Του Αρχιμ. Παϊσίου Λαρεντζάκη
Δεύτερη Κυριακή του Τριωδίου σήμερα και η Εκκλησία μας διαβάζει την γνωστή σε όλους μας παραβολή του ασώτου υιού. Σ᾽ αυτήν ο Κύριος μίλησε με τον πλέον ξεκάθαρο τρόπο για την αθλιότητα στην οποία φθάνει ο άνθρωπος με την διάπραξη της αμαρτίας και την απομάκρυνσή του από την πατρική αγκαλιά.
Νέος στην ηλικία είναι αυτός που παίρνει τη μεγάλη, τη σωτήρια αυτή απόφαση να επιστρέψει στην πατρική οικία. Και όμως στο παρελθόν είχε άλλες ιδέες. Ριζοσπαστικές για εκείνη την εποχή. Νόμιζε ότι η πειθαρχία και η υπακοή στον πατέρα ήταν κάτι το τυραννικό, το ανυπόφορο. Ζήτησε και προσπάθησε να βρει μακριά από την πατρική στέγη και επίβλεψη την ελευθερία, τη χαρά, την ευτυχία. Δυστυχώς όμως εκεί βρήκε την δυστυχία, την αθλιότητα και κατάντησε στην έσχατη ηθική κατάπτωση.
Τώρα έπειτα από όσα έπαθε και βίωσε, από όσα φοβερά και εξευτελιστικά δοκίμασε, έπειτα από την τραγική πείρα που απέκτησε, έμαθε πόσο απαραίτητη, πόσο σωτήρια για τη ζωή του νέου είναι η πειθαρχημένη ζωή, η ζωή κοντά στον Πατέρα. Γι᾽ αυτό πήρε την συγκινητική απόφαση: «Ἀναστάς πορεύσομαι πρός τόν Πατέρα μου».
Η απόφαση αυτή της επιστροφής στον Θεό Πατέρα είναι απόφαση που προήλθε από την αναγνώριση της δεινής και άθλιας κατάστασής του. Όταν, με ενθουσιασμό αποφάσιζε να φύγει μακριά από το πατρικό παλάτι, όταν επαναστατούσε εναντίον της πειθαρχημένης ζωής, δεν μπορούσε να προβλέψει ότι ο δρόμος που έπαιρνε τον οδηγούσε στην ηθική καταστροφή, στην ασωτία, στον ξεπεσμό, στην δουλεία. Κι όμως αυτή ήταν η θλιβερή πραγματικότητα.
Απατούσε για λίγο διάστημα τον εαυτό του με τη σκέψη ότι τώρα που γλύτωσε από τις «στενοκεφαλιές» και την παραξενιά του πατέρα του, ήταν άνθρωπος με νέες ιδέες, με καινούργιες αντιλήψεις, προοδευτικός, φιλελεύθερος, δυναμικός. Με όνειρα και ελπίδες. Κι όμως πολύ γρήγορα ένοιωσε πως κατάντησε από πρίγκηπας με πλούτη και ηθική αξιοπρέπεια, περιφρονημένος, χωρίς καμιά υπόληψη.
Στην πνευματική αυτή σφαίρα η αναγνώριση του ηθικού ξεπεσμού είναι δύσκολη. Με οδύνη, πόνο και αρκετή προσπάθεια φθάνει ο άνθρωπος «εἰς ἑαυτόν».
Αλλά αυτή η αναγνώριση είναι βασική προϋπόθεση για μια τέτοια πραγματικά ηρωική απόφαση, που θα αλλάξει ριζικά τη ζωή του ανθρώπου, που φεύγει «εἰς χώραν μακράν».
Είναι η αρχή, το άλφα της επιστροφής στον Θεό. Να νοιώσουμε ότι όσα εξωτερικά αγαθά κι αν έχουμε, όσες κατακτήσεις κι αν πετύχουμε, όταν ζούμε θεληματικά, συνεχώς, μακριά από τον Θεό, ζούμε στην πνευματική φτώχεια.
Ξυλοκέρατα είναι όλα τα υλικά αγαθά, που δεν χορταίνουν την ψυχή. Και θα μάς το πει αυτό η ψυχή, όταν θελήσουμε να την ακούσουμε. Κι όταν την ακούσουμε, θα πάρουμε την μεγάλη απόφαση, που περικλείεται στις υπέροχες λέξεις του νεώτερου παιδιού της παραβολής: «Ἀναστάς πορεύσομαι πρός τόν πατέρα μου».
Επίσης η απόφαση της επιστροφής στον Θεό Πατέρα, περικλείει την έννοια της πορείας, της προσπάθειας, του πνευματικού αγώνα.
Όταν ο νεώτερος γιος έφυγε από το σπίτι του πατέρα του, η οδοιπορία του προς την μακρινή χώρα ήταν εύκολη. Τώρα όμως ο ίδιος δρόμος για να επιστρέψει πίσω είναι δύσκολος. Τότε είχε πολλά χρήματα, τώρα είναι ρακένδυτος και φτωχός, δεν έχει τίποτα. Τότε είχε όλο το σφρίγος της νεότητας, τώρα είναι κουρασμένος. Του δίνει όμως κουράγιο και δύναμη στην πορεία αυτή της επιστροφής του, η πεποίθηση ότι αυτά που έχασε, την ειρήνη, την γαλήνη, θα τα ξαναβρεί κοντά στον πατέρα του, στην πειθαρχημένη ζωή που ζούσε. Αυτή η πεποίθηση του δίνει φτερά και την σταθερή απόφαση να γυρίσει πίσω από εκεί που έφυγε.
Και η πνευματική οδοιπορία του κάθε ανθρώπου, που φεύγει μακριά από τον Θεό, όταν αποφασίσει να επιστρέψει στην Εκκλησία είναι δύσκολη, όχι όμως ακατόρθωτη. Θέλει κόπο και μόχθο μεγάλο. Και την δύναμη την δίνει η χάρις του Θεού και η πεποίθηση στα πνευματικά αγαθά, που θα γευθεί όταν μετανοήσει αληθινά, εξομολογηθεί ειλικρινά, κοινωνήσει των Αχράντων μυστηρίων με ζήλο και θερμή πίστη.
Η επιστροφή προς τον ουράνιο Πατέρα είναι έργο δύσκολο, αλλά και μεγάλο. Χρειάζεται ηρωική απόφαση και αγώνας για την πραγματοποίηση αυτής της απόφασης. Και η περίοδος της μετανοίας του Τριωδίου, που έχει αρχίσει, είναι μια εποχή κατάλληλη να πάρουμε αυτή την απόφαση. «Ἰδού νῦν καιρός εὐπρόσδεκτος, ἰδού νῦν ἡμέρα σωτηρίας». Ο στοργικός Πατέρας μάς περιμένει. Ας μην αναβάλλουμε να πούμε κι εμείς, όπως ο άσωτος υιός της παραβολής: «Ἀναστάς πορεύσομαι πρός τόν πατέρα μου».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου