Περί της ενότητος της ζωής

Γέροντος Σωφρονίου Σαχάρωφ

Η κατά σάρκα συγγένεια δεν θα έπρεπε να είναι πιο δυνατή, πιο βαθειά, από τη συγγένεια που δημιουργεί το Ποτήριο του Κυρίου. 

Αυτό θα έπρεπε να μας ενώνει απείρως περισσότερο, ώστε όλη η οικογένεια μας να γίνει σαν ένας άνθρωπος που έχει την ίδια ζωή, την ίδια θέληση. Στην περίπτωση αυτή η αδελφική συνεργασία θα είναι σωτήρια για όλους μας. 

Μου φαίνεται πως το γεγονός ότι όλοι εμείς που ζούμε εδώ προερχόμαστε από δέκα και περισσότερες εθνικότητες, είναι μια καλή άσκηση για εμάς. Έχουμε τη δυνατότητα να υπερβούμε πολλούς περιορισμούς, που πολλές φορές οδηγούν σε τραγικές συγκρούσεις μεταξύ των λαών, των εθνών, των τάξεων κλπ. 

Αυτή η ενότητα του πνεύματος γίνεται περισσότερο περίπλοκη, όταν ο αριθμός των προσώπων ξεπεράσει τα δέκα. Τότε αρχίζει η οργάνωση της ζωής. Δηλαδή, επιλέγει η ομάδα αυτή έναν πνευματικό πατέρα και συγκεντρώνονται όλοι γύρω από αυτόν.

Ο ηγούμενος είναι εκείνος που έχει μια γενική θεωρία των πραγμάτων. Ενδέχεται όμως, για άλλες υποθέσεις, να υπάρχουν ανάμεσα στους αδελφούς κάποιοι που να είναι ικανότεροι από αυτόν, πράγμα που μπορεί να δημιουργήσει μια εξαιρετικά λεπτή κατάσταση. Ωστόσο αυτό δεν σημαίνει ότι ο ηγούμενος θα υποτάσσεται σε αυτούς.

Στον βίο του πατριάρχη Βαρνάβα της Γιουγκοσλαβίας έχουμε το εξής παράδειγμα: εμπιστευόταν τα διάφορα λειτουργήματα σε άλλα πρόσωπα, αλλά εκείνος έπαιρνε την τελική απόφαση. Σε αυτόν ανήκε η επιλογή για την κατευθυντήρια γραμμή, είτε στον τομέα του κανονικού δικαίου είτε στον λειτουργικό είτε στην πρακτική ζωή. Έτσι, ανέθετε σε διάφορους υφισταμένους του το έργο της προετοιμασίας των αναγκαίων στοιχείων, σχετικά με εκείνο που είχε να διεκπεραιώσει, έβλεπε καλύτερα τις λεπτομέρειες, το μελετούσε και έπαιρνε την απόφαση.

Αυτό είναι αναγκαίο για να διαφυλαχθεί η ενότητα της ζωής. Όλα τα πράγματα είναι σχετικά και η οργάνωση δεν έχει απόλυτο χαρακτήρα….. Ενδέχεται ο ηγούμενος να γνωρίζει λιγότερα από τους άλλους για κάποιο θέμα. Ωστόσο, σε αυτόν επαφίεται να πάρει την απόφαση. Ο υποτακτικός συμβάλλει, συνεργαζόμενος με τον ηγούμενο, στο να μη διασπασθεί η ενότητα της ζωής, για να διαφυλάσσεται πάντοτε ο συντονισμός των προσπαθειών που καταβάλλουν όλοι. Αυτό είναι ένα πολύ λεπτό σημείο…

Ο καθένας μας μπορεί να έχει ίσως τη γνώμη ότι ο ηγούμενος δεν επέλεξε την καλύτερη γραμμή και να αρχίσει να αντιδρά, να μην υπακούει, να μη συμφωνεί μαζί του κτλ. Ακόμη και στην περίπτωση κατά την οποία ο αδελφός έχει δίκαιο, το αποτέλεσμα θα είναι αρνητικό. Στα σχετικά πράγματα της ζωής αυτής μπορεί να υποστούμε κάποια ζημιά. Αυτή όμως δεν είναι τόσο σοβαρή, όσο αυτή που προκαλεί η πάλη των θελήσεων… 

Η ενότητα αυτή της κατευθυντήριας γραμμής και των θελήσεων είναι απαραίτητη… έτσι πρέπει να βρίσκουμε τρόπους να αποφεύγουμε τις συγκρούσεις… και η ζωή θα διαφυλάξει την επιθυμητή ενότητά της.. Οι εσωτερικές προστριβές είναι εξαιρετικά σοβαρές, διότι εξαιτίας τους το παν καταστρέφεται.

Από το βιβλίο «Οικοδομώντας το Ναό του Θεού»,

Ι.Μ. Τιμίου Προδρόμου, Έσσεξ Αγγλίας

Από το μηνιαίο περιοδικό «Πειραική Εκκλησία» της

Ιεράς Μητροπόλεως Πειραιώς, Τεύχος 271, Ιούνιος 2015

Η/Υ επιμέλεια Νεκταρίας Κυριακούλη

http://inpantanassis.blogspot.com