Μακροθυμώ, υποχωρώ, συγχωρώ -τρεις βασικές συνιστώσες της αποδοχής του συνανθρώπου μας.

Στεκόμαστε «υπεράνω», κοιτάζοντάς τον «αφ' υψηλού», βέβαιοι για την ανωτερότητά μας; 

Στεκόμαστε «πιο μπροστά» του, όταν βλέπουμε να λυγίζει από το βάρος της οικονομικής ανέχειας μέσα σε μια κοινωνία που αναγνωρίζει όσους ευημερούν οικονομικά; 

Στεκόμαστε «πιο πίσω» του, όταν αναγνωρίζουμε ζηλόφθονα την εμφανή του ανωτερότητα; 

Ή μήπως στεκόμαστε «στο πλάι» του, χαιρόμαστε στη χαρά του, συμπάσχουμε στη θλίψη του, καυχόμαστε για τις αρετές του σαν να ήταν παιδί μας, συντρέχουμε στις δυσκολίες του σαν να ήταν αδελφός μας και σεβόμαστε την παρουσία του σαν να ήταν πατέρας μας; 

Η αποδοχή του συνανθρώπου μας «είναι μια στάση στο πλάι»· μια στάση που αγκαλιάζει το διπλανό τον «πλησίον» και αναγνωρίζει την αξία του. 

«Αποδέχομαι» σημαίνει μακροθυμώ όταν με δυσκολεύει, υποχωρώ όταν αισθάνομαι ότι με αδικεί, συγχωρώ όταν νιώθω την παρουσία του να με συνθλίβει. Τρία ρήματα: μακροθυμώ, υποχωρώ, συγχωρώ -τρεις βασικές συνιστώσες της αποδοχής του συνανθρώπου. 

«Μακροθυμώ» δεν σημαίνει υπομένω ή ανέχομαι - στέκομαι δηλαδή αναγκαστικά κάτω από τη συντριπτική παρουσία του πλησίον.

 Μακροθυμώ σημαίνει δίνω χρόνο στη σχέση μου με το διπλανό μου, ώστε να καταλάβει αυτός το λάθος του, ή να αισθανθώ εγώ την υπαιτιότητά μου· σημαίνει πως δεν αντιδρώ βίαια και «εν βρασμώ», αλλά αφήνω το χρόνο και το Θεό να με οδηγήσουν στην αποκάλυψη των αιτίων που προκάλεσαν μια σύγκρουση, και της ωφέλειας που μπορεί να προκύψει τελικά από αυτήν. 

«Υποχωρώ» σημαίνει κάνω λίγο πίσω το εγώ μου. Αρνούμαι τον εγωκεντρισμό μου, «μεριάζω» (κάνω χώρο) στην καρδιά μου για να χωρέσουν μέσα μου όλα: η στεναχώρια που μου προξενεί ο διπλανός μας, η φιλία μας που δοκιμάζεται, η συγγνώμη που του οφείλω, ο θυμός που δεν πρέπει να αφήσω να εκδηλωθεί, η αγάπη που δεν καλλιεργώ όσο θα 'πρεπε. 

«Συγχωρώ» σημαίνει να μπορώ τελικά να χωράω μέσα στο τόπο της καρδιάς μου μαζί με τον συνάνθρωπό μου· να έχω τόσο συστείλει το εγώ μου, ώστε όχι μόνο να έχω κάνει χώρο για το διπλανό μου, αλλά και να τον προσκαλώ στην καρδιά μου, να τον αποδέχομαι, να τον φιλοξενώ στον τόπο της. 

Ο στίβος του καθημερινού μας βίου δεν ορίζεται μόνο με λόγια. Θέλει αγώνα, άσκηση και άθληση. Αυτή είναι η δυσκολία του  αυτή και η γοητεία του.

http://psigmataorthodoxias.blogspot.gr/