Ἅγιος Σιλουανὸς ὁ Ἀθωνίτης: Οἱ Ἅγιοι ἦταν ἄνθρωποι ὅμοιοι μ'ἐμᾶς

«Ἐγὼ τοὺς ἐμὲ φιλοῦντας ἀγαπῶ, τοὺς δὲ δοξάζοντας μὲ δοξάσω», λέγει ὁ Κύριος (πρβλ. Πάρ. ἡ’ 17, Ἃ’ Βασιλ. β’ 30).

Ὁ Θεὸς δοξάζεται μὲ τοὺς Ἁγίους Του καὶ οἱ Ἅγιοι δοξάζονται ἀπὸ τὸν Θεό.

Ἡ δόξα ποῦ δίνει ὁ Θεὸς στοὺς Ἁγίους εἶναι τόσο μεγάλη, ποῦ ἂν ἔβλεπαν οἱ ἄνθρωποι τὸν Ἅγιο ὅπως εἶναι, ἀπὸ τὴν εὐλάβεια καὶ τὸ φόβο θὰ ἔπεφταν καταγῆς, γιατί ὁ σαρκικὸς ἄνθρωπος δὲν μπορεῖ ν’ ἀντέξη τὴ δόξα τῆς οὐράνιας ἐμφανίσεως.

Μὴν θαυμάζετε γί’ αὐτό. Ὁ Κύριος ἀγάπησε τόσο τὸ πλάσμα Του, ὥστε ἔδωσε Ἅγιο Πνεῦμα μ’ ἀφθονία στὸν ἄνθρωπο, καὶ μὲ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα ὁ ἄνθρωπος ἔγινε ὅμοιος μὲ τὸ Θεό.

Γιατί, λοιπόν, ἀγαπᾶ ὁ Κύριος τόσο τὸν ἄνθρωπο; Γιατί εἶναι ἡ Αὐτοαγάπη καὶ ἡ ἀγάπη αὐτὴ γνωρίζεται μόνο μὲ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα.

Μὲ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα γνωρίζει ὁ ἄνθρωπος τὸν Κύριο, τὸ Δημιουργό του, καὶ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα γεμίζει μὲ τὴ χάρη Τοῦ ὅλο τὸν ἄνθρωπο: καὶ τὴν ψυχὴ καὶ τὸ νοῦ καὶ τὸ σῶμα.

Ὁ Κύριος ἔδωσε στοὺς Ἁγίους τὴ χάρη Του κι ἐκεῖνοι Τὸν ἀγάπησαν καὶ προσκολλήθηκαν ὁλοκληρωτικὰ σ’ Αὐτόν, γιατί ἡ γλυκύτητα τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ ὑπερνικᾶ τὴν ἀγάπη γιὰ τὸν κόσμο καὶ τὴν ὀμορφιά του.

Κι ἂν ἔτσι γίνεται στὴ γῆ, τότε στὸν οὐρανὸ οἱ Ἅγιοι εἶναι ἀκόμα πιὸ πολὺ ἑνωμένοι μὲ τὸν Κύριο μὲ τὴν ἀγάπη. Κι ἡ ἀγάπη αὐτὴ εἶναι ἀνείπωτα γλυκειὰ καὶ ἐκχύνεται ἀπὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα κι ὅλες οἱ ἐπουράνιες δυνάμεις μ’ αὐτὴν τρέφονται.

Σὲ πολλοὺς φαίνεται πῶς οἱ Ἅγιοι εἶναι μακριά μας. Ἀλλὰ μακριὰ εἶναι ἀπὸ ἐκείνους ποῦ οἱ ἴδιοι ἀπομακρύνθηκαν, ἐνῶ εἶναι πολὺ κοντὰ σ’ ἐκείνους ποῦ τηροῦν τὶς ἐντολὲς τοῦ Χριστοῦ κι ἔχουν τὴν χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Πόσο εὐτυχισμένοι καὶ καλότυχοι εἴμαστε ἐμεῖς οἱ ὀρθόδοξοι χριστιανοί, ποῦ μᾶς χάρισε ὁ Κύριος ζωὴ μὲ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, καὶ εὐφραίνονται οἱ ψυχές μας. Πρέπει ὅμως νὰ φυλᾶμε μὲ σύνεση τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, γιατί ἀρκεῖ κι ἕνας ἄσκοπος λογισμὸς γιὰ νὰ ἐγκαταλείψη τὴν ψυχή, καὶ τότε στερούμαστε τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, ἐξαφανίζεται ἡ παρρησία ἀπὸ τὴν προσευχή, χάνεται καὶ ἡ σίγουρη ἐλπίδα πῶς θὰ λάβουμε αὐτὸ ποῦ ἐπιζητοῦμε.

Οἱ Ἅγιοι χαίρονται γιὰ τὴ μετάνοιά μας καὶ στενοχωριοῦνται ὅταν οἱ ἄνθρωποι ἐγκαταλείπουν τὸ Θεὸ κι ἐξομοιώνωνται ἔτσι μὲ τὰ ἄλογα ζῶα. Λυποῦνται, γιατί οἱ ἄνθρωποι ζοῦν στὴ γῆ χωρὶς νὰ ξέρουν πῶς, ἂν ἀγαποῦσαν ὁ ἕνας τὸν ἄλλο, θὰ ὑπῆρχε ἐλευθερία ἀπὸ τὴν ἁμαρτία.

Οἱ  Ἅγιοι ἦταν ἄνθρωποι ὅμοιοι μ’ ἐμᾶς. Πολλοὶ ἄπ? αὐτοὺς εἶχαν μεγάλες ἁμαρτίες, ἀλλὰ μὲ τὴν μετάνοια πέτυχαν τὴν Οὐράνια Βασιλεία.

Οἱ Ἅγιοι περπατοῦσαν στὴ γῆ καὶ τὰ χέρια τοὺς ἐργάζονταν, ἀλλὰ τὸ πνεῦμα τοὺς ἔμενε πάντα κοντὰ στὸ Θεὸ κι ὁ νοῦς τους δὲν ἤθελε ν? ἀποσπασθῆ ἀπὸ τὴν μνήμη τοῦ Θεοῦ. Γιὰ χάρη τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ ὑπέμειναν ὅλες τὶς θλίψεις στὴ γῆ καὶ δὲν φοβόνταν κανένα πόνο, κι ἔτσι δόξαζαν τὸν Κύριο. Γί’ αὐτὸ κι ὁ Κύριος τους ἀγάπησε καὶ τοὺς δόξασε καὶ τοὺς χάρισε τὴν αἰώνια Βασιλεία μαζί Του.

http://salpismata.blogspot.com.eg/