Εντός του πνευματικού χώρου της Εκκλησίας δεν υπάρχουν φυλετικές, ταξικές και λοιπές διαφορές, διότι ο απόστολος Παύλος γράφει στους Γαλάτες: «Δεν είναι πλέον Ιουδαίος ουδέ Έλλην, δεν είναι δούλος ουδέ ελεύθερος, δεν είναι άρσεν και θήλυ· διότι πάντες σεις είσθε εις εν Χριστώ Ιησού» (3:28). Δηλαδή, διαφορές που έχουν την αρχή τους στα εξωτερικά χαρακτηριστικά γνωρίσματα, είτε είναι επίκτητα ή μη, και τα οποία αποτελούν για κάποιους κριτήρια διαχωρισμού των ανθρώπων δήθεν σε «ανώτερους» και «κατώτερους». Διότι εν Χριστώ, όλοι οι πιστοί είμαστε ένας άνθρωπος, διατηρώντας βέβαια τα εξωτερικά αυτά γνωρίσματα, όπως και την προσωπικότητά μας. Ακριβώς όπως στο ανθρώπινο σώμα, το οποίο είναι μεν ένα, αλλά κάθε μέλος του έχει ιδιαίτερα χαρακτηριστικά προς ιδιαίτερη εργασία.
Διότι το να είμαστε οι πιστοί «εις» γίνεται στα πλαίσια «εν Χριστώ», που δεν είναι άλλο από την ομοίωσή μας με τον Θεό.
Παρόλα αυτά, υπάρχουν διαφορετικές «ποιότητες» μεταξύ των πιστών. Αυτές οι «ποιότητες» διαμορφώνονται από την στάση των ίδιων των πιστών και από το είδος της σχέσης τους με τον Θεό. Είναι δηλαδή, κάτι το οποίο εξαρτάται αποκλειστικά από τον άνθρωπο. Ανάλογα με την πνευματική του ηλικία, διαμορφώνει την σχέση του με τον Θεό. Παρακάτω, θα δούμε πως το αναλύει ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής. Ο όρος «τάξη» που χρησιμοποιεί, εκφράζει όχι την τάξη με την εξωτερική έννοια, αλλά με την εσωτερική διάθεση του πιστού που βασίζεται αποκλειστικά στις επιλογές του, όπως άλλωστε προκύπτει από τα γραφόμενα παρακάτω.
«Πιστούς και ενάρετους και γνωστικούς ονόμαζε εκείνους που πρωτοέμπαιναν στην πίστη, εκείνους που προχωρούσαν και στους τέλειους· με άλλες λέξεις τους δούλους, τους μισθωτούς και τους υιούς, τις τρεις τάξεις εκείνων που σώζονται. Δούλοι είναι οι πιστοί που από φόβο των απειλών εκτελούν τις προσταγές του Κυρίου και παιδεύονται καλοδιάθετα σε ό,τι τους έχει ο Κύριος εμπιστευθεί. Μισθωτοί, όσοι από τον πόθο των υποσχεμένων αγαθών σηκώνουν με υπομονή το βάρος και την κάψα της ημέρας, δηλαδή τη θλίψη την έμφυτη και στον ίδιο ζυγό δεμένη με τη ζωή αυτή εξαιτίας της προπατορικής καταδίκης, και τους πειρασμούς της για χάρη της αρετής· είναι ακόμη όσοι με δική τους σοφή γνώμη αλλάζουν ζωή με ζωή, την τωρινή με τη μελλοντική. Και είναι υιοί, εκείνοι που μήτε από το φόβο των απειλών μήτε από τον πόθο των υποσχεμένων, αλλά με τον τρόπο και την έξη της αυτόγνωμης ψυχικής ροπής και διάθεσης προς το αγαθό δεν χωρίζονται από τον Θεό ποτέ. Είναι η περίπτωση του γιού εκείνου, που άκουσε το λόγο· «Παιδί μου, συ είσαι πάντα μαζί μου και τα δικά μου όλα είναι δικά σου». Αυτό το αποχτούμε εμείς ενδεχόμενα, κατά τη θέση μας μέσα στη χάρη· ο Θεός το έχει και το πιστεύουμε από τη φύση του και κατά λογική συνέπεια. Ας μη λείψομε λοιπόν από την αγία Εκκλησία του Θεού, αφού παρέχει τόσο πλήθος μυστηρίων για την σωτηρία μας κατά την τάξη των Θεϊκών συμβόλων που ζωντανεύουν σε αυτή. Με αυτά καθέναν από μας, όταν μάλιστα ζει σωστά, τον ολοκληρώνει ανάλογα με το χαρακτήρα του σύμφωνα με το πρότυπο του Χριστού και – αποτέλεσμα ζωής χριστιανικής- οδηγεί στη φανέρωση το δώρο της υιοθεσίας που δόθηκε με το άγιο Βάπτισμα και με τη χάρη του αγίου Πνεύματος. Ας παρουσιάσουμε λοιπόν τους εαυτούς μας με όλη τη δύναμη και την προθυμία μας άξιους των θεϊκών δωρεών κι ας ευχαριστήσομε το Θεό με τα καλά μας έργα».
(Απόσπασμα από την «Μυσταγωγία», Φ. ΕΠΕ 14, σελ. 151-153).
http://exprotestant.blogspot.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου