Ο ΘΕΟΣ ΤΩΝ ΜΕΤΑΝΟΟΥΝΤΩΝ

Η μετάνοια είναι ατελεύτητο μυστήριο του Θεού στις καρδιές των εύπτωτων, των ευόλισθων και πολύπαθων ανθρώπων. Και, ως μυστήριο, είναι φως και φωτισμός. Μάλιστα δε, ο Ίδιος ο Θεός μας, «Θεός των μετανοούντων εστι» στην κυριολεξία (βλ. Προσευχή του Μανασσή). «Δεν είναι Θεός» των αμετανόητων, των αμεταμέλητων, των αταπείνωτων, των αυταρκών, των αγέρωχων, των άμεμπτων, των άπτωτων, των αυτοδικαιωμένων και των αυτοαγίων. Μόνο με την προσωπική μας μετάνοια μπορούμε να ομολογήσουμε έμπρακτα την αγιότητα και αναμαρτησία του Θεού. Ει δ’ άλλως αφήνουμε τον τοίχο των αμαρτιών μας να μας χωρίζει από το Θεό, διακηρύσσοντας φρενοβλαβώς μια ψυχόλεθρη δική μας «αγιότητα», σιμά σε εκείνην την αυθεντική και σώζουσα του Θεού. Όποιος πλησιάζει ειλικρινά και άδολα το Θεό, δεν γίνεται να μη συναισθανθεί στο ιλαρό φως Του τις πτώσεις και αμαρτίες του. Και όποιος αισθάνεται τις αμαρτίες του, με ταπείνωση και απλότητα, αυτός βρίσκει στο ακέραιο τη θεϊκή Χάρη σύντροφο και σύμμαχο στη ζωή του. Και με αυτήν πορεύεται κατόπιν λυτρωμένος και ελεύθερος, ωραίος και δυνατός. Όποιος αποστρέφεται τη Χάρη του Θεού και τα μυστήρια του Θεού, ζει μονίμως με τη φιλία της αμαρτίας σε ολοϋπαρκτικό επίπεδο. «Δεν μετανιώνω για τίποτα», λέει σήμερα με κομπορρημοσύνη ο κόσμος. «Μετανιώνω για τα πάντα», λέει θαρρετά ο πιστός και βρίσκει τον Θεό του πάραυτα μέσα του. «Ο Θεός αγάπη εστί», συνηθίζουν να λένε πολύ εύκολα οι πάντες σήμερα. Αλλά το πρώτο και βασικό γνώρισμα αυτής της αγάπης, που είναι η άφεση των αμαρτιών, λίγοι το ζουν σήμερα. Γιατί ολοένα και πιο λίγοι επιθυμούν να ζήσουν τη μετάνοια του Θεού στον εαυτό τους. Τι ωραίο να το ζήσει κανείς, αυτό που λέει η Ζ΄ Ευχή της Θείας Μεταλήψεως, του Αγίου Συμεών του Θεολόγου: «Κανένα μέγεθος πταισμάτων και κανένα πλήθος αμαρτιών δεν υπερβαίνει την πολλή μακροθυμία και την άκρη της φιλανθρωπίας του Θεού μου». Άμα γευθείς την άφεση του Θεού στην καρδιά σου, είναι αδύνατο να μην αισθάνεσαι αποκαταστημένος εσωτερικά, θεμελιωμένος, εδραίος και ακλόνητος πάνω στην πέτρα της πίστεως. Και, μ’ αυτή τη πίστη, το πρώτο θαύμα που βιώνεται, δεν είναι οι άλλοι, δεν είναι ένα «κάτι» έξω από μένα, αλλά εγώ ο ίδιος, ολάκερο το είναι μου και ο εαυτός μου. Και ασφαλώς θα είμαστε πραγματικά πιστοί, όχι με τις θεωρίες μας για το Θεό και την Εκκλησία Του, όχι με τα «κοψοραψίματα» του υποκειμενισμού μας, όχι με τα «νομίσματα» των θελημάτων μας και βεβαίως όχι με μια ψευδοθρησκευτική γνώση που βολεύει και συγκαλύπτει, αλλά με τη μετάνοια της ψυχής μας που αναπτερώνει δυναμικά το τσακισμένο μας είναι. Την μετάνοια, που είναι η οδός της πίστης, η πείρα της ελπίδας, η μέθεξη της θεϊκής αγάπης.

π. Δαμιανός

http://agiosioannisprodromos.blogspot.com.eg/