Το κήρυγμα της Κυριακής: Κυριακή Ε΄ Νηστειών

Του Αρχιμανδρίτου Παϊσίου Λαρεντζάκη

Ιεροκήρυκος της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Κρήτης

Καθώς ο Κύριος ανέβαινε προς τα Ιεροσόλυμα μαζί με τους Μαθητές του και ήταν απορροφημένος στις βαθιές και συγκλονιστικές σκέψεις των παθημάτων του, κάποια, φαίνεται, ακαθόριστη και ασύλληπτη λάμψη, η λάμψη του μαρτυρίου, ακτινοβολούσε η αγία του μορφή. Οι Μαθητές χωρίς κι αυτοί να μπορούν να καταλάβουν αυτό που έβλεπαν σε βάθος, «ἐθαμβοῦντο», μάς λέει ο ιερός Ευαγγελιστής. Είχαν καταλειφθεί από κάποιο θάμβος, από κάτι σαν έκσταση και βαθύ θαυμασμό. Τον ακολουθούσαν χωρίς να τολμούν να τον διακόψουν από εκείνη την περισυλλογή.

Σαν κάτι όμως να απέσπασε τον Κύριο από τις σκέψεις του αυτές. Τότε κάλεσε τους Μαθητές κοντά του και άρχισε να τους αποκαλύπτει με λεπτομέρεια αυτή τη φορά, όσα έμελλε να υποστεί στα Ιεροσόλυμα. «Να, είπε, ανεβαίνουμε στα Ιεροσόλυμα και ο Υιός του ανθρώπου θα παραδοθεί στους αρχιερείς και γραμματείς, οι οποίοι και θα τον καταδικάσουν σε θάνατο και θα τον παραδόσουν στους στρατιώτες. Θα τον εμπαίξουν, θα τον μαστιγώσουν και θα τον θανατώσουν. Την τρίτη όμως ημέρα θα αναστηθεί». Παρ’ όλη τη σαφήνεια με την οποία μίλησε ο Κύριος, οι Μαθητές δεν μπόρεσαν να καταλάβουν καθαρά τα λόγια αυτά του Ιησού. Διαισθανόταν βέβαια ότι κάτι το συγκλονιστικό θα συνέβαινε στον Διδάσκαλο, ο οποίος μετά απ’ αυτό θα γινόταν ο βασιλιάς των Ιουδαίων.

Κι ενώ οι Μαθητές βρισκόταν μέσα στις σκέψεις αυτές, δύο απ’ αυτούς, οι αδελφοί Ιάκωβος και Ιωάννης, επηρεασμένοι από τα εβραϊκά όνειρα της μεσσιανικής βασιλείας και δόξας έσπευσαν να υποβάλουν το άκαιρο και παράλογο αίτημα. «Κύριε, του είπαν, όταν ως ένδοξος βασιλιάς καθίσεις στο βασιλικό θρόνο της Ιερουσαλήμ, δώσε μας να καθίσουμε και εμείς ο ένας στα δεξιά σου και ο άλλος στα αριστερά σου». Ενώ ο Κύριος την ώρα εκείνη έβλεπε τρείς σταυρούς εκείνοι ονειρευόταν βασιλικούς θρόνους. Ο Κύριος έβλεπε το βάπτισμα του αίματος, το πικρό ποτήριο του μαρτυρίου, την απερίγραπτη ταπείνωσή του για τη σωτηρία του αμαρτωλού ανθρωπίνου γένους και εκείνοι επιζητούσαν επευφημίες  και θριάμβους δόξας. «Δεν ξέρετε τι ζητάτε», του είπε.

Οι άλλοι δέκα Μαθητές αγανάκτησαν εναντίον των δύο αδελφών. Τους έθιξαν τα λόγια τους. Διότι έσπευσαν να ζητήσουν πρωτεία και κατά κάποιο τρόπο να τους παραμερίσουν. Κι ίδιοι είχαν τις δικές τους φιλοδοξίες, όπως ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης.

Κάλεσε τότε με στοργή ο Κύριος και τους δώδεκα Μαθητές και τους έδωσε συμβουλές αιωνίου κύρους. Τους είπε: «Σε σας δεν πρέπει να παρατηρούνται εγωιστικές και κενόδοξες επιδιώξεις, όπως συμβαίνει με τους ανθρώπους του κόσμου, που επιζητούν αξιώματα και εξουσίες. Αλλά όποιος από σας θέλει να αναδειχθεί πράγματι μέγας, πρέπει να γίνει υπηρέτης και να σας εξυπηρετεί με αγάπη και ταπείνωση. Όποιος από σας θέλει να αναδειχθεί πρώτος πρέπει να γίνει δούλος όλων και να συμπεριφέρεται με ταπεινοφροσύνη, με υπομονή και υπακοή, όπως ο δούλος». Ως άριστο παράδειγμα ταπεινοφροσύνης και εξυπηρέτησης πρόβαλε ο Κύριος τον εαυτό του. «Ο Υιός του ανθρώπου, είπε, δεν ήλθε για να εξυπηρετηθεί από τους ανθρώπους, αλλά να εξυπηρετήσει τους ανθρώπους και να δώσει τη ζωή του λύτρο και αντάλλαγμα για να τους ελευθερώσει από την ενοχή της αμαρτίας και αιώνιο θάνατο».

Συγκινητικά τα λόγια αυτά του Κυρίου μας. Καταπληκτικό και διδακτικό το παράδειγμά του. όλη του την ζωή την πέρασε με ταπείνωση και αφάνεια, χωρίς επίδειξη και επιδίωξη κοσμικής εξουσίας. Σαν δούλος εξυπηρετούσε πάντοτε τους ανθρώπους, προσφέροντάς τους θεραπεία, παρηγοριά, οδηγώντας τους στο φως της αλήθειας. «Πρᾷος καί ταπεινός τῇ καρδίᾳ» μάς έδειξε με το παράδειγμά του τον δρόμο που οδηγεί στην αληθινή δόξα. Αλλά εμείς οι άνθρωποι μοιάζουμε με τους Μαθητές του που δεν είχαν φωτισθεί ακόμη από το Άγιο Πνεύμα. Πολλές φορές τους ξεπερνάμε σε μια νοσηρά επιδίωξη μάταιης δόξας. Αισθανόμαστε να μάς φλογίζει ο πόθος για να αποκτήσουμε με κάθε τρόπο θέσεις και αξιώματα, να διακριθούμε μέσα στην κοινωνία και να ανεβούμε υψηλότερα από τους άλλους. Θέλουμε να ακούμε επευφημίες και επαίνους, να απολαμβάνουμε το λιβάνι της κολακείας, να έχουμε στην εξουσία μας τους άλλους για να υπακούουν στις διαταγές μας. Επιδιώκουμε γνωριμίες και συναναστροφές με υψηλά πρόσωπα με την απατηλή ιδέα ότι παίρνουμε έτσι και εμείς τιμή και δόξα.

Πολλές φορές δεν διστάζουμε, δυστυχώς να προσφεύγουμε για την ικανοποίηση των φιλοδοξιών μας σε παράνομα και ελεεινά μέσα. Παραμερίζουμε ανθρώπους ικανότερους από εμάς και με περισσότερα από εμάς δικαιώματα, αγνοούμε συναδέλφους με προσόντα, καταφεύγουμε σε γνωστούς και αγνώστους δια να μεσιτεύσουν για χάρη μας. Με μια τέτοια συμπεριφορά η φιλοδοξία μάς ωθεί και σε αδικίες. Και παρ’ όλα αυτά δεν επιτυγχάνουμε πάντοτε το σκοπό μας και γευόμαστε την πικρία της απογοήτευσης. Αλλά κι αν ακόμη επιτύχουμε, πάλι δεν μένουμε ικανοποιημένοι, γιατί μέσα μας θα υπάρχει το κενό και το ακόμη χειρότερο η τύψεις της συνειδήσεως.

Πότε θα πεισθούμε και θα παραδεχθούμε ότι όχι με παράλογες φιλοδοξίες και παράνομα μέσα θα πετύχουμε την αληθινή δόξα, αλλά με την ταπεινοφροσύνη και την πρόθυμη εξυπηρέτηση των συνανθρώπων μας; Αυτό το παράδειγμα κι αυτή την εντολή μάς έδωσε ο Κύριο της δόξης και ως χριστιανοί οφείλουμε να ακολουθήσουμε. Αμήν.