Ο εαυτός μας

    Περισσότερο ὅμως ἀπὸ τὸν κόσμο, περισσότερο ἀπὸ τὸν πονηρὸ διάβολο, ἐκεῖνος ποὺ στέκεται ἐμπόδιο στὸ δρόμο μας πρὸς τὸν Θεὸ εἶναι ὁ ἴδιος ὁ ἑαυ­τός μας. Ὁ ἁμαρτωλὸς καὶ διεφθαρμένος ἑαυτός μας, ὁ ὁποῖος στρέφεται μὲ περισσότερη εὐκολία στὸ κακὸ παρὰ στὸ ἀγαθό. Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ θεῖος Διδάσκαλος εἶπε ξεκάθαρα ὅτι ὅποιος Τὸν ἀκολουθήσει ὀφείλει νὰ ἀρνηθεῖ τὸν ἑαυτό του: «Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἀκολουθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν» (Μάρκ. η΄ 34). Αὐτὸ ἀκριβῶς εἶναι τὸ χρέος τοῦ πιστοῦ χριστιανοῦ: νὰ ἀπαρνηθεῖ τὸ ἐγωιστικὸ θέ­λημα καὶ τὶς ἁμαρτωλὲς ἐπιθυμίες του. Τότε μόνο θὰ μπορέσει νὰ βαδίσει μὲ ἀσφάλεια στὸ δρόμο τοῦ Θεοῦ. 

    «Δρόμος μετ’ ἐμποδίων» εἶναι ἡ χριστιανικὴ ζωή. Ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ παίρνουμε ἀπόφαση νὰ ἀκολουθήσουμε τὴν ὁδὸ τοῦ Κυρίου εἶναι βέβαιο ὅτι θὰ συν­αντήσουμε ἐμπόδια καὶ δυσκολίες. Αὐτὸ ὅμως δὲν σημαίνει ὅτι θὰ παραιτηθοῦμε ἀπὸ τὸν ἀγώνα, ἀλλὰ ἀκριβῶς τὸ ἀντίθετο: θὰ τὸν συνεχίσουμε μὲ μεγαλύτερη ἀκόμη ἔνταση καὶ προσπάθεια. Αὐτὸ τὸ παράδειγμα μᾶς ἔδειξε ὁ τυφλὸς τοῦ σημερινοῦ Εὐαγγελίου. Διότι ὁ μακάριος ἐκεῖνος ἄνθρωπος, ὅσο οἱ ἄλλοι τοῦ ἔκλει­ναν τὸ δρόμο πρὸς τὸν Χριστό, τόσο περισσότερο στρεφόταν πρὸς τὸν Κύριο Ἰησοῦ μὲ θερμὴ καὶ ἐπίμονη προσευχή. Καὶ ὁ φιλάνθρωπος Κύριος δὲν τὸν ἄφησε ἀβοήθητο. Ὅπως δὲν ἀφήνει ἀβοήθητο κανέναν ποὺ ζητᾶ τὸ ἔλεος καὶ τὴ χάρη του. Ἐκεῖνος παραμερίζει τὰ ἐμπόδια καὶ στέκεται δίπλα μας, γιὰ νὰ μᾶς ἐνισχύει στὸν ἀγώνα καὶ νὰ μᾶς ὁδηγεῖ μὲ ἀσφάλεια στὸ τέρμα τοῦ δρόμου: στὴν αἰώνια σωτηρία μας!