Γράφει ὁ Φώτης Μιχαήλ
Καὶ ἔτεκεν τὸν υἱὸν αὐτῆς τὸν πρωτότοκον, καὶ ἐσπαργάνωσεν αὐτόν, καὶ ἀνέκλινεν αὐτὸν ἐν τῇ φάτνῃ, διότι οὐκ ἦν αὐτοῖς τόπος ἐν τῷ καταλύματι. (Λουκ. β,7)
Κανένα πανδοχεῖο καὶ κανένας συγγενὴς δὲν φιλοτιμήθηκε νὰ προσφέρει στὸν Νεογέννητο Χριστὸ τόπο γιὰ φιλοξενία.
Στὴν μικρὴ Βηθλεέμ, γιὰ ὅλους τούς ἀνθρώπους ὑπῆρχε χῶρος. Γιὰ τὸν Πλάστη ὅμως καὶ Σωτήρα, οὔτε μία μικρὴ γωνιὰ δὲν βρέθηκε, παρεκτὸς ἀπὸ τὸ σπήλαιο καὶ τὴν φάτνη!
Σήμερα, στὸ δικό μας κατάλυμα, δηλαδή, στὴν Πατρίδα μας, στὸ χωριό μας, στὶς οἰκογένειές μας, στὶς καρδιές μας, ὑπάρχει ἄραγε διαθέσιμος τόπος γιὰ τὸν Ἐνανθρωπήσαντα Χριστό;
(1). Καὶ πρῶτα-πρῶτα ἂς ρωτήσουμε τὸν ἑαυτό μας.
Ἐμεῖς, οἱ βαφτισμένοι Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, ἔχουμε ἄραγε τόπο γιὰ τὸν Κύριό μας στὸ κατάλυμα τῆς καρδιᾶς μας;
Καθαριζόμαστε ἀπὸ τὰ πάθη, ὥστε νὰ γίνει ἡ καρδιὰ μας φάτνη ἄνετη καὶ ζεστὴ γιὰ τὸν Χριστό, πού γεννιέται;
(2) Εὑρίσκει ὁ Χριστὸς τόπο στὸ κατάλυμα τοῦ δικοῦ μας σπιτιοῦ;
Ἔχει θέση ὁ Χριστὸς στὴν οἰκογενειακή μας ζωή;
(3). Εὑρίσκει ὁ Χριστὸς κατάλυμα μέσα στὸν χῶρο τῆς Ἐκκλησίας;
Εὑρίσκει τόπο νὰ σταθεῖ στοὺς διαθρησκειακοὺς διαλόγους καὶ στὶς σχέσεις μας μὲ τοὺς...
παπικοὺς καὶ τοὺς προτεστάντες;
(4). Εὑρίσκει σήμερα ὁ Χριστὸς κατάλυμα στὸ πνευματικὸ πανδοχεῖο τοῦ Γένους μας, πού εἶναι τὸ σχολεῖο τὸ Ἑλληνικό;
Ποιὰ εἶναι ἡ θέση τοῦ Χριστοῦ στὴν ἀγωγὴ καὶ τὴν ἐκπαίδευση τῆς νεότητας;
(5). Εὑρίσκει ὁ Χριστὸς κατάλυμα στὸ μεγάλο ’’φροντιστήριο’’ τῆς σύγχρονης ἑλληνικῆς οἰκογένειας, πού εἶναι ἡ τηλεόραση;
Ἔχει τόπο ὁ Χριστὸς νὰ ἀναπαυθεῖ στὰ τηλεοπτικὰ προγράμματα καὶ ἰδιαίτερα στὰ προγράμματα ψυχαγωγίας τῶν παιδιῶν;
(6). Εὑρίσκει ὁ Χριστὸς κατάλυμα στὶς ὁλόφωτες πλατεῖες τῶν ἡμερῶν τῶν Χριστουγέννων μὲ τοὺς κλόουν, μὲ τὰ ξωτικὰ καὶ μὲ τοὺς μάγους;
(7). Εὑρίσκει ὁ Χριστὸς κατάλυμα στὴν Βουλὴ τῶν Ἑλλήνων;
Ὑπάρχει τόπος γιὰ τὸν Σαρκωθέντα Λόγο μέσα στὶς καρδιὲς τῶν πολιτικῶν μας ἀνδρῶν, στὶς ἀποφάσεις τους καὶ στοὺς νόμους, πού ψηφίζουν;
Ἐὰν ἀποπειραθοῦμε μὲ στοιχειώδη εἰλικρίνεια, νὰ ἀπαντήσουμε στὰ παραπάνω ἐρωτήματα, τότε θὰ καταλήξουμε στὴν θλιβερὴ διαπίστωση, ὅτι καὶ σήμερα στὴν πολύπαθη Πατρίδα μας παραμονὲς Χριστουγέννων, συνεχίζουμε κατὰ τὰ φαινόμενα καὶ μιλᾶμε τὴν γλώσσα τῆς Βηθλεέμ:
- Δὲν ἔχουμε χῶρο γιὰ Σένα, Χριστέ, στὴν οἰκογένεια.
- Δὲν μποροῦμε νὰ Σὲ φιλοξενήσουμε στὴν κοινωνική μας ζωή.
- Δὲν ἔχουμε γιὰ Σένα κατάλυμα στοὺς νόμους μας καὶ στὰ βουλευτήριά μας.
- Δὲν ἔχουμε τόπο γιὰ Σένα μέσα στὰ σχολεῖα μας.
- Σὲ θέλουμε ἔξω ἀπὸ τὴν προσωπική μας ζωή.
- Δὲν μπορεῖς νὰ μείνεις μαζί μας.
Πρ’ ὅλα αὐτὰ ὀφείλουμε νὰ παραδεχθοῦμε ὅτι, ὅπως πάντοτε, ὑπάρχει καὶ σήμερα ἡ μικρὴ μαγιά, ποὺ λαβώθηκε μέν, ἀλλὰ δὲν πειράχτηκε θανάσιμα ἀπὸ τὰ μικρόβια τοῦ μισόκαλου, δηλαδὴ τὰ πάθη, τὸν εὐδαιμονισμό, τὴν φιλαυτία, τὴν ἐκκοσμίκευση καὶ τὸν οἰκουμενισμό.
Αὐτὴ ἡ μαγιά, μὲ τὴν χάρη τοῦ Θεοῦ, δίνει στὶς ἡμέρες μας τὶς πρῶτες μαρτυρίες, ὅτι ὁ Λαός μας, ’’καθήμενος ἐν σκότει καὶ σκιὰ θανάτου’’ ἐπὶ ἔτη πολλά, ἀρχίζει τώρα καὶ βλέπει ’’φώς μέγα’’. Ἀρχίζει καὶ δείχνει τὴν ἀπογοήτευσή του ἀπὸ τὶς φαῦλες ἐπιλογὲς τοῦ παρελθόντος καὶ στρέφει σιγὰ-σιγὰ τὶς ἐλπίδες του πρὸς τὸν Ἐνανθρωπήσαντα Χριστό.
Ὅσο γιὰ τοὺς συνανθρώπους μας ἐκείνους, ποὺ φέρονται τάχα ἀδιάφορα ἢ ἀκόμα καὶ ἐχθρικὰ ἀπέναντι στὸ γεγονὸς τῆς Βηθλεέμ, φαίνεται πὼς τώρα ἀρχίζουν κι αὐτοὶ –κάτω ἀπὸ τὶς ἀπειλὲς τοῦ πορτοφολιοῦ- νὰ προβληματίζονται καὶ νὰ συσπειρώνονται γύρω ἀπὸ ἀξίες πατροπαράδοτες, ποὺ λησμονήθηκαν: τὴν ἀλληλεγγύη, τὸ φιλότιμο, τὴν συμπόνια, τὴν ἀνθρωπιά.
Ἄλλωστε -ὅπως ἔγραψε κάποιος- τώρα πού μᾶς τελείωσαν τὰ λεφτά, τί μᾶς μένει ἐκτὸς ἀπὸ τὸν Χριστό, γιὰ νὰ ἀκουμπήσουμε ἐπάνω του;
Ὁ πολυαγαπημένος μας Ἅγιος Παΐσιος, σὲ κάποια ἀπὸ τὰ Χριστούγεννα ποὺ μᾶς πέρασαν, εἶπε:
’’Μέγα καὶ παράδοξον θαῦμα τετέλεσται σήμερον. Ἅμα ὁ νοῦς μας εἶναι ἐκεῖ, στὸ «παράδοξον», τότε θὰ ζήσουμε καὶ τὸ μεγάλο μυστήριο τῆς Γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ. Εὔχομαι ἡ καρδιά σας νὰ γίνει Ἁγία Φάτνη καὶ τὸ Πανάγιο Βρέφος τῆς Βηθλεὲμ νὰ σᾶς δώσει ὅλες τὶς εὐλογίες Του’’.
http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου