Στην προσπάθειά μου να πλησιάσω τον Θεό, έχω κάνει πολλά λάθη

του π. Ανδρέα Κονάνου 

 Οταν νιώθεις κάθε στιγμή, κάθε μέρα, κάθε ώρα ότι σε κυκλώνει η αγάπη του Θεού, τότε πηγαίνεις πολύ διαφορετικά στο γραφείο. Τους βλέπεις όλους σαν τέλειες ευκαιρίες και τέλειες δυνατότητες να πλησιάσεις την αγιότητα και τον Θεό.

 Ο ένας θα σε διδάξει την υπομονή, γιατί είναι πολύ στραβοκέφαλος και στραβόξυλο. Δεν καταλαβαίνει τίποτα και είναι πεισματάρης. 

Ο άλλος θα σε διδάξει την ευγένεια. 

Ενας άλλος θα σε διδάξει να μάθεις να συγχωρείς. 

Η άλλη θα σε διδάξει να μάθεις να ανέχεσαι την πολυλογία της. 

Κάποιος άλλος θα σε ξαφνιάσει και θα πεις: «Πώς λέει τόσα ψέματα και με κοροϊδεύει;» και θα μάθεις να είσαι άνετος στον κόσμο αυτό και να λες: «Ολα είναι δυνατό να τα δει κανείς στη ζωή. Κι όλα είναι δυνατό να συμβούν».

 Και έπειτα θα γίνεις άνθρωπος ώριμος. Και σοφός. Εξυπνος και ατάραχος. Κάτι σαν απαθής. Δηλαδή, θα καταλαβαίνεις ότι όλα μπορεί να συμβούν σ' αυτό τον κόσμο. Κι αν σου πει κανείς: 

«Ποιος σ' τα έμαθε όλα αυτά;» η απάντηση θα είναι:

 «Ο Θεός. Η παρουσία Του. Η αγάπη Του. Η προσευχή που κάνω σ' Αυτόν και Τον παρακαλώ. Κι ο πιο μεγάλος δάσκαλός μου είναι τα λάθη που έχω κάνει στη ζωή. Στην προσπάθειά μου να πλησιάσω τον Θεό, έχω κάνει πολλά λάθη. Μιλάμε για πολλά πάθη. Εχω σκοντάψει πάρα πολλές φορές. Αλλά, σκοντάφτοντας, βγήκε αυτό το καλό: την επόμενη φορά που πέρασα από τον ίδιο δρόμο πρόσεξα περισσότερο. Εχω σκοντάψει πολλές φορές, έχω ματώσει και έχω πέσει κάτω. Αλλά σηκώθηκα πάλι». 

«Και ποιος σε βοήθησε να μην απελπιστείς;»

 «Η προσευχή. Διότι κοιτούσα τον Θεό και δεν στηριζόμουν στο εγώ. Το εγώ συνέχεια με απογοητεύει, με προδίδει και με δυσκολεύει. Στηρίζομαι όμως στον Θεό, ο οποίος μου λέει: “Παιδί μου, Εγώ δεν σε μαλώνω. Οι άνθρωποι μαλώνουν. Οι κοινωνικοί θεσμοί σε κρίνουν. Οι ανθρώπινες πεποιθήσεις σ' έχουν κατατάξει σε μια κατηγορία και σε ονομάζουν κάπως, σε εκτοπίζουν, σε απωθούν και σε βρίζουν. Εγώ όμως σ’ αγαπώ”».

Μίλα, λοιπόν, στον Θεό. Προσπάθησε να καταλαβαίνεις τα δικά Του μηνύματα, τη δική Του ατμόσφαιρα, τη δική Του κρίση, που 'ναι τελείως διαφορετική από την κρίση των ανθρώπων. Βλέπεις τι συνέβη στην περίπτωση των αμαρτωλών που συνάντησε ο Χριστός: όλοι οι γύρω τους έλεγαν ότι είναι για την Κόλαση. Κι ο Χριστός ξαφνικά είπε ότι αυτοί πάνε πρώτοι στον Παράδεισο.

Απόλυτη ανατροπή. Τα πάνω κάτω έφερε ο Χριστός σ' αυτές τις αντιλήψεις. Οι τελώνες, λέει, και οι αμαρτωλές γυναίκες πάνε πρώτοι στον Παράδεισο σε σχέση με εσάς. Και να φανταστείς ότι γι' αυτούς όλοι έλεγαν: 

«Αυτοί οι άνθρωποι είναι οι πιο κολασμένοι». Αν, λοιπόν, μπούμε στην ατμόσφαιρα του Χριστού και δούμε τον τρόπο που Εκείνος βλέπει τη ζωή κι αν θελήσουμε να μας πει Αυτός -ο Κύριος του ουρανού και της γης- τα δικά Του μυστικά και πώς βλέπει Αυτός τη ζωή, τους ανθρώπους, τον κόσμο, τότε θα δούμε πολύ διαφορετικά τα πράγματα στη συνέχεια.

Ολα αυτά μάς τα διδάσκει η προσευχή. Μέσα στο κλίμα της ανθούν όλα αυτά. Δεν είναι θέμα γραφείου ούτε ζήτημα εγκεφαλικό, ώστε απλώς να τα σκεφτούμε. Γιατί μπορεί το μυαλό μας να τα σκεφτεί, μα η καρδιά μας να μην τα δεχτεί. Ενώ διά της προσευχής αλλάζουν οι βίδες της καρδιάς μας (αν μπορούμε να πούμε ότι η καρδιά έχει βίδες).

Από το βιβλίο του π. Ανδρέα Κονάνου

«Στο βάθος κήπος», που μόλις κυκλοφόρησε

http://proskynitis.blogspot.com.eg/