Το πρόσωπο της δαιμονικής βίας.

Ομότιμος Καθηγητής Θεολογικής Σχολής Πανεπιστημίου Αθηνών Ιωάννης Κορναράκης 

Η δαιμονική βία είναι πολυδύναμη και πολυπρόσωπη! Δεν έχει μία μόνο ή δύο ή τρεις ικανότητες. Όπου στοχεύει, κατορθώνει και τα βγάζει πέρα λόγω ακριβώς της… βίας που χρησιμοποιεί! Εξάλλου κάθε βίαιη ενέργειά της έχει το δικό της συγκεκριμένο πρόσωπο!

Ο πολυδύναμος και πολυπρόσωπος χαρακτήρας της δαιμονικής βίας απορρέει ασφαλώς από το θεμελιώδες σατανικό στοιχείο του δαιμονικού εγκεφάλου, την απάτη!

Σε πολλές περιπτώσεις, που δεν έχει ανάγκη από τη μάσκα και το προσωπείο, η δαιμονική βία ενεργεί με ασύστολη διαφάνεια. Αποκαλύπτει ελεύθερα την ωμότητα, την αγριότητα και τη φρίκη του σατανικού της προσώπου.

Αλλά, στις πιό πολλές περιπτώσεις, η δαιμονική βία ενεργεί, όπως και στην περίπτωση της πτώσεως του αδαμικού ζεύγους, με το προσωπείο και τη μάσκα της απάτης! Φροντίζει δηλ. να διοχετεύει τον καταστροφικό δαιμονικό της δυναμισμό στη λειτουργία και τον τρόπο ζωής του ανθρωπίνου προσώπου αθόρυβα, χωρίς δυνατότητα άμεσης αναγνωρίσεώς της από το πρόσωπο αυτό.

Πολλές, καθ’ εαυτές ανθρώπινες, ψυχικές και πνευματικές, λειτουργίες, πολλές φυσιολογικές ανθρώπινες ενέργειες και καταστάσεις, εμπλέκονται στην υπηρεσία της δαιμονικής βίας εντελώς ανύποπτα. Με τη βασική μέθοδο της απάτης, που χρησιμοποίησε, με τόση επιτυχία, στο διάλογό της με την Εύα, η δαιμονική βία, καταφέρνει συχνά να ενεργεί, μέσα στο χώρο λειτουργίας, ζωής και υπάρξεως του ανθρωπίνου προσώπου, σαν νοικοκυρά του σπιτιού, χωρίς το πρόσωπο αυτό να έχει τη διακριτική ικανότητα να αντιληφθεί, ότι δεν είναι αυτό ο κύριος του σπιτιού του αλλά κάποιος άλλος!

*

Άλλωστε, η πιό κλασσική περίπτωση εξαπατήσεως του ανθρωπίνου προσώπου είναι ακριβώς εκείνη, κατά την οποία, το πρόσωπο αυτό, υποστηρίζει με επιμονή (και φανατισμό) την ανυπαρξία του γεννήτορα της δαιμονικής βίας, του διαβόλου

Αλήθεια! Σ’ ένα μεγάλο πλήθος ανθρώπων (ακόμη και χριστιανών;), κάθε

λόγος για δυνάμεις και ενέργειες δαιμονικές, κάθε αναφορά στον πατέρα και αρχηγό αυτών των καταστροφικών, για το ανθρώπινο γένος, συνεπειών της κυριαρχίας του “άρχοντος του σκότους του αιώνος τούτου”, σ’ ολόκληρη την οικουμένη, προκαλεί την περιφρόνηση, από μέρους τους, γι’ αυτούς τους ανθρώπους, που κάνουν ένα τέτοιο λόγο ή μια τέτοια αναφορά!

Οπωσδήποτε, εγκατεστημένη συχνά άνετα η δαιμονική βίο, μέσα στον οίκο του ανθρωπίνου προσώπου, μετά την πράξη της παραβάσεως της εντολής του Θεού, πείθει αβίαστα το πρόσωπο αυτό, ότι είναι εντελώς… ανύπαρκτη!

Έτσι οι περισσότεροι άνθρωποι δεν πιστεύουν στην ύπαρξη του γενάρχη της δαιμονικής βίας. Δεν παραδέχονται ότι μπορεί να παρεμβαίνει στη ζωή τους και να τους επηρεάζει αποφασιστικά.

Ο πονηρός αυτός γενάρχης, αφού πρώτα, μ’ ένα ξεφάντωμα εκκωφαντικού δαιμονικού χορού, στο παλκοσένικο του Μεσαίωνα, παρουσίασε, “επί θρησκευτικής” κυρίως σκηνής, όλα τα δαιμονικά και φρικιαστικά του κατορθώματα, ύστερα προσπάθησε και επέτυχε να γελοιοποιηθούν όλα αυτά τα σκοτεινά και εγκληματικά έργα του, έτσι, ώστε η παρουσία του και η κακοποιός του δράση να “διασκεδασθεί”, στο πνεύμα πολλών ανθρώπων, ως συνηθισμένος θρησκευτικός φανατισμός και νοσηρή θρησκοληψία, ως ψυχική αρρώστεια και παραλήρημα σχιζοφρενικού εγκεφάλου.

Έτσι κατάφερε να αποδυναμωθεί, στο πνεύμα πολλών ανθρώπων, κάθε καταστροφική σατανική του ενέργεια και παρουσία, στο επίπεδο της δεισιδαιμονίας και της αφελούς θρησκόληπτης συμπεριφοράς.

Από τότε, κυρίως, κάθε λόγος για σατανικές παρεμβάσεις στη ζωή του ανθρώπου, κάθε ιδέα για την πραγματική ύπαρξη του αρχηγού των σκοτεινών δαιμονικών δυνάμεων, απηχεί, σύμφωνα με την άποψη πολλών ανθρώπων, καθυστερημένες μεσαιωνικές αντιλήψεις και φαντασιώσεις, πρωτόγονες ιδέες και νοοτροπίες ενός παρωχημένου σκοτεινού παρελθόντος του ανθρωπίνου βίου.

Ιδιαίτερα σήμερα, ισχυρίζονται πολλοί, που το ανθρώπινο πνεύμα “φωτίσθηκε” και ανοίχθηκε σε προοπτικές συνεχούς επιστημονικής εξελίξεως και προόδου, κάθε λόγος για το σατανά και την επίδρασή του στην ανθρώπινη ζωή, επιστρέφει την εποχή μας πολύ πίσω, σε χρόνους μακρινούς, που οι πρωτόγονοι και καθυστερημένοι, πνευματικά και διανοητικά, άνθρωποι, έβλεπαν μπροστά τους μόνο δαιμόνια και δαιμονικές παρεμβάσεις στη ζωή τους.

Σήμερα όμως, αν κάτι μπορεί να είναι σίγουρο, ισχυρίζονται πάντοτε οι ίδιοι άνθρωποι, είναι ότι ο άνθρωπος απελευθερώθηκε από τις σκοτεινές και αστείες αυτές προλήψεις και δεισιδαιμονίες του παρελθόντος.

*

Τέτοιες “προοδευτικές” και…αποδεικτικές της απελευθερώσεως του ανθρωπίνου πνεύματος, από δαιμονικές επιδράσεις, πεποιθήσεις και παγιωμένες αντιλήψεις, αποτελούν ασφαλώς τις πιό σίγουρες δαιμονικές επιδράσεις!

Αναμφίβολα ο διάβολος παίζει, με τον καλύτερο τρόπο, το ρόλο του φαντομά! Είναι συνήθως και εδώ και εκεί! Και δεν είναι ούτε εδώ ούτε εκεί, τη στιγμή βέβαια που… είναι!

Είναι κι’ αυτός πνεύμα! Κι’ αυτό το γεγονός του δίνει τη δυνατότητα της πολυπροσωπίας του! Το καταστροφικό του έργο το κάνει κάθε φορά με διαφορετικό εργαλείο, δηλ. με διαφορετικό προσωπείο! Γι’ αυτό τελικά η δαιμονική βία είναι ο φαντομάς με τα χίλια πρόσωπα. Κάθε πρόσωπο είναι και μια ιδιαίτερη ενέργεια και μια ιδιαίτερη μορφή δαιμονικής άπατης.

Έτσι το είδος της βίας, που ασκεί ο γενάρχης του δαιμονισμού, είναι ποικίλο και ανεξάντλητο σε μεταμορφώσεις και μεταποιήσεις των εκφραστικών του χαρακτήρων.

Όπου η σκληρότητα δεν περνάει, η δαιμονική βία θα περάσει στην κολακεία. Όπου η ανοικτή και χωρίς μάσκα πρόκληση δεν πρόκειται να βρει ανταπόκριση από το ανθρώπινο πνεύμα, η βία θα φορέσει το λευκό χιτώνα της αγνότητος των προθέσεων, στολισμένο με τα διάσημα των ανωτέρων και υψηλών ιδανικών της ζωής. Όπου η απάτη της δαιμονικής βίας κινδυνεύει να αποκαλυφθεί, εκείνη θα αποσυρθεί από το πεδίο της μάχης, με το προσωπείο της ντροπής του ηττημένου, θα αφήσει να γίνει αντιληπτή η ήττα της, για να νικήσει πιό σίγουρα τον εκλεκτό της φονικής της προσβολής!

Αλλά βέβαια δεν πρέπει να λησμονούμε, ότι το πρόσωπο της δαιμονικής βίας, με τα χίλια (και τόσα άλλα) προσωπεία, διαλέγεται, στις πιό πολλές περιπτώσεις με εξαιρετική άνεση με το ανθρώπινο πρόσωπο, επειδή το πρόσωπο αυτό αποτελεί αρχέγονη δική της ιδιοκτησία!

Ο αδαμικός άνθρωπος, τη στιγμή που εμπιστεύθηκε τον εαυτό του στη δαιμονική υποβολή, παραδόθηκε στην εξουσία της δαιμονικής βίας. Έγινε υποχείριος και δούλος της βίας. Πέρασε δηλ. στην κατάσταση μιας ανελέητα δουλωτικής, της ελευθερίας του και της αξιοπρεπείας του, βίας! Έγινε δούλος!

Αλλά και πάλι ο άρχοντας του σκότους του αιώνος τούτου βρήκε τον κατάλληλο και πάντα απατηλό τρόπο να εμφυτεύσει στο ανθρώπινο πνεύμα το παραπλανητικό (σατανικό) νόημα της δαιμονικής δουλείας, Τον έπεισε ότι η δουλεία αυτή είναι η πραγματική, η γνήσια και ολωσδιόλου ανθρωπινή ελευθερία!

Πρόκειται και εδώ για μια κατάσταση βίας, κάτω από την οποία “αναπαύονται” πολλοί άνθρωποι, χωρίς να το αντιλαμβάνονται. Δυνάμει της απατηλής λειτουργίας της δαιμονικής βίας, αισθάνονται, ότι αναπνέουν τον καθαρό αέρα της απόλυτης και γνήσιας ανθρωπίνης ελευθερίας.

- Όταν κάνω Ό,τι θέλω και ό,τι ορέγομαι και επιθυμώ, χωρίς κανένα συνειδησιακό εμπόδιο, από τις οποιεσδήποτε ηθικές αρχές και τις ιδέες ή αντιλήψεις μιας κατεστημένης κοινωνικής λογικής, χωρίς καμμιά αναστολή από τις πανάρχαιες καταστατικές οριοθετήσεις συμπεριφοράς και τρόπου ζωής, αισθάνομαι (ισχυρίζονται πολλοί άνθρωποι “φιλοπρόοδοι”), ότι ζω την ελευθερία του προσώπου μου, ότι κινούμαι και συμπεριφέρομαι αδέσμευτα, με τον πηγαίο και γνήσιο αυθορμητισμό του πραγματικού εαυτού μου, αφού μόνο έτσι δεν είμαι υποκριτής ή καταπιεσμένος και σεμνότυφος!

*

Εξάλλου, πάνω σε μια τέτοια νοοτροπία κατανοούνται συχνά, στην πράξη, τα πολύκροτα στην εποχή μας ανθρώπινα δικαιώματα ή τα δικαιώματα του άτομου. Η δαιμονική βία έσπευσε “φιλότιμα” να εκμεταλλευθεί τη διακήρυξη του σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και να διογκώσει και να διαπλατύνει, στη συνείδηση του ανθρώπου, τον εγωκεντρικό και ατομικιστικό-αλαζονικό χαρακτήρα τους εις βάρος της αυθεντικής ανθρωπίνης νοηματικής τους δυναμικής.

Έτσι η αξίωση του σεβασμού των δικαιωμάτων του ατόμου, ως κοινωνική αναγκαιότητα, φέρει, σε πολλές περιπτώσεις, σαφή και ευδιάκριτο το χαρακτήρα της δαιμονικής βίας, εφ’ όσον, εν ονόματι του σεβασμού των δικαιωμάτων αυτών, μπορεί καθένας να χρησιμοποιεί “νόμιμα” κάθε αλαζονική του λογική και να ικανοποιεί οποιαδήποτε επιθυμία του εις βάρος του πλησίον του,

*

Κάθε άτομο έχει και πρέπει ασφαλώς να έχει τα δικαιώματά του, που του ανήκουν και προσδιορίζουν και διασφαλίζουν την ελεύθερη έκφρασή του και γενικά την υπαρξιακή του αυτοτέλεια, μέσα στο πνεύμα της κοινωνικής αμοιβαιότητος μιας διαπροσωπικής σχέσεως.

Έτσι ο σεβασμός των δικαιωμάτων του ατόμου (του κάθε ατόμου) δεν νοείται στη θεσμική του διακήρυξη με το πνεύμα μιας απόλυτης ατομικής αυτονομίας και μάλιστα ως μονόδρομος μιας τέτοιας σχέσεως. Ήδη ο όρος “σεβασμός των δικαιωμάτων του ατόμου” είναι από τη φύση του η άλλη όψη της δικαίας λειτουργίας μιας διαπροσωπικής σχέσεως, του σεβασμού δηλ. των ατομικών μου καθηκόντων και των ατομικών μου υποχρεώσεων (οφειλών) προς τον πλησίον μου, από τον οποίο κι’ εγώ απαιτώ το σεβασμό των δικαιωμάτων μου. Δικαιώματα και καθήκοντα αποτελούν, σε μια γνήσια ανθρώπινη και σωστή διαπροσωπική σχέση, μια αμφίδρομη (αμοιβαία) επικοινωνία αυτοσεβασμού και αλληλοκατανοήσεως.

Αλλά η δαιμονική βία διαφωνεί με μια τέτοια λογική. Όπου διακηρύσσεται ελευθερία και δικαιοσύνη, στο ατομικό και στο ευρύτερο κοινωνικό πεδίο, η βία αυτή παρεμβαίνει, με τα πολλά “αλτρουιστικά”, απατηλά της προσωπεία, για να εκβιάζει και να γεννά καταστάσεις βίας και ποικίλης εκμεταλλεύσεως και καταδυναστεύσεως, στο βαθμό που η διακήρυξη του σεβασμού των δικαιωμάτων του ατόμου να συνεργεί, όπου γίνεται “σεβαστή” με απόλυτο τρόπο και χωρίς τις οφειλόμενες προϋποθέσεις, στην αλλοτρίωση και έκδηλη πλέον (στην εποχή μας) δαιμονοποίηση του ατόμου!

*

Λ.χ. τα δικαιώματα του ατόμου, που επεκτείνονται ακόμη και στην ελευθερία του να ενεργεί (μ’ οποιοδήποτε τρόπο ή μέσο) την αλλαγή της φύσεώς του, δηλ. να διαστρέψει τη δυναμική και το λειτουργικό χαρακτήρα μιας σωματικής (και άρα και ψυχικής) του ικανότητος, προβάλλονται και υποστηρίζονται, στην εποχή μας, με πολύ θόρυβο και μεγάλες εξάρσεις συνειδησιακής ανέσεως και σεβασμού σε κάθε… διαστροφή!

Εν τούτοις μια τέτοια, τόσο ακραία και τόσο απίστευτη, διόγκωση και διεύρυνση των ατομικών δικαιωμάτων, που βγάζει το ανθρώπινο πρόσωπο έξω από τον ανθρώπινα χαρακτήρα του και την αναπαλλοτρίωτη από τη φύση του λειτουργική-υπαρξιακή του ποιότητα και ταυτότητα, βεβαιώνει τον ασύλληπτο, από κάθε (γνήσια ανθρώπινο) νου, δαιμονικό δυναμισμό, που εκλύει μια τόσο καταστροφική και αλλοιωτική της φύσεως του ατόμου, βία!

Πράγματι! Η διαστροφή μιας σωματικής-βιολογικής λειτουργίας, ο εκβιασμός της (από οποιαδήποτε αιτία) για μια άλλη, ξένη προς τη φύση της, χρήση, είναι το πιό ακραίο και έκδηλο σημάδι μιας καθολικής ενδοψυχικής δαιμονικής μεταμορφώσεως και δουλείας, που έχει προηγηθεί αυτής της σωματικής-βιολογικής λειτουργικής διαστροφής και έχει προετοιμασθεί και έχει ολοκληρωθεί σύμφωνα με τη δαιμονική λογική και τη δαιμονική τεχνική δεοντολογία!

*

Ιδιαίτερα η αναγνώριση και η επιδοκιμασία της ομοφυλοφιλίας, ως ισότιμης ανθρωπίνης σχέσεως προς τη φυσιολογική ανθρώπινη γαμική σχέση, στο επίπεδο μιας πολιτειακής (και μάλιστα διεθνούς) αλλά και “εκκλησιαστικής” επικυρώσεως, δείχνει ότι η δαιμονική βία προχώρησε πολύ! Κατήντησε δαιμονικά… αναιδής! Το δαιμονικό της πρόσωπο το δείχνει πλέον ασύστολα και με καμάρι!

Απίστευτο! Η δαιμονική βία, με το γαμήλιο ένδυμα μιας… διαστροφής, ποζάρει ήδη ντυμένη ακόμη και… νυφούλα!

*

Το ακραίο και απίστευτο πράγματι παράδειγμα αυτό, του δικαιώματος του ατόμου να βιάζει την αυθεντικότητα και τη γνησιότητα του βιολογικού τού χαρακτήρος, στο επίπεδο μιας βδελυκτής διαστροφής, αποτελεί συγχρόνως, ως γεγονός, κοινωνική αναγνώριση και νομική επικύρωση του “ατομικού” δικαιώματος της δαιμονικής βίας να εμφανίζεται χωρίς προσωπείο και χωρίς… ντροπή!

Κάθε εκβιασμός, εκ μέρους του ατόμου, μιας φυσιολογικής λειτουργίας του, στην διαστροφή της, αποτελεί ασφαλώς μια προσφορά θυσίας στη δαιμονική βία, που είναι η μητέρα-γεννήτρα κάθε διαστροφικού εκβιασμού.

Όταν, κυριευμένος από μια μη φυσιολογική, δηλ. διαστροφική του ανθρωπίνου χαρακτήρος, επιθυμία, προχωρεί κάποιος στην ικανοποίησή της, θυσιάζει τον ανθρώπινο χαρακτήρα του, παραιτείται από την αυτοσυνειδησία του φυσιολογικού ανθρώπου και αποξενώνεται από τον αξιολογικό χώρο ζωής και λειτουργίας του ανθρωπίνου προσώπου!

Μια τέτοια θυσία είναι πάντοτε και σε κάθε παρόμοια περίπτωση, μια ζωντανή ανθρωποθυσία! Όσες ανθρώπινες επιθυμίες, τη στιγμή που ικανοποιούνται, αποδυναμώνουν αξιολογικά τον υπαρξιακό χαρακτήρα του ανθρωπίνου προσώπου και αλλοτριώνουν την ανθρώπινη αυτοσυνειδησία του από την αυθεντικότητά της, αποτελούν ανθρώπινες θυσίες, ανθρωποθυσίες, στον πρώτο υποβολέα και γενάρχη αυτών των επιθυμιών, τον αρχέκακο όφι, το διάβολοι

Αλλά και σ’ αυτή την περίπτωση εντοπίζεται, επίσης με διαύγεια, η απάτη της δαιμονικής βίας, που διενεργείται αθόρυβα και αβίαστα, μέσα στο σκότος μιας εκούσιας τυφλώσεως της ανθρωπίνης αυτοσυνειδησίας.

Κάθε άνθρωπος που είναι εκούσιος (αλλά και ακούσιος) αυτουργός της ικανοποιήσεως μιας διαστροφικής και παθολογικής επιθυμίας του, στέκεται, συχνά, τυφλός μπροστά στη φθορά και την αλλοίωση της φύσεώς του, που συντελείται με την ικανοποίηση αυτή. Δεν βλέπει τι θυσιάζει και πως το θυσιάζει στο βωμό μιας ανελέητης δαιμονικής βίας.

Έτσι τη στιγμή που ο ίδιος, ως ενεργός ανθρωποθυσία, αναλίσκεται, ξοδεύεται υπαρξιακά, δεν παίρνει είδηση και δεν αντιλαμβάνεται σε ποιόν προσφέρει, λατρεία και θυμίαμα δαιμονικής οσμής, ολόκληρο τον εαυτό του.

Εν τούτοις όμως ο ίδιος αυτός άνθρωπος θα επιδείξει, είναι αλήθεια, αυθόρμητη (!) ευαισθησία και θα αντιδράσει με αποτροπιασμό στο γεγονός μιας ανθρωπίνης θυσίας, δηλ. σφαγής, μέσα από ένα σατανικό τελετουργικό τυπικό!

Οι δημοσιογραφικές “ζωντανές” περιγραφές αυτού του τυπικού και οι τηλεοπτικές, προκλητικές για κάθε ανθρώπινο πνεύμα, προβολές φάσεων της διαδικασίας μιας ανθρωπίνης σφαγής, στα πλαίσια μιας ανοιχτής και χωρίς προσωπείο “σατανολατρείας”, θα τον συγκλονίσουν και θα τον κάνουν να κραυγάσει·

Φοβερό και απίστευτο! Φρικιαστικό…!

Άραγε πόσων ειδών γυαλιά φοράει κάθε άνθρωπος, όταν βλέπει ή δεν… βλέπει μπροστά του;

*

Πόσοι είναι, αλήθεια, οι στημένοι βωμοί, στους οποίους καθημερινά, κάθε στιγμή και κάθε ώρα, πολλοί άνθρωποι, προσφέρονται αυτούσιοι ζωντανή ανθρωποθυσία στον άρχοντα του σκότους του αιώνος τούτου; Πόσα είναι τα είδη των ανθρωποθυσιών στο Βάαλ της εποχής μας, που τελεσιουργούνται με σατανική ευλάβεια και κάτω από μια ανελέητη δαιμονική βία;

Το πεζοδρόμιο γίνεται συχνά επιθανάτια κλίνη μιας δαιμονικής εξαρτήσεως, που τη στιγμή που ναρκώνει, “νεκρώνει” την ανθρωπινή ύπαρξη. Η ασθένεια του αιώνος, πλουσιοπάροχη αμοιβή στο λάτρη της διαστροφής, προχωρεί… υπερήφανα, με γοργά βήματα, για να προσκομίσει στη δαιμονική βία τα δικά της θύματα! Σε πολλές περιπτώσεις η δαιμονική βία, διψασμένη για ανθρώπινο αίμα, καταπίνει λαίμαργα ολόκληρους λαούς. Εξάλλου με το αργό μαρτύριο της πείνας, δαιμονικής κι’ αυτό τεχνουργίας, αμέτρητοι άνθρωποι, μικροί και μεγάλοι, προσφέρονται ανθρωποθυσία, κάτω από το πέλμα μιας βίας, στην οποία δεν μπορούν να αντισταθούν παρά μόνο με το… θάνατο!

*

Τελικά κάθε είδους ανθρωποθυσία, μικρή ή μεγάλη, αργή ή γρήγορη, τελεσίδικη ή επαναλαμβανόμενη, που προσφέρεται στο βωμό της δαιμονικής βίας, δείχνει και φωτίζει ένα συγκεκριμένο της πρόσωπο.

Ναι! Η βία με τα χίλια και τόσα, και τόσα άλλα ακόμη, πρόσωπα!

*

Αυτό είναι ακριβώς το πρόσωπο της δαιμονικής βίας! Ένα πρόσωπο κρυμμένο στην απάτη της πολυπροσωπίας. 

http://www.paterikiorthodoxia.com