Του Αρχιμανδρίτου
Γερασίμου Φραγκουλάκη
Σήμερα αγαπητοί μου αδελφοί θέλω να σας εξομολογηθώ κάτι που με αφορά προσωπικά. Φόβος και τρόμος με συνέχει στο άκουσμα της σημερινής ευαγγελικής περικοπής, που αναφέρεται σε μια παραβολή που είπε ο ίδιος ο Κύριος, την γνωστή ως παραβολή των κακών γεωργών.
Έχοντας ο ίδιος οικιοθελώς επιφορτισθεί τον ρόλο του "γεωργού" στο "γεώργιον" της Εκκλησίας μας και ασκώντας το ρόλο του ποιμένος της "λογικής ποίμνης" του Χριστού μας, τρέμω στην ιδέα ότι μπορεί να χαρακτηρισθώ κακός γεωργός.
Αναλαμβάνοντας το ρόλο και τις ευθύνες του "γεωργού" και "ποιμένος" ο κάθε κληρικός προσπαθεί, τουλάχιστον έτσι πρέπει, διδασκόμενος να διδάσκει, τελειούμενος να τελειοποιεί, σωζόμενος να σώζει και αγιαζόμενος να αγιάζει. Η ιεροσύνη δεν είναι μια μαγική ιδιότητα, ούτε ο ιερέας μετατρέπεται σε μάγο, σε γκουρού.
Αυτά έχοντας κατά νου, δεν με τρομάζει η αμαρτωλότητά μου, διότι στην Εκκλησία μας υπάρχει η Μετάνοια και η Εξομολόγηση, με προβληματίζει όμως αν ο αγώνας μου είναι ο αγώνας που πρέπει να κάνω για την βελτίωσή μου, και κατά πόσο η προσπάθεια αυτή της αυτοβελτιώσεώς μου είναι ωφέλιμη για εσάς, που αποτελείτε την "ποίμνη τη λογική", το "άγιον γεώργιον" που η Εκκλησία μας μου έχει αναθέσει να διαποιμένω. Διότι, όπως λέει ο χρυσός στη γλώσσα Ιωάννης ο Χρυσόστομος, ο ιερέας "δεν φτάνει μόνο να φροντίσει για τον εαυτό του, αλλά οφείλει να μεριμνήσει και για τις ψυχές του "ποιμνίου" του. Και αν δεν ήθελε να το κάμει, πηγαίνει στην κόλαση μαζί με τους πονηρούς, όχι για τα δικά του, τα προσωπικά του αμαρτήματα, αλλά για τα αμαρτήματα του ποιμνίου του, στην περίπτωση που δεν έκανε ό,τι εξαρτιόταν από αυτόν για να του μάθει το καλό".[1]
Αδελφοί μου, δεν είναι δύσκολο σε κανέναν κληρικό σήμερα να προσποιηθεί. Και δυστυχώς, είναι αρκετοί εκείνοι οι οποίοι προσποιούνται προκειμένου να έχουν την ησυχία τους και να περνούν καλά, κατά τα ανθρώπινα δεδομένα. Έχει γεμίσει η Ορθόδοξη Εκκλησία από πάσης φύσεως καλούς παππούληδες και γεροντάδες, στερείται όμως σοβαρών "ποιμένων" και διδασκάλων της πίστεως. Είναι πολλοί εκείνοι που έχουν μετατρέψει την ιεροσύνη σε μαγεία και το πετραχήλι τους σε μαγικό ραβδάκι, που τα πάντα τα μετατρέπει σε χρήμα και υλικά αγαθά. Και αυτό είναι κάτι που δυστυχώς έχει απομείνει ως εντύπωση στον περισσότερο κόσμο. Δεν είναι τυχαίο ότι στην πατρίδα μας την Ελλάδα, με την εμφάνιση της κρίσης αυξήθηκαν σημαντικά οι αιτήσεις για χειροτονίες.
Ο κληρικός που με τα λόγια του χαϊδεύει τα αυτιά μας είναι ο καλός, ο άγιος. Αντιθέτως, όποιος έχει λόγο που κάποιες στιγμές μπορεί να μας ελέγχει είναι ο κακός, ο άγριος. Με αυτό τον τρόπο τελικά αποσιωπείται η ουσία του μυστηρίου της Εκκλησίας, που είναι η σωτηρία του ανθρώπου. Από τη στιγμή που κρίνουμε τους ιερείς μόνο με ανθρώπινα κριτήρια καταργούμε την σωτήρια αποστολή της Εκκλησίας.
Ο κληρικός ως πρόσωπο και η ιεροσύνη ως χάρισμα και λειτούργημα υπάρχουν μόνο μέσα στην Εκκλησία. Γι' αυτό όπως λέει ο Άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος δεν μπορεί χωρίς κληρικούς να υπάρξει Εκκλησία, όπως και χωρίς Εκκλησία δεν μπορούν να υπάρξουν κληρικοί.[2]
Από τη στιγμή που ο κάθε κληρικός με τη χειροτονία έλαβε το χάρισμα της ιεροσύνης, παύει να είναι κοινός άνθρωπος. Η ψυχή του κληρικού είναι μια ιερατική ψυχή και το σώμα του ένα ιερατικό σώμα. Είναι φυσικό επακόλουθο επομένως ό,τι λέει και ό,τι πράττει, το λέει και το πράττει ως ιερέας. Αυτό όμως δεν τον διαφοροποιεί όσον αφορά στην προέλευσή του. Όλοι εμείς οι κληρικοί είμαστε "οστούν εκ των οστέων σας και σαρξ εκ της σαρκός σας".
Από εσάς τους λαϊκούς, που αποτελείται το πλήρωμα της Εκκλησίας, από τους κληρικούς πρώτο ζητούμενο είναι να αποπνέουν αγιότητα. Αυτό είναι το ιδανικό και το πρέπον. Πλην όμως όπως παραπάνω είπαμε, οι κληρικοί δεν αποτελούν μια άλλη ξεχωριστή τάξη ανθρώπων, που κατέβηκε από τον ουρανό. Κληρικοί σε όλες τις βαθμίδες είναι τα παιδιά, τα αδέλφια, οι συγγενείς, οι γνωστοί, οι φίλοι των ανθρώπων όλων των βαθμίδων, των στρωμάτων και τάξεων της κοινωνίας μας. Δεν είναι επομένως δύσκολο να αντιληφθούμε ότι, όλα τα καλά, αλλά και τα κακά που έχει η κοινωνία μας τα έχουμε και οι κληρικοί, ως φυσικά και φυσιολογικά μέλη αυτής της κοινωνίας. Κατά συνέπεια μέσα στο χώρο του κλήρου θα υπάρχουν δυστυχώς, και οι παθογένειες που αφορούν στους ανθρώπους. Αυτό είναι ικανό, για να αντιληφθούμε ότι η ποιότητα των κληρικών είναι εφάμιλλη, ίδια με την ποιότητας της κοινωνίας, διότι και οι κληρικοί επαναλαμβάνουμε, αποτελούν μέλη αυτής της κοινωνίας.
Οι αυριανοί κληρικοί και όχι μόνο, και οι επιστήμονες, και οι τεχνίτες, και οι εργάτες θα είναι τα δικά μας παιδιά. Αν θέλουμε λοιπόν να έχουμε σωστούς παπάδες, σωστούς δασκάλους, σωστούς γιατρούς, σωστούς τεχνίτες, σωστούς εργάτες θα πρέπει να διορθώσουμε κάποια πράγματα τα οποία αφορούν τις δομές της κοινωνίας μας. Αλλιώς, τσάμπα θα περιμένουμε. Πρέπει λοιπόν, να καταβάλλουμε προσπάθεια για να διορθώσουμε κάποια κακώς κείμενα της κοινωνίας μας, που όλοι ομολογούμε ότι υπάρχουν. Και το έργο βεβαίως μιας τέτοιας αναμορφώσεως θα πρέπει να ξεκινήσει από τον ίδιο μας τον εαυτό. Λέει ο σύγχρονος Άγιος μας Παΐσιος ο Αγιορείτης: "Διόρθωσε τον εαυτό σου και έτσι διορθώνεται ένα μέρος της κοινωνίας".
Αγαπητοί μου Χριστιανοί, παιδιά μου αγαπημένα, σας προσφωνώ έτσι, διότι παρά την διαφορά ηλικίας που μπορεί να υπάρχει με κάποιους, είμαι ο πνευματικός πατέρας όλων σας. Πρέπει να κατανοήσουμε ότι, η σωτηρία της ψυχής μας θα πρέπει να είναι το πρώτο ζητούμενο για όλους μας. Ελάτε λοιπόν να συνεργαστούμε γι' αυτό. Αυτό μπορούμε να το πετύχουμε μόνο μέσα από την Εκκλησία.
Αντηχούν στ' αυτιά μου τα λόγια του Κυρίου μας: "Καθώς απέσταλκέ με ο Πατήρ, καγώ πέμπω υμάς"[3] (Όπως έστειλε εμένα ο Πατέρας κι εγώ στέλνω εσάς). Ο Κύριος μεταβίβασε ή μάλλον παρέδωσε την αποστολή του αυτή, την οποία του είχε αναθέσει ο Επουράνιος Θεός Πατέρας, στα χέρια του κληρικού. Ο κληρικός είναι απόστολός του, με συγκεκριμένο σκοπό, να συνεχίσει το έργο του.
Έχω πλήρη συνείδηση ότι εσείς είστε: "Σώμα Χριστού",[4] "Πόλις αγία",[5] "Άνω Ιερουσαλήμ",[6] "γένος εκλεκτόν", "βασίλειον ιεράτευμα", "έθνος άγιον", "λαός εις περιποίησιν"[7] "λαός Θεού",[8] " εκκλησία πρωτοτόκων". [9] Γι' αυτό και είπα την αρχή ότι τρέμω στην ιδέα να χαρακτηρισθώ από τον Θεό κακός γεωργός.
Εφόσον, στο θέμα της σωτηρίας έχουμε σχέση αλληλεξάρτησης γι' αυτό και σας προτρέπω και σας παρακαλώ θερμά ελάτε μαζί: Στη λατρεία του Θεού. Στην υγιή διδασκαλία. Στην οργάνωση της φιλανθρωπίας και της κοινωνικής ζωής. Στην προαγωγή της ζωής σύμφωνα με το θέλημα του Χριστού. Στην πνευματική προκοπή. Στον πόλεμο κατά της ασέβειας. Στην υποστήριξη της ευσέβειας.
Με όλα αυτά τα οποία εκθέσαμε, προσπαθήσαμε να ανανεώσουμε ιερές εμπειρίες ξεθωριασμένες στο πέρασμα του χρόνου και να ξαναδούμε τις ευθύνες μας, που οι φροντίδες της ζωής μάς εμποδίζουν να σκεφτόμαστε συχνά.
Δεν αποποιούμαι τις ευθύνες μου. Ομολογώ τις αδυναμίες και ελλείψεις μου και ζητώ την προσευχή και την αγάπη σας. Απλώσετε τα χέρια σας και πάρτε την καρδιά μου. "Αυτό που λέει η καρδιά μου, είναι να την κόψω κομματάκια και να την μοιράσω στον κόσμο", είχε πει σε μια παρέα που τον είχε επισκεφθεί ο Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης. Ελάτε να αγωνισθούμε για να αισθανθούμε κι εμείς το ίδιο μεγαλείο!
Επιδίωξή του καθενός από εμάς τους κληρικούς δεν πρέπει να είναι η προσπάθεια της δημιουργίας του καλού κληρικού, του καλού παππούλη με την κοσμική έννοια, επιδίωξή μας πρέπει να είναι να είμαστε αγωνιστές για την δόξα του Θεού, για την προβολή της Αγίας μας Ορθοδοξίας και για τη σωτηρία της ψυχής.
Σε αυτό τον αγώνα σας καλώ να συστρατευθούμε όλοι. Είναι αγώνας δύσκολος. Θα κλάψουμε, θα πονέσουμε, θα ματώσουμε, θα διωχτούμε, θα συκοφαντηθούμε, θα χλευασθούμε. Να γνωρίζουμε όμως πως ό, τι κι αν γίνει, ό, τι κι αν συμβεί, να έχουμε ακράδαντη την πίστη, ότι στο τέλος θα νικήσει η Ορθοδοξία. Αμήν!
[1] Ιωάννου Χρυσοστόμου, 86η ομιλία στο κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο
[2] ΒΕΠΕΣ 2, 272
[3] Ιωαν. 20, 21
[4] Α΄Κορ. 12, 27
[5] Αποκ. 22, 19
[6] Γαλ. 4,26
[7] Α΄Πετρ. β΄ 9
[8] Ο. π.10
[9] Εβρ. 12, 23
http://hannover-orthodoxie.blogspot.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου