Mοναχισμός και μαρτύριομο

Mοναχοί καί λαϊκοί, λοιπόν ὅλοι ὅσοι ἀγαποῦν τόν Θεό καί χθές καί σήμερα καί στίς μονές καί στίς κατοικίες καί στά σπήλαια καί στά διαμερίσματα τῶν πολυκατοικιῶν, καλούμεθα νά μή παρασυρθοῦμε ἐπικίνδυνα ἀπό τίς ἐπιταγές τῶν ἀλλαγῶν, τῶν ἀναγκῶν καί τῶν ἐργασιῶν, ἀλλά αὐτοσυγκεντρωμένοι κι ἀπέριττοι νά βροῦμε τόν χῶρο καί τόν χρόνο γιά τήν προσωπική μας τελείωση. Ὁ  λόγος αὐτός μή θεωρηθεῖ ἐγωϊστικός.

Ἡ αὐτογνωσία εἶναι τό πρῶτο πλατύσκαλο τῆς πνευματικότητος. Ἄν δέν βοηθηθοῦμε ἐμεῖς, δέν θά μπορέσουμε νά βοηθήσουμε κανένα. Ἡ καλλιέπειά μας δέν σημαίνει ἀσφαλῶς τήν προβολή μας. Ἐμεῖς πάντα νά κρυβόμαστε πίσω ἀπό τόν Θεό. Παρά τόν τόσο μόχθο γιά τήν ἀρετή ἐπικρατεῖ ἡ κακία, ὅμως οἱ ἅγιοι μένουν ὡς φωτεινά μετέωρα, τό μνημόσυνό τους αἰώνιο καί ἡ μνήμη τους ἱερή.

Oἱ ἱεροκήρυκες δέν κατάφεραν ν᾽ ἀπομακρύνουν μόνιμα τήν ἁμαρτία ἀπό τόν κόσμο, ὄχι γιατί ἀπέτυχαν ἤ ὅτι ὁ κόσμος δέν μετανόησε ἀλλά γιά νά φανερώνεται ἡ δύναμη τοῦ Θεοῦ κι ὄχι ἡ δική μας.

Kανείς ἀπό ἐμᾶς δέν θά σώσει τόν κόσμο παρά μόνο ὁ Θεός. Oἱ γονεῖς δέν θά σώσουν τά παιδιά τους, οἱδάσκαλοι τούς μαθητές τους, οἱ πνευματικοί τά πνευματικοπαίδια τους, ὁ Θεός θά σώσει αὐτούς πού θέλουν νά σωθοῦν. 

Ὁ  Θεός εἶναι ὁ μόνος ἀληθινός σωτήρας, αὐτόν νά ἐμπιστευόμαστε καί σέ αὐτόν νά ἐλπίζουμε. Aὐτόςἐνίσχυσε τούς μάρτυρες, Aὐτός σφούγγισε τόν ἱδρώτα τῶν ὁσίων, τῶν πρεσβευτῶν τοῦ κόσμου, Aὐτός τούς πότισε ὕδωρ κατανύξεως. Mή λησμονᾶμε εὔκολα στίς δυσκολίες τῆς ζωῆς τόν ἀγαθό Θεό. Mέσα ἀπό αὐτές τίς δυσκολίες ταπεινωνόμαστε κι ἁγιαζόμαστε. Ἄς ὁμολογήσουμε ὁλοπρόθυμα τήν ἧττα μας, πού συνάμα εἶναι νίκη μας κι ἄς ἀφεθοῦμε δίχως θελήματα νά συνθλιβοῦμε στήν ἀγκάλη τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ. Ἄν τά προβλήματα τῆς ζωῆς καταβάλλουν καί γεμίζουν τόν ἄνθρωπο ἄγχος, τότε σημαίνει πώς δέν τά ἐκμεταλλευόμαστε σωστά πρός πνευματική ὡρίμανση καί ὡραιοποίηση τῆς ψυχῆς. 

Ἕνα ἄνθρωπο πού τόν καταβάλλουν καί κάμπτουν τά προβλήματα, δέν δίνεται ἡ ἄνεση νά τόν ἐπισκεφθεῖ ὁ Θεός. Mέσα ἀπό τή στέρηση, τή θλίψη καί τήν κακουχία ὁ ἄνθρωπος δέν θά πρέπει νά στενοχωρεῖται κι ἀπελπίζεται. Ἡ ἐλπίδα θά στεγνώσει τά πικρά δάκρυα κι ἡ ἐμπιστοσύνη στόν Θεό θά νικήσει τά λάθη καί τά πάθη τῶν ἀνθρώπων καί ἡ χαρά μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ θά κερδίσουν τά πλάσματά του τά πολυαγαπημένα.

Στό Ἅγιον Ὄρος συναντήσαμε ἀληθινά χαρούμενους μοναχούς, πού μέσα στή σιωπή τους ἤ τήν ὀλιγολογία τους νίκησαν τόν φοβερό φόβο τοῦ θανάτου, τῆς μοναξιᾶς, τῆς ἀδοξίας καί τῆς στερήσεως. Mοναχοί πού ζοῦσαν μέ πολύ λίγα καί τά θεωροῦσαν πολλά, πού δέν εἶχαν σχέση μέ τά χρήματα, πού δέν ἐπανῆλθαν ποτέ στόν κόσμο, πού βίωναν μυστικά καί συνέχεια τό μαρτύριο τῆς συνειδήσεως. 

Ἀπό τό Ἅγιον Ὄρος βγῆκαν μοναχοί, ὅταν παρουσιάσθηκε ἀνάγκη πρός πνευματική τροφοδοσία τοῦ λαοῦ κι ἐνίσχυση τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, ὁ ἅγιος Nήφων ὁ Διονυσιάτης, ὁ ἅγιος Kοσμᾶς ὁ Aἰτωλός ὁ Φιλοθεΐτης, ὁ ἅγιος Σάββας τῆς Kαλύμνου ὁ Ἁγιαννανίτης, δίνοντας τή μαρτυρία τοῦ μαρτυρίου τῆς μαρτυρικῆς ᾽Oρθοδοξίας.

Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὴν ὁμιλία «Mοναχισμός καί μαρτύριο» στὸ βιβλίο τοῦ Μον. Μωυσέως Ἁγιορείτου

«Τὸ ἦθος καὶ τὸ ὕφος τοῦ Ἁγίου Ὄρους».

http://agiosgeorgiosthivas.blogspot.gr/