Τὴν παραπάνω φράση τὴν ἀκοῦμε συχνὰ πυκνὰ ἀπὸ γνωστούς, φίλους, συγγενεῖς καθὼς ἡ συζήτησή μας θὰ στραφεῖ λίγο σὲ πιὸ πνευματικὰ ζητήματα.
Τὸ βασικὸ λοιπὸν ἐπιχείρημα τῶν ἀνθρώπων ποὺ λένε ὅτι ἀπὸ τὴν μία πιστεύουν στὸν Θεὸ καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη δὲν πηγαίνουν στὸν Ἱερὸ Ναὸ γιὰ νὰ συμμετάσχουν στὰ Μυστήρια τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησία μᾶς εἶναι διότι τοὺς ἐνοχλοῦν κάποια πράγματα ὅπως ἡ πολυτέλεια τῶν ναῶν, οἱ ἀντιπαθητικοὶ παπάδες, οἱ ψάλτες, ἡ ἀρχαία γλώσσα (δὲν τὴν καταλαβαίνουν), τὰ μικρόφωνα, τὰ φῶτα, τὸ παγκάρι (ρίχνουν λεφτὰ γιὰ κερί), ἡ ὥρα τέλεσης τῆς Θείας Λειτουργίας, κ.α.
Οἱ ἀφορμὲς σίγουρα εἶναι πολλὲς ὅταν κάποιος ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ νὰ ζήσει ὅπως λέει ἡ Ἐκκλησία. Δυστυχῶς οἱ ἄνθρωποι αὐτοί, θεωροῦν τοὺς ἑαυτοὺς τοὺς ἔξω ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία μιᾶς καὶ δὲν ἀποδέχονται τὸ βασικὸ συστατικό της ἐν Χριστῷ ζωῆς, δηλαδὴ τῆς συμμετοχῆς τοῦ χριστιανοῦ στὰ Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας. Οἱ ἄνθρωποι αὐτοὶ δὲν εἶναι χριστιανοί, τουλάχιστον ὀρθόδοξοι, διότι ἐνῶ (δῆθεν) πιστεύουν δεν ἀκολουθοῦν κανένα λόγο τοῦ Χριστοῦ.
Τὸ θέμα βεβαίως εἶναι ὅτι οἱ περισσότεροι βαπτισμένοι χριστιανοὶ δὲν ξέρουν τί εἶναι ὁ Χριστὸς καὶ τί εἶναι ἡ Ἐκκλησία καὶ τί προσφέρουν ὁ Χριστὸς καὶ ἡ Ἐκκλησία στὸν ἄνθρωπο. Ἔτσι δὲν ἐκκλησιάζονται, διότι οὐσιαστικὰ δὲν ξέρουν τί χάνουν, δὲν γνωρίζουν τί μπορεῖ νὰ τοὺς προσφέρει ἡ μυστηριακὴ ζωή.
Ἡ Ἐκκλησία μᾶς λοιπὸν μὲ ὅλα τα μυστήριά της μᾶς μεταμορφώνει, μᾶς ἁγιάζει, μᾶς φέρνει σὲ κοινωνία μὲ τὸν Θεό. Ἡ συμμετοχὴ μᾶς λοιπὸν στὰ μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας εἶναι τὸ κλειδὶ θὰ λέγαμε γιὰ αὐτὴν τὴν προσωπική μας ἀνάσταση.
Ἡ Ἐκκλησία δὲν ἔρχεται νὰ πάρει ἁπλῶς τὴ θέση τῆς ἰατρικῆς ποὺ ἐξάντλησε ὅλες της δυνατότητές της, ὅπως κάποιοι κακῶς τὴν ἀντιμετωπίζουν. Ἡ Ἐκκλησία ἔρχεται γιὰ νὰ ὁδηγήσει τὸν ἄνθρωπο, τὸν πιστό, στὴν Ἀγάπη, στὸ Φῶς καὶ στὴν Ζωὴ τοῦ Χριστοῦ διὰ τῶν μυστηρίων.
Τὸ νὰ λέμε ὅτι πιστεύουμε στὸν Θεὸ εἶναι εὔκολο, τὸ νὰ πιστεύουμε ὅμως στὸν Θεὸ ὀρθόδοξα καὶ νὰ πράττουμε καὶ τὰ ἀνάλογα ἔργα αὐτὸ εἶναι δύσκολο, ἀλλὰ ὄχι ἀκατόρθωτο.
Ἐὰν ὁ ἄνθρωπος θέλει ὄντως νὰ γνωρίσει τὸν Χριστὸ μπορεῖ νὰ τὸ καταφέρει μέσα ἀπὸ τὸν δρόμο τῆς μυστηριακῆς ζωῆς ποὺ προσφέρει ἡ Ἐκκλησία Του, ἐὰν θέλει νὰ κοροϊδεύει τὸν ἑαυτὸ τοῦ μπορεῖ νὰ ὑποστηρίζει ὅτι μπορεῖ νὰ τὸ πετύχει καὶ μόνος του. Πάντως ἐγὼ κανέναν δὲν γνωρίζω ὁ ὁποῖος νὰ ἁγίασε ἐκτὸς Ἐκκλησίας…(τὸ τρελὸ εἶναι ὅτι μερικοὶ ἄνθρωποι ἀποδέχονται σὰν ἁγίους: τὸν γέροντα Παϊσιο, τὸν γέροντα Πορφύριο κ.α. ὅμως δὲν ἀποδέχονται τὴν ζωή τους!!! Μπερδεμένοι ἄνθρωποι..)
Ὅλα αὐτὰ συμβαίνουν γιὰ ἕναν καὶ μόνο λόγο. Ἐγωισμός. Ὅταν ὃ ἑκάστοτε ἄνθρωπος πιστεύει ὅτι μόνος του μπορεῖ καλύτερα νὰ ἑρμηνεύσει τὶς Γραφές, ὅταν πιστεύει ὅτι οἱ Θεοφόροι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίες εἶναι κατώτεροί του, ὅταν πιστεύει ὅτι εἶναι ἐξυπνότερος, ἀξιοτερος καὶ ἁγιότερος ἀπὸ τοὺς «θρησκόληπτους» ἡλικιωμένους ὅπως τοὺς ὀνομάζει, ὅταν πιστεύει ὅτι δὲν χρειάζεται νὰ μετανοήσει γιὰ τίποτα διότι δὲν ἔχει ἁμαρτίες(!!!) , ὅταν πιστεύει ὅτι ὁ μόνος του θὰ σωθεῖ (ὅτι κι ἂν σημαίνει αὐτὸ γι’ αὐτόν), τότε τὸ κείμενο αὐτὸ μᾶλλον δὲν θὰ τὸν προβληματίσει καθόλου, μᾶλλον ἔχει ἐδῶ καὶ καιρὸ πέσει στὸ βάραθρο τῆς φιλαυτίας καὶ τῆς πλάνης.
Τὸ μεγαλύτερο ἐμπόδιο, ποὺ δὲν ἐπιτρέπει στὸ σύγχρονο ἄνθρωπο νὰ φθάσει στὴ κοινωνία μετὰ τοῦ Θεοῦ εἶναι ἀκριβῶς αὐτό: ὅτι προσπαθεῖ νὰ Τὸν γνωρίσει μὲ λάθος τρόπο, χρησιμοποιώντας λανθασμένα μέσα, ἐκτὸς Ἐκκλησίας. Ἀπορρίπτει τὸ μυστήριο τῆς ἀγάπης καὶ παραμένει θεληματικὰ στὴν ἐπιφάνεια μιᾶς στείρας πίστης ἡ ὁποία στὴν καλύτερη περίπτωση σημαίνει ἁπλὰ «παραδοχὴ τῆς ὕπαρξης τοῦ Θεοῦ» καὶ ὄχι ἐμπιστοσύνη καὶ παράδοση στὴ Θεία Του Πρόνοια.
αρχιμ. Παῦλος Παπαδόπουλος
http://salpismata.blogspot.com.eg/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου