Η ζωή μακριά από το Θεό

Και ο άσωτος φεύγει. Πηγαίνει να ζήσει σε μια ξένη χώρα, όπου τα πάντα ξοδεύονται χωρίς να ανανεώνονται. Αλλά μετά από λίγο μένει μόνος. Οι φίλοι του έμειναν κοντά του όσο κράτησαν τα πλούτη του. Αρχίζει να ζει την έκπτωση και την εξαθλίωση. Και όταν πηγαίνει να ζητήσει βοήθεια τον σπρώχνουν πιο χαμηλά. Τον στέλνουν να βόσκει χοίρους, να ποιμάνει τα πάθη. Δεν παρανομεί απλώς, αλλά περιπίπτει σε μια διαρκούσα κατάσταση ανομίας.

Όμως, η δοκιμασία του νεώτερου υιού στη μακρινή χώρα φανέρωσε και το τι έκρυβε μέσα του, τι αντοχή είχε, τι έμεινε ανέπαφο, σε ποιον να καταφύγει, που υπάρχει τροφή, ζωή και ανάσταση για όλους. Οι δοκιμασίες τις οποίες υφίσταται, καθίστανται αιτία επαναφοράς της αγαθής μνήμης του πατέρα, μνήμη την οποία είχε θανατώσει πριν. Αρχίζει λοιπόν να έρχεται στον εαυτό του, να κάνει αυτοκριτική. Με μια λέξη ο υιός μετανοεί και η μετάνοιά του είναι η αφετηρία, για να οδηγηθεί από την απελπισία στη σωτηρία, από το σωματικό και πνευματικό θάνατο στη σωματική και πνευματική ζωή.

Κατά τον άγιο Ιωάννη το Χρυσόστομο «άσωτος υιός ήταν ο Αδάμ και οι απόγονοί του, οι οποίοι αφού απομακρύνθηκαν από το Θεό, απέβαλαν με την αμαρτία το θεοΰφαντο χιτώνα της αφθαρσίας και φόρεσαν το δερμάτινο χιτώνα της φθοράς και της θνητότητας. Έδιωξε μακριά ο ηγαπημένος τη θεία δωρεά της δυνατότητας της θεώσεως και προτίμησε την άσωτη ζωή. Ξέρουμε δε πως όλη η ζωή μακριά από το Θεό είναι άσωτη και νεκρή. Ήλθε όμως ο Κύριος Ιησούς Χριστός και με την ενανθρώπησή Του έδωσε στον άνθρωπο τη δυνατότητα να επιστρέψει στην οικία, δηλαδή στον Παράδεισο...».