Η υπομονή

Είναι το δώρο του Θεού στον άνθρωπο, που με ταπείνωση τη ζητάει· είναι αυτή που ανοίγει τον δρόμο στην πίστη και στην εμπιστοσύνη στον Θεό και εγκαταλείπεται στη συνέχεια σ᾽ αυτήν και στο μέγα Του έλεος. Η υπομονή, όπως και η αγάπη, είναι καρπός, δψρεά του Αγίου Πνεύματος· το Πανάγιο Πνεύμα «ἀναπαύεται» στον άνθρωπο της υπομονής και τον «ἀναπαύει» εσωτερικά, έτσι ώστε ο υποφέρων να φέρει πάντα τους «καρπούς τοῦ Πνεύματος» (Γαλ. ε´ 22), όπως η κληματόβεργα στο κλήμα (Ιωάν. ιε´ 2).

Η υπομονή είναι η υπακοή στο θέλημα του Θεού για το κάθε παιδί Του στη γη. Για την ηθική τελείωση και πνευματική του σωτηρία ασφαλώς. Γι᾽ αυτό η υπομονή δεν είναι ποτέ αδυναμία. Είναι πάντα η σωτήρια δύναμη. Δύναμη που οδηγεί στον εξαγιασμό του ανθρώπου, γιατί ο Θεός δεν δίνει μόνο την ελπίδα για το αύριο, αλλά και τη σωτηρία σε όλες τις μορφές στο σήμερα, όπως τόσο ωραία διδάσκει η σημερινή ευαγγελική περικοπή.

Όταν πονάει ο άνθρωπος, δεν σημαίνει πως τιμωρείται για τις αμαρτίες του· σημαίνει ότι δοκιμάζεται. Δοκιμάζεται στην πίστη του, στην ελπίδα του, στην αγάπη του για τον Θεό, όπως για παράδειγμα ο Αβραάμ. Γιατί ο Θεός σε τελική ανάλυση δεν επιτρέπει σε κανέναν πειρασμό να ξεπεράσει την αντοχή της ανθρώπινης δύναμης (Α´ Κορ. ι´ 13). Και ο Θεός στις επαγγελίες Του είναι πάντα πιστός (Εβρ. ς´ 13-15). Όχι μόνο στον πόνο, αλλά και καθημερινά. Η υπομονή στις συναναστροφές και επικοινωνίες με τους άλλους ανθρώπους είναι δύναμη, ή καλύτερα, η τελειότερη μορφή δύναμης, που είναι η αγάπη γι᾽ αυτούς. Εκείνος που υπομένει είναι μακρόθυμος (Κολ. α´ 11). Είναι εύσπλαχνος, επιεικής, γεμάτος στοργή και αγάπη σε όλους.

(Από τη ΦΩΝΗ ΚΥΡΙΟΥ 2008)