κακό «εκεί έξω» δεν θα είχε τη δύναμη να μας αγγίξει. Το κακό είναι μέσα μας. Δεν είναι όμως αυτό το κακό που ευθύνεται. Εμείς ευθυνόμαστε που το αφήνουμε να διεισδύει στην καρδιά μας και που διαταράσσουμε την ειρήνη μας. Είναι σαν να μας απειλεί κάποιος ή να προσπαθεί να μας πείσει να κάνουμε κάτι κακό. Ας κάνει ό, τι θέλει – δικό του είναι το θέλημα. Ας κάνει αυτός τη δουλειά του κι εμείς τη δική μας, που είναι να διατηρήσουμε την εσώτερή μας ειρήνη.
Οι λογισμοί καθορίζουν τη ζωή μας
Βίος και Διδαχές του γέροντα Θαδδαίου της Βιτόβνιτσα
εκδόσεις Εν πλω, 2012
http://inpantanassis.blogspot.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου