Γερασίμου Φραγκουλάκη
Αρχιμανδρίτη
Στην θεραπεία ενός ανθρώπου στη χώρα των Γαδαρηνών που τον είχε κυριεύσει και τον καταταλαιπωρούσε ο διάβολος αναφέρεται αγαπητοί μου αδελφοί, η σημερινή Ευαγγελική περικοπή. Μια θεραπεία που πραγματοποίησε όπως πάντα, με θαυματουργικό τρόπο ο Κύριος.
Παρά το θαύμα της θεραπείας όμως, δυσάρεστη έκπληξη δημιουργεί το γεγονός ότι, ενώ θεραπεύτηκε ο δαιμονισμένος και το βλέπουν αυτό οι Γαδαρηνοί, όταν συναντιούνται με τον Χριστό, του ζητούν να φύγει, να απομακρυνθεί από την περιοχή. Δεν είναι παράξενο αυτό το γεγονός; Βλέπουν το θαύμα, έχουν κοντά τους τον θαυματουργό Θεάνθρωπο Ιησού και αντί όπως θα ήταν λογικό να θαυμάσουν, να ζητήσουν ίσως και άλλα θαύματα και άλλες γιατρειές, όπως γινόταν κάθε φορά που μάθαινε ο κόσμος πού θα βρισκόταν ο Χριστός,[1] του ζητούν να εγκαταλείψει την περιοχή τους! Παραφρόνησαν όλοι μαζί; Όχι βέβαια! Τα είχαν τετρακόσια. Ήξεραν πολύ καλά τι έκαναν!
Το μυστικό της συμπεριφοράς τους αυτής βρίσκεται στα γεγονότα που ακολούθησαν την θεραπεία του δαιμονιζομένου. Τι ζήτησαν τα δαιμόνια από τον Κύριο; Να μην τα βασανίσει ζήτησαν, γιατί γνώριζαν ότι ήταν ο Υιός του Θεού. Το ομολογούν άλλωστε: "Τι εμοί και σοι, Ιησού, Υιέ του Θεού του Υψίστου; δέομαι σου μη με βασανίσης".[2] (Τι δουλειά έχεις εσύ μ' εμένα Ιησού, Υιέ του Θεού του υψίστου; Σε παρακαλώ μη με βασανίσεις). Και τι θεωρούσαν βάσανο; Να μην τα διατάξει να πάνε στην άβυσσο, σ' αυτό τον υποχθόνιο τόπο, τον ανεξερεύνητο, όπου ο Θεός, όπως λέει ο Απόστολος Ιούδας φυλάττει τους δαίμονες, για να τους κρίνει την μεγάλη ημέρα της κρίσεως.[3] Προτείνουν μάλιστα και λύση. Παρακαλούν τον Ιησού να τους επιτρέψει να μπουν σ' ένα κοπάδι χοίρων, που έβοσκε εκεί δίπλα. Και ο Ιησούς τους το επιτρέπει, όπως ακούσαμε, με αποτέλεσμα να καταληφθούν οι χοίροι από τα δαιμόνια και να πέσουν από τον γκρεμό στο νερό και να πνιγούν.
Μπορεί να σκεφθεί ίσως κάποιος. Μα αφού δημιουργήματα του Θεού είναι και τα ζώα, γιατί επιτρέπει ο Χριστός να υποστούν αυτήν την εξοντωτική ταλαιπωρία οι χοίροι;
Εδώ ακριβώς, στην παρουσία αυτών των ζώων έγκειται και η αιτία που οι Γαδαρηνοί παρακαλούν τον Ιησού να φύγει από την περιοχή τους. Σύμφωνα με τον Ιουδαϊκό Νόμο απαγορευόταν το χοιρινό κρέας και αυτοί έτρεφαν χοίρους. Εξαιτίας αυτής της ανομίας τους βλέπουν τους χοίρους να εξολοθρεύονται με αυτόν τον τρόπο. Και όταν οι Γαδαρηνοί πληροφορούνται αυτό το γεγονός, από τους χοιροβοσκούς, οι οποίοι κατατρομαγμένοι προφανώς στην θέα του πνιγμού των χοίρων έφυγαν, τους κυρίευσε φόβος, γιατί και την παντοδυναμία του Χριστού γνώριζαν, αλλά και φοβήθηκαν μήπως τελικά τιμωρηθούν και για άλλα παραπτώματά τους.[4]
Τα δαιμόνια φεύγουν, μη αντέχοντας την παρουσία του Χριστού. Κι έρχονται οι άνθρωποι, οι Γαδαρηνοί και αυτοί αρνούνται την παρουσία του Χριστού. Δεν τον θέλουν και ας αναγνωρίζουν την δύναμή του, γιατί πάνω απ΄αυτόν, πάνω από το Χριστό έχουν το υλικό τους συμφέρον. Ο Ιησούς Χριστός τους χάλασε τη δουλειά, την παράνομη ενασχόλησή τους με τους χοίρους. Τα γουρούνια τους γι' αυτούς είχαν μεγαλύτερη αξία από τις ευεργεσίες του Χριστού. Τα λεφτά πιο πάνω από το Θεό. Τον διώχνουν. Και ο Χριστός φεύγει. Η σωτηριώδης παρουσία του δεν μένει πουθενά με το ζόρι.[5]
Ο Χριστός διώχνει το διάβολο και οι άνθρωποι διώχνουν τον Χριστό και μένουν με τον διάβολο. Υπάρχουν κάποιοι που δεν εμπιστεύονται το Χριστό. Έχουν αμφιβολίες και επιφυλάξεις απέναντί του. Στην αναμέτρησή τους με τον διάβολο δεν καταφεύγουν στο Χριστό, αλλά μένουν ακάλυπτοι από την θεϊκή του δύναμη.[6]
Η κοινωνία πάντοτε, αλλά ξεχωριστά στην εποχή μας που είναι γεμάτη υλισμό και διαφθορά, ψευτιά και απάτη, χρειάζεται περισσότερο την επίσκεψη του Κυρίου. Θα είναι η μεγαλύτερη ευλογία, αν φτάσει στην αμαρτωλή ψυχή μας, στην δαιμονιζόμενη κοινωνία μας ο Χριστός. Αντίθετα με τους Γαδαρηνούς που τον έδιωξαν για να τους αφήσει ήσυχους στο βούρκο που ζούσαν, εμείς ας τον προσκαλέσουμε και να τον παρακαλέσουμε να μείνει κοντά μας.[7]
Σ' εκείνους που αμφισβητούν ή αρνούνται την ύπαρξη του σατανά, υπενθυμίζουμε αυτό που πολλές φόρες έχει επισημανθεί. Ότι δηλαδή, το πιο μεγάλο κατόρθωμα του διαβόλου, η μεγαλύτερη παγίδα του είναι να πείσει τους ανθρώπους πως δεν υπάρχει κι έτσι να εκτελεί ανενόχλητα το καταστροφικό του έργο. Και δυστυχώς είναι πάρα πολλοί εκείνοι οι οποίοι πέφτουν στα δίχτυα του. Μια απλή ματιά στα γεγονότα που χαρακτηρίζουν την καθημερινότητά μας το βεβαιώνει.
Ηθικές εκτροπές, φρικαλεότητες εγκλημάτων, ο φόβος του θανάτου και της συντέλειας του κόσμου, σατανιστικές λατρείες και παραθρησκευτικά φαινόμενα αποτελούν μορφές δαιμονοποίησης της ζωής του σύγχρονου ανθρώπου, ο οποίος παρότι δουλεύει στον δαίμονα, αρνείται την παρουσία του πεισματικά.[8]
Τόσο πολύ μας έχει ξεγελάσει, που τις μεθοδίες και τις πλεκτάνες του τις θεωρούμε φυσιολογικές.
Κάποτε λέει μια ιστορία από το Γεροντικό, ο μεγάλος ασκητής της ερήμου Όσιος Μακάριος περνούσε με μερικούς μοναχούς από ένα δρόμο και άκουσε ένα παιδί να λέει τα εξής παράξενα λόγια στην μητέρα του:
- Ένας πλούσιος με αγαπά κι εγώ τον μισώ. Ένας φτωχός με μισεί κι εγώ τον αγαπώ.
Ακούοντας ο Μακάριος το παιδάκι, στάθηκε κι έκανε το σταυρό του. Κι οι μοναχοί τότε τον ρώτησαν:
- Πάτερ, τι νόημα είχαν αυτά τα λόγια;
- Εγώ αυτό το νόημα τους βρίσκω, αποκρίθηκε ο Άγιος. Ο Κύριος μας είναι πλούσιος, μας αγαπά κι εμείς οι άνθρωποι δεν θέλουμε να τον ακούσουμε. Ο εχθρός μας ο διάβολος είναι φτωχός και μας μισεί, αλλά εμείς τον θέλουμε.
Αυτό κάνουν πολλοί άνθρωποι σήμερα˙ εγκαταλείπουν τον πλούτο του Χριστού και ακολουθούν την φτώχεια του διαβόλου.
Είναι στο χέρι μας αγαπητοί μου αδελφοί, να αλλάξουμε τα δεδομένα της σχέσης μας με τον Χριστό. Μπορούμε αν το θελήσουμε. Αν το πράξουμε θα ωφεληθούμε, διότι: "Αγαθός Κύριος τοις υπομένουσιν αυτόν, ψυχή η ζητήσει αυτόν αγαθόν"[9] (Αγαθός ο Κύριος σ' εκείνους που τον εμπιστεύονται, στην ψυχή που τον αναζητάει). Αμήν!
[1] Λκ. 6, 18-19
[2] Ο. π. 8, 28
[3] Ιουδ. 1, 6
[4] Νικηφόρου Θεοτόκη, Κυριακοδρόμιον, εκδόσεις Ματθαίου Λαγγή, Αθήναι 1984, τ. Γ΄, σ. 260-261
[5] Αρχιμ. Δανιήλ Γ. Αεράκη, Ο Χριστός χθες και σήμερα, Αθήνα 1993, σ.304
[6] Μητροπολίτου Αχελώου Ευθυμίου (Κ. Στύλιου), Λόγος Ζωής, εκδόσεις Άθως, Αθήνα 2001, σ. 154
[7] Αρχιεπισκόπου Κρήτης Τιμοθέου, Ο Χριστός και η κοινωνία, Β΄ έκδοσις, Ηράκλειον Κρήτης 1981, σ.32
[8] Ευαγγέλου Παχυγιαννάκη πρωτοπρεσβυτέρου, Κυριακάτικες Σκέψεις, έκδοση Ενορίας Αγίας Τριάδος, Αγίου Νικολάου Κρήτης, Ηράκλειο 1998, σ. 154-155
[9] Θρήνοι Ιερεμίου, 3,25
http://hannover-orthodoxie.blogspot.com.eg
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου