Περί Πνεύματος και Ζωής

Αγαπητοί μου αδελφοί και αδελφές ανοίξτε την καρδιά σας για να χαράξει εκεί το Άγιο Πνεύμα την εικόνα του Χριστού. Τότε θα γίνετε σιγά σιγά ικανοί να έχετε μέσα σας τη χαρά και το πένθος, το θάνατο και την ανάσταση.

Μην έχετε υπερβολική εμπιστοσύνη στην ανώτερη μόρφωση που αποκτήσατε στον κόσμο. Ο πολιτισμός στον οποίο ζούμε είναι κουλτούρα της πτώσεως. 

Ο Θεός δεν δημιούργησε το θάνατο. Αν ο Θεός όπως το λέει ο Χριστός είναι πράγματι ο Θεός του Αβραάμ και του Ισαάκ και του Ιακώβ, αυτοί δεν είναι νεκροί. Για τον Θεό είναι όλοι ζωντανοί. 

Η απελπισία είναι η απώλεια της συνειδήσεως ότι ο Θεός θέλει να μας δώσει την αιώνια ζωή. Ο κόσμος ζει την απελπισία. Οι άνθρωποι έχουν καταδικάσει οι ίδιοι τον εαυτό τους στο θάνατο. Πρέπει να παλέψουμε σώμα προς σώμα με την ακηδία.

Η ζωή του κόσμου οργανώνεται γύρω από μερικά ανθρώπινα πάθη και η πνευματική ζωή βρίσκεται στο περιθώριο. Οφείλουμε να αντιστρέψουμε την κατάσταση αυτή των πραγμάτων, να τοποθετήσουμε την πνευματική ζωή στην καρδιά της ζωής μας. 

Πως μπορούμε να βρούμε το δρόμο μας; Κατά το Ευαγγέλιο ο Χριστός είναι η "οδός" μας.

Κάποτε όταν η αγάπη του Χριστού μας εγγίζει αισθανόμαστε την αιωνιότητα. Αυτό δεν μπορεί να γίνει κατανοητό με τη λογική. Ο Θεός ενεργεί με το δικό Του τρόπο που ξεφεύγει από τη λογική. Δεν πρέπει να είμαστε υπερβολικά λογικοί στη χριστιανική μας ζωή.

Μείνετε στην προσευχή μείνετε στον αγώνα να περάσετε τη μέρα σας χωρίς αμαρτία. Όλα τα υπόλοιπα θα δοθούν από τον Ίδιο τον Θεό. 

Οφείλουμε να είμαστε άκρως ευαίσθητοι στις ανάγκες των άλλων. Τότε θα είμαστε ένα και η ευλογία του Θεού θα μένει πάντοτε μαζί μας. Άφθονη.

Δεν μπορεί κάποιος να αγαπά χωρίς να πάσχει. Η μεγαλύτερη οδύνη είναι να αγαπά μέχρι τέλους. Ο Χριστός αγάπησε τόσο πολύ ώστε παραδόθηκε σε φρικτό θάνατο. Οι Άγιοι το ίδιο. Ο παράδεισος και η κόλαση έχουν πάντοτε το ίδιο τίμημα. Η προσευχή για τον κόσμο είναι καρπός εξαιρετικά βαθιάς και οξείας οδύνης. 

Ιδού το παράδοξο της χριστιανικής ζωής:Διαλέγοντας τα παθήματα του Χριστού για τον κόσμο έχουμε την αίσθηση ότι είμαστε πιο κοντά σε Αυτόν και στην αιώνια ζωή.

Όταν αποφασίζαμε να ακολουθήσουμε τον Χριστό κάθε μέρα της ζωής μας γίνεται μέρα παθημάτων δακρύων και πόνου. Κατά καιρούς εγείρεται το ερώτημα: "Κύριε γιατί μας έπλασες έτσι ώστε να πρέπει να περάσουμε από τόσα παθήματα;" Αδυνατούμε να εννοήσουμε ότι αυτή η αρνητική εμπειρ'ια είναι η οδός της σωτηρίας. 

Η ύπαρξη πάνω στη γη είναι για τον άνθρωπο πόνος χωρίς τέλος. Γιατί υποφέρουμε όλα αυτά; Διότι ο Δημιουργός ήλθε και κατοίκησε μαζί μας. Και τώρα Τον γνωρίζουμε προσωπικά.

Tα παραπάνω αποσπάσματα είναι παρμένα

από το βιβλίο "Περί Πνεύματος και Ζωής"

του Αρχιμανδρίτου Σωφρονίου (Σαχάρωφ)

http://inpantanassis.blogspot.com.eg/